Tegenwoordig check ik verschillende keren per dag het weerbericht. In de Midwest doet iedereen dat, heb ik de indruk. Het weer kan nogal extreem zijn en je bent beter voorbereid. Een Canadese vriend die in onze buurt woont en qua weer wat gewoon is, moet altijd lachen met de Amerikaanse weerhysterie, zoals hij dat noemt. Het is waar dat de nieuwsmedia hier nogal in overdrive kunnen gaan: Storm of the Century! Winter Weather Alert! Tornado Warning!
Nu ja, ik weet het toch liefst op voorhand, want de Amerikaanse infrastructuur helpt niet echt om weersonheil af te wenden. Goedkoop gezette kartonnen huizen – nee, niet letterlijk, maar volgens mij scheelt het niet veel – vormen geen partij voor een tornado. In Michigan zijn de wegen en de elektriciteitsleidingen een bron van stress.
Onze Democratische gouverneur is er deze week in geslaagd – en het heeft bloed, zweet en slimme truken gevergd – om een serieus wegenbudget los te peuteren van een Republikeins staatsparlement, en zoals ze hier zeggen: that was long overdue. De potholes, diepe putten in de weg, heeft iedere Michigander al minstens een paar autobanden gekost. Maar voldoende belastingen betalen om je infrastructuur te onderhouden? Dat nu ook weer niet! Toch is een mix van ijs, sneeuw en slechte wegen ronduit gevaarlijk.
Met onze bovengrondse elektriciteitsleidingen kan het zowel in de zomer als in de winter verkeerd gaan. De power outages zijn het gevolg van bomen die tijdens een storm op de leidingen vallen. In onze wijk hebben we gelukkig nog niet al te vaak zonder stroom gezeten, wel al enkele keren lang genoeg om de inhoud van diepvriezer en koelkast in de vuilnisbak te moeten kieperen. En die keer dat we een paar nachten in een onverwarmd en onverlicht huis moesten slapen bij -20 was niet het einde van de wereld, dekens en zaklampen genoeg, maar ik word toch liever wakker in een warm huis.
Ik vind UGGs nog altijd even lelijk als vroeger, maar ik heb ondertussen twee paar en overweeg de aankoop van een derde paar
U hebt het ondertussen begrepen, het kan koud zijn in Michigan en het kan hard sneeuwen. Ik wil daar niet over zeuren. Dat wisten we op voorhand en oh boy, wat een geweldige zomers hebben we hier. Dat die zomer nog maanden op zich zal laten wachten, daar probeer ik vandaag niet aan te denken.
Nu vind ik stevige vrieskou en pakken sneeuw op zich geen probleem, als er maar voldoende zonlicht is en als de infrastructuur niet tegenwerkt. Een sneeuwlandschap dat afsteekt tegen een staalblauwe hemel? Bring it on.
Je past je garderobe aan en klaar. Ik vind UGGs nog altijd even lelijk als vroeger, maar ik heb ondertussen twee paar en overweeg de aankoop van een derde paar. Nog nooit zo’n warme voeten gehad en wat ik moet inboeten aan elegant schoeisel, probeer ik goed te maken met uitzinnige mutsen. De perfecte handschoenen vond ik nog niet. Misschien ga ik zelfs overstag voor die lompe ondingen met batterijen…
Dit gezegd zijnde, afgelopen januari was echt wel shitty. Niet eens zo koud, maar grijs en regenachtig. Belgisch weer noemen mijn huisgenoten dat. De stevige winterprikken die we wel kregen, waren dan nog eens slecht getimed. De winterstormen, met sneeuw en ijsregen, mikten met een zekere precisie op de weekends. Halfweg de week beginnen alle mediakanalen dan zenuwachtige Weather Alerts uit te sturen met als gevolg dat allerlei activiteiten alvast gecancelled worden, want wie wil nu in dit weer rondrijden?
We kijken naar de de Detroit River waar dikke stukken ijs voorbij drijven
Vorig weekend had ik er genoeg van. Ik wilde naar Detroit om een paar dingen te checken voor een nieuwe tour. Ik besloot geen weerberichten te bekijken en hoopte dat als ik zondagochtend buitenstapte, het wel zou meevallen. Het viel mee. Met een vriendin reed ik in alle vroegte uit Ann Arbor weg, recht naar Belle Isle Park, Detroit’s Central Park, maar dan ouder en groter (en beter, zeg ik er graag bij, toch als er geen Newyorkers in de buurt zijn).
Belle Isle Park is een eiland in de Detroit River. De westelijke tip van het eiland werd Sunset Point genoemd en is zoals de naam doet vermoeden de uitgelezen plek om er ’s zomers de zonsondergang te gaan bekijken. Maar ook op een grijze zondagmorgen is het uitzicht adembenemend. Rechts de skyline van downtown Detroit, links zicht op de Canadese stad Windsor en daar tussenin, de contouren van de sierlijke Ambassador Bridge die de US met Canada verbindt.
We hebben Belle Isle bijna voor ons alleen en dat we er daarvoor een ijzige wind moeten bijnemen, is een kleine prijs. We kijken naar de de Detroit River waar dikke stukken ijs voorbij drijven en waar drommen meeuwen af- en aanvliegen. We rijden naar het midden van het eiland, met het aquarium en de indrukwekkende serres met tropische planten, twee vroeg twintigste-eeuwse gebouwen van de legendarische architect Albert Kahn. We stappen tot bij de kayak-concessie en het casino (dat eigenlijk geen casino is, maar een eventruimte) en onderweg passeren we het veld waar de werken gestart zijn aan wat de Oudolf Garden Detroit moet worden (als in Piet Oudolf, de man van de High Line in New York en de Lurie Garden in Chicago).
Als we uitgewandeld zijn, gaan we opwarmen bij Sister Pie, een bakkerij in de West Village van Detroit, op een paar kilometer van Belle Isle. We bestellen koffie en een stuk taart (en echt, de beste taart van de wereld, die Salted Maple Pie). Ik heb terug vrede met de Michigan-winter. Eens stevig uitwaaien, dat helpt dus overal.
