Toen ik klein was, droomde ik van imaginaire eilanden die in een eeuwige nevel vertoefden. Ik zat uren op het terras naar de zee te turen tot aan de einder een schaduw tevoorschijn kwam, een vlek die net iets donkerder blauw was dan alle geschakeerde kleuren samen van de zee, de wolken en vast ook ergens een verwaaide bui.
‘Kijk!’, riep ik dan. ‘Atlantis!’
Moeder kwam uit het kleine, geïmproviseerde keukentje, effende haar schort en keek mee uit over het inmiddels rookgrijs geworden mikpunt.
‘Ben je zeker dat je geen walvis gespot hebt?’
En weg was ze, alleen nog een herinnering en een vleug Dior nalatend.
La Gomera is mijn Atlantis. En het doet niet eens veel moeite om onontdekt te blijven
Ik heb altijd iets gehad met de weemoedige zee, nooit met de gevaarlijke, robuuste, wilde zee. Toen Bart Peeters zijn liefde aan Heist verklaarde, dacht ik daadwerkelijk dat Nonkel Luc af en toe naar Engeland zwom. Als iemand dat kon, dan was het Nonkel Luc wel, die forse, behaarde en met wolvet ingewreven kanaalzwemmer.
In Hermanus, waar de Atlantische de Indische Oceaan kust, zag ik warempel ooit een echte walvis voorbijzwemmen. Het luie, lankmoedige ding gleed zomaar aan mijn hotelkamer voorbij, af en toe een wolkje stoom spuitend tot het weer helemaal aan de horizon verdwenen was. Zijn het de eilanden die me verbazen, veroveren, inpakken? In Tenerife spot je ook walvissen. Ik heb ze nooit gezien, je moet geluk hebben, op tocht gaan met een boot of een zodiac. Het volstaat in Tenerife niet om in een ligstoel op je terras van een glas verdejo te drinken om een vinvis te zien zwemmen.
In Tenerife heb je wel La Gomera.
La Gomera is mijn Atlantis. En het doet niet eens veel moeite om onontdekt te blijven. Elke ochtend, als ik met een ruk de gordijnen van de suite in Las Terrazas de Abama open, ligt het daar in de zon te baden. Als het een poes was, ze kromde zich van wellust. La Gomera is mijn mikpunt, het zusje van Tenerife. Of is het een dochter, afgestoten na een beving of uitbarsting? Las Terrazas de Abama heeft alles mee om alle sterren van de wereld te hebben, maar het uitzicht, dat verbaast me al op dag één en het laat me niet meer los tot dag vijf. De kamers zijn zo – ik vind even geen andere woord – clever gebouwd, losjes gebruikmakend van de natuurlijke hellingsgraad in het zuidwestelijke deel van Tenerife, dat het zonneterras van elke suite wel een attractie moét zijn. Waar zie je in de wereld een zon steviger en parmanter ondergaan dan hier? Waar evolueert het palet zo intens van diepblauw over oranje tot zalmroze als hier, in Guia de Isora? Ik begrijp snel waarom velen, waaronder nogal wat Vlamingen, hier zo’n luxueus appartement gekocht hebben. We zijn enkele dagen weg van de wereld. En toch weer in het centrum van de wereld. Misschien kan ik Atlantis nog een keer zien?
Als alles goed gaat, sluit het hele nieuwe project in de nabije toekomst naadloos aan op de snelweg
José Miguel Mesa neemt me in zijn wagen mee de berg op, voorbij schonkige venten in oranje vest en witte helm. Na een paar honderd meter laten we het glooiende gras van het golfterrein achterwege, en doemen de eerste villa’s van Los Jardines de Abama Suites op. Ze zijn anders, duidelijk van nieuwe makelij, gestroomlijnd, intimitisch, minimalistisch. Ik denk aan de reclame voor de eerste klasse van Air France, La Première. Die zou zomaar hier kunnen geshoot worden, de langbenige dames in een plissé van Dior. Hogerop ontstaat een nieuwe stad, al heb ik ook begrippen als Verborgen Koninkrijk in mijn hoofd.
‘Hier komt Abama Plaza,’ zegt José Miguel, terwijl hij wijst naar een ufo in aanbouw. ‘Dat wordt de ontmoetingsplaats, met restaurants en shops.’ Op dit moment vind je in Las Terrazas de Abama maar één écht gastronomisch restaurant, Melvin. Voor andere gelegenheden moet een mens met een busje naar het lagergelegen hotel, waar men dan het casual chic Txoko en het tweesterrenrestaurant M.B. aantreft. Maar meer daarover volgende maand. Helemaal aan de top van de heuvel vinden we de Custom Villas, nou ja, zoals de naam het zegt, hier kan iemand met een niet onbehoorlijk budget naar eigen wens en architecturale voorkeur een huis laten bouwen. Als alles goed gaat, sluit het hele nieuwe project in de nabije toekomst naadloos aan op de snelweg, die alles bij elkaar bijna het hele eiland omspant.
Las Terrazas de Abama Suites, Los Jardines de Abama Suites en de Villas del Tenis zijn zogenaamde ‘serviced residences’. U en ik kunnen die villa’s en suites van Abama Luxury Residences kopen, of in het andere geval gewoon huren om er vakantie te komen vieren. Abama Luxury verkoopt ook villa’s zoals Las Atalayas de Abama en Bellevue. En ten slotte zijn er dus nog de Custom Villas.
’s Morgens ontbijten we met de heerlijkste chocoladecroissants, verse jus en koffie uit de Nespressomaker. Uit de ontbijtkaart kiezen we nu eens Benedict eieren met gerookte zalm of een paar goddelijke wafels, en als er een oosters thema-ontbijt is, ook wel eens de occasionele bowl met ramen en een bouillon die umami roept. De appartementen – Las Terrazas de Abama verkiest de naamgeving suites – zijn full serviced, waardoor je overal een ingebouwde keuken vindt met fornuis, oven, koelkast, diepvriezer, espressotoestel en een lade vol bestek. Wie over een huurwagen beschikt, kan op een kilometer of tien inkopen doen in drie of vier supermarkten. Aan de receptie vind je ook een kleine shop voor wat ik last minute delicatessen noem. Een handvol flessen wijn, chips, ibericoham, een paar lokale cosmeticaproducten.
Het is allemaal prima voor mij. Ik wil opstaan met Atlantis en de zon zien ondergaan over La Gomera, die perfect symmetrische duistergroene puist in het midden van de oceaan. Oud worden in Tenerife, zou dàt geen idee zijn?
Door Toni De Coninck.
Volgende maand eten we allerlei lekkers in de restaurants Melvin, Txoko en M.B. Meer info over vakantie in Las Terrazas de Abama vind je hier. Je vindt er ook een link naar het real estate aanbod, voor wie die paar dagen vakantie eeuwig wil laten duren…
Tips om méér te maken van je vakantie in Tenerife? Hier vind je een lijst met bijzondere attracties!
