Met 1.444 meter is Lech am Arlberg een van de hoogstgelegen valleidorpen in de Alpen. Dat maakt het een sneeuwzekere winter- en een behoorlijk grillige zomerbestemming. ‘We hebben het allemaal,’ lacht Florian Moosbrugger van het Gasthof Post. ‘Op maandag hagel met 7 graden, op dinsdag wind en 18 graden, op woensdag zon en 25 graden. Je kunt hier niet klagen over het weer, alleen over de kleding die je niet bij hebt.’
Lech in laagjes, dat is de boodschap. En factor 50 bij de minste hint van lekker weer. Het dorp met z’n 1.600 inwoners is in de maanden juli en augustus eigenlijk een best interessante bestemming, tenminste als je niet noodzakelijk wilt skiën of een andere wintersport beoefenen. Het is er rustig, maar niet doods. Andere dorpjes in de buurt sluiten de deuren, Lech ziet net poténtie in de zomermarkt. Zeker na de gezondheidscrisis willen mensen weer een keer wat anders dan drukte en vechten voor de laatste handdoek. In Lech ga je wandelen en lekker eten, en bij regen (of dus hagel) naar de wellness of bij het haardvuur met een goed boek en een bel schnaps.
Ik herinner me dat ik jaren geleden nog een keer voorbij het Gasthof Post was gewandeld. Het ademde grandeur uit alle poriën, maar ik vond de grandeur niet – ik vind even geen beter woord – uitnodigend. En toch stond het op de lijst van beroemdheden en royalty, en was het al decenniën een van de meest vermaarde hotels van Oostenrijk. Wat was het dat ‘Het Post’ voor hen zo aanlokkelijk maakte? Discretie en verborgen charme, zo blijkt. De inrichting is niet dominant excentriek of opulent. Gasten houden van ‘Het Post’ omdat het een thuis weg van huis is. De Vorarlberger gezelligheid wordt er met aan perfectie grenzend enthousiasme gebracht.
Achter de verweerde hotelfaçade gaat een ongezien raderwerk van gastvrijheid schuil, met bars en restaurantjes die schier verborgen voor het menselijke oog uit een juwelenkistje lijken te komen, een moderne wellness die je alleen al bij het betreden ontspant, een Alpentuin en een verwarmd openluchtzwembad waar mensen uit het zicht der nieuwsgierigen van espresso of spritz nippen.
Onlangs werd het hoofdrestaurant aan de straatzijde volledig vernieuwd. De eigenaar, de familie Moosbrugger, liet daarbij niets aan het toeval over. De belichting werd zo ontworpen dat elke individuele tafel afzonderlijk kon worden bediend, en ook over de akoestiek werd zorgvuldig nagedacht. Je moet een gesprek in alle discretie kunnen voeren, ook als alle tafeltjes bezet zijn.
‘Kijk,’ kirt ze, ‘het paard van Pippi Langkous’
Elisabeth komt me om negen uur in de ochtend ophalen voor wat ze een ‘light hike’ noemt.
– ‘U ziet er oké uit.’
– ‘Dank u?’
(Iemand heeft Elisabeth ingefluisterd dat de conditie van de Belgische bezoeker niet in het zenit staat.)
– ‘Hahaha. Sorry. Ik had u enigszins, hoe zal ik het stellen, anders verwacht.’
Het moet bij wijze van parenthese gezegd worden, beste lezer, dat de inwoners van Lech am Arlberg een bovengemiddeld performante prestatiecurve hebben. Ik weet niet wat ze in de drie dagen tussen winter en zomer uitspoken, maar als er sneeuw ligt, dan skiën ze. En als er geen sneeuw ligt, dan zitten ze op een mountainbike of gaan ze wandelen. En dan niet zo’n ‘light hike’ die Elisabeth voor me in petto heeft, neen, het échte werk, waarbij ook al eens met handen en voeten naar boven moet geklauterd worden. Daarom noemen ze het ‘Klettern’. Klauteren, dat is wat ze hier plezant vinden. ‘Wandern’ is voor mietjes. En ‘spazieren’ voor hoogbejaarde mietjes met acute hoogtevrees. Wat gezegd van de mensen die liever in het dorp blijven, met een Aperol Spritz op een terrasje? Ja, dan wordt het stil aan tafel.
Het landschap tijdens de light hike is overigens adembenemend. We wandelen, let op de terminologie, op eigen tempo. Nu eens wat steiler, dan weer glooiend tussen de weiden vol kleine, gele bloemetjes, hoge paarse bloeiers en stekelige heesters die van lila naar roze aan het verschieten zijn. Hier en daar in een bos, vaker in open lucht waar de zon een verpletterende kracht heeft. 14 graden? Smeren. Lech ligt hoog en de kleine uitsparingen die zich inmiddels in mijn haardos hebben gevormd, kunnen ook een petje of hoedje gebruiken. Elisabeth is de vrolijkheid zelve. Ja, voor haar is dit ongetwijfeld een prettige ochtendwandeling. ‘Kijk,’ kirt ze, ‘het paard van Pippi Langkous.’ Nog voor ik een woord kan uitbrengen, zie ik tussen de vele vaalbruine runderen met overmaatse belletjes inderdaad een werkelijk prachtig schimmelpaard opdoemen, in majestueus roomwit en ongelijke zwarte vlekken. Het lijkt me surreëel, absurd bijna, een film in de film die zich toch al een paar uur voor mij aan het ontvouwen is. En het licht, menselievegod, het absoluut niet te geloven heldere licht! Oké, er zijn hoogstwaarschijnlijk niet héél veel zomerdagen als deze, maar de lucht is zo zuiver en kristalschool dat ik hem in plakjes wil snijden en mee naar huis nemen.
Zo’n beetje pandemie doet een mens al een keertje nadenken
Waarom zomervakantie vieren in Lech? Wel, we hebben naast de gebruikelijke plusjes (rust, kalmte, lekker eten, gezondheid) nog een ander argument: de hoteliers in Lech en deelgemeente Zuers hebben zich sinds een tijdje – om niet te zeggen corona – verzameld om elkaar te helpen en steunen waar nodig. Zo’n beetje pandemie doet een mens al een keertje nadenken en dus vond men dat het geen zin had elkaar te verstikken als er voor iedereen in de markt wel een geschikt etablissement te vinden was.
Op avond één zat ik zo met alle hoteliers op een terras van een naburig hotel excellente wijn van Dorli Mühr te drinken terwijl we over de uitdagingen van de tijd spraken. Op dag twee stuurde de lieve familie Moosbrugger me naar het honderd meter verderop gelegen hotel Gotthard om daar te zien hoe ze het lokale OMES-bier brouwen (lekker!). En op avond drie werd ik uitgenodigd in de bijzonder exclusieve vijfsterren superior mountain hideaway Aurelio om er te aanschouwen wat het opperste deel van het opperste segment zoal kan verwachten in Lech. En dat is meer dat ik in gelijk welk ander hotel in Europa gevonden heb – één uitzondering in de wereld: de na bosbranden straks weer geopende Southern Ocean Lodge in Kangaroo Island, Australië. Enfin, als we dan toch over het neusje van de zalm spreken.
Voor nu is Gasthof Post – Hét Post – de beste keuze. Betaalbaarder tijdens de zomer dan tijdens de winter, summum van gastvrijheid, familiale sfeer. Zoals het een grande dame betaamt.
Door Toni De Coninck.
Eigen vervoer is een goede, maar niet de enige keuze om Lech te bereiken. Tijdens het seizoen gaat er bijvoorbeeld ook een bus vanaf luchthaven Zürich (CH).
