Er zijn zo van die dagen dat alles meezit. Na een zonovergoten rit van Brussel naar Epe kom ik aan bij Brasserie Floor. De verwelkoming, het decor én de lunch zijn authentiek en smaakvol. Vegetarische gasten vinden op het menu een knap gegarneerde carpaccio van biet die 24 uur gegaard is in de bosrijke grond rond Floors pittoreske paviljoen en wie houdt van bourgondisch zal de bakpaté nooit meer vergeten. In de tuin staat de braai garant voor perfect gegaarde zalm en meer specialiteiten waarvoor ik op een zomeravond graag met een stel vrienden terugkeer. Fans van het betere kampvuur kunnen trouwens bij Floor terecht voor een Stoere Avond. Denk wild, wijn en whiskey.
Jan Lowin en Marlies weten ook wel wat van wild. Ze runnen vanuit hun huisje aan de rand van Landgoed Staverden het unieke concept Wildproeverij.nl en volgen samen met hun gasten het Veluwse wild van bos tot bord. Onderweg lichten ze helder toe welke impact zwijnen, herten, reeën en sinds kort uiteraard de wolf hebben op hun eigen habitat en dat van honderden andere diersoorten en waarom wildbeheer cruciaal is om de biodiversiteit in stand te houden.
Bij terugkomst staat de borrel klaar en slijpt meesterslager Herman Ter Weele zijn messen voor het ontwijden van een hert. Dit was niet bepaald een moment waar ik naar uitkeek maar het ritueel voltrekt zich met zo’n respect, kalmte en kunde dat het niet bruskeert.
Wat volgt is geen fancy wildmenu maar heerlijk vlees, gegrild op de OFYR en vergezeld van eerlijke groenten en patatjes. Gewoon in het bos, rond het vuur, met een stevig glas rode wijn van lokale wijnkoperij Kroese of een uitgesproken biertje van het Epe Bier Collectief. Alsof ze mijn soft spot kennen gooien ze ook apple pie op de kookplaat en sluit ik mijn eerste dag af met die andere hemelse Hollandse specialiteit. Wild en appeltaart… kunnen ze!
Na 1 heerlijke latte en 2 cantuccini – dàt was lang geleden! – ben ik om
Slapen doe ik in Hotel Dennenheuvel in Epe. Aan de ingang prijkt het Nederlandse wapenschild dat het hotel de titel van Hofleverancier toeschrijft. Ik word effectief vorstelijk onthaald aan de receptie, in de uiterst gezellige bar en ‘s morgens aan het uitgebreide ontbijtbuffet. Ik heb zin om de hele dag koffie te slurpen met eigenares Miranda. Ze vertelt gepassioneerd over haar liefde voor lokale producten zoals de (goddelijke) aardbeien en boerenkaas uit Epe en over hoe deze kant van de Veluwe veel te bescheiden is maar zoveel verborgen parels herbergt. Zoals ik al schreef, mij hoef je niet te overtuigen maar deze innemende dame is werkelijk alles wat een ambassadrice hoort te zijn.
Maar terug naar Staverden. Op het uitgestrekte landgoed ligt het terras van Brasserie Staverden er vroeg in de ochtend al zonnig bij. Als de koffie meevalt hoeven ze voor mij niet heel veel moeite meer te doen om die titel van ‘Beste terras van Nederland’ waar te maken. En ja hoor… na 1 heerlijke latte en 2 cantuccini – dàt was lang geleden! – ben ik om.
Maar het domein heeft meer in petto. Het koetshuis is sinds kort het decor van Brouwerij De Uddelaer. Eigenaar Jacques Brinkman is een olympisch hockeykampioen op rust en testte oorspronkelijk hobbygewijs met zijn oom in hun brouwkamertje bierrecepten. Intussen is Jacques volleerd brouwmeester, bouwden ze de voormalige stallen van het koetshuis om tot micro-brouwerij én staan er 9 huisgebrouwen speciaalbieren op de kaart van hun brewpub.
Dat glaasje wit past prima bij mijn paddenstoelenrisotto
Op de weg tussen Epe en Staverden prijkt een hip bordje Witte Berken Natuurhotel & Restaurant, dus ik ga even piepen. De inkom bloklettert al meteen waar de gloednieuwe zaak voor staat: Proef en ontdek de natuur. Eigenares Margreet blijkt een Nederlandse die 25 jaar in België woonde en tijdens de zoektocht naar een hotel in Oostenrijk uiteindelijk in Nederland strandde. Ze is dolblij met een Belgische bezoeker want ‘die drinken graag een glaasje wit bij de lunch’ en dàt mist ze eigenlijk nog het meest nu ze terug in Nederland is, hier in de Veluwe.
Dat glaasje wit past prima bij mijn paddenstoelenrisotto en omdat de kamers vorige lente vernieuwd zijn neemt Margreet me mee voor een hotelbezoekje. Ik hou oprecht van haar stijl. Lichte, Scandinavische sfeer, handgemaakte decorstukken, badkamers van nù en prachtige natuurfoto’s tegen de muren. De geniale kroon op het werk is de 2-persoonskamer met aparte kinderkamer in wildthema en stapelbed vermomd als jagershuisje. Margreet weet hoe het moet.
Tijd om nog wat wild te spotten. Koninklijk wild zelfs, in het Aardhuispark op Kroondomein Het Loo in Apeldoorn. Gerrie is er al jarenlang gids en ze gaat haar roedel bezoekers voor met de trots en kordaatheid van een hinde. Begeesterd vertelt ze over de natuur en de dieren in het wildpark en troont ze ons mee naar het open veld waar damherten, edelherten en reeën ongestoord grazen en zich – vanop respectabele afstand – laten bekijken. Als we afscheid nemen, beloof ik Gerrie dat de volgende trip met kids niet weer naar de vlakbij gelegen Apenheul gaat maar naar haar geliefde park. Ze heeft immers een wandeling speciaal voor kinderen waarbij ze hen meeneemt in de wereld van de aardmannetjes. Met dat aanbod zullen ze me graag zien komen thuis.
Temidden van de bossen van Het Loo ligt ook de Echoput. Wat 65 jaar geleden begon als een theehuis naast dé toeristische trekpleister die de eeuwenoude echoput toen was, is nu een gerenommeerd 5-sterren hotel-restaurant. Alles hier straalt rust uit. De ruime kamer met zicht op het woud, de ingetogen wellness, de Wildbar en uiteraard het geroemde restaurant.
Voor ik aanschuif ontmoet ik Peter Klosse, de eigenaar van dit familiebedrijf. Hij vertelt honderduit over 3 generaties Klosse, zijn passie voor voeding die hem uiteindelijk de titel van doctor in de gastronomie opleverde en het instituut dat de Echoput geworden is als kook- en wijnschool en wildacademie.
Ik waaide al niet onbevooroordeeld binnen dus na onze babbel zijn mijn verwachtingen voor het diner alleen maar groter. Het gastronomische 5-gangen menu stelt op z’n zachtst gezegd niet teleur. Mijn gastheer spreekt wat binnensmonds waardoor de toelichting bij de gerechtjes vaak verloren gaat maar de passie van Mr. Klosse voor het combineren van producten gunt elk ingrediënt zijn identiteit. Alles is maximaal lokaal gekocht en geniaal gecombineerd. De tartaar van hert met pompoen is een smaakexplosie, de bosduif is traditioneel bereid maar feestelijk opgediend, en voor een sorbet van bladselderij mag je me vanaf nu ‘s nachts wakker maken.
Het Nationale Park De Hoge Veluwe is voor mij als een oude vriend. We zien elkaar niet vaak maar ik ben altijd blij om terug te zijn. De belichaming van dit gevoel is Meneer Jacques die me na een stevig potje stampen op die verrekte witte fietsen zonder versnellingen altijd weer opwacht bij het gangpad naar het Kröller-Müller Museum. Het museum blijft één van mijn happy places door de manier waarop het letterlijk in het park ligt. Trots maar niet patserig, gesloten maar toch heel uitnodigend en… grotendeels van Belgische hand. Zowel de architectuur van Henry van de Velde als de imposante collectie van Mevrouw Kröller-Müller, de tijdelijke tentoonstellingen en de beeldentuin weten mij keer op keer weer te boeien.
Ik heb honger gekregen van al dat fietsen dus maak ik een stop bij Restaurant Trix. Het terras ligt er zó uitnodigend bij op de weg naar Arnhem dat je er eigenlijk niet zomaar wil voorbij rijden. De zon geeft misschien voor de laatste keer dit jaar alles dus ik installeer me op de knusse bank en kies voor een frisse salade met gebrande geitenkaas, walnootjes, biet en honing. Ook binnen is het gezelligheid troef aan de grote haard in het strakke, houten decor dus ik neem mezelf voor om deze plek in het achterhoofd te houden voor een winters etentje met de familie.
Op mijn weg naar huis rij ik langs het Nederlands Wijnmuseum in Arnhem. Wacht, wat hebben de Nederlanders over wijn te vertellen? Ik stap binnen en word meteen overdonderd door de drukte in de hippe wijnbar. Dit is alles wat ik niet verwacht van een wijnmuseum.
Het Nederlandse Wijnmuseum ligt onder het 175-jaar oude Wijnhuis Robbers & van de Hoogen. De kelder herbergt een gigantische wijnstock en biedt plaats aan duizenden flessen die reeds aangekocht zijn door klanten die zelf geen wijnkelder hebben en hun voorraad op afroep laten leveren. Een wijnbank… genialiteit!
Na een duik in de rijke wijngeschiedenis en een bezoek aan de grootste wijnbibliotheek van Nederland helpen de wijnadviseurs bij het selecteren van de wijn die jou het beste ligt. Ik heb al wel eens duffere musea bezocht…
Mijn reisje naar de Veluwe zit erop. Wat me dit weekend opviel is hoe de mensen die ik hier heb ontmoet deze streek omarmen. Ze lijken de natuur een stem te willen geven. Sommigen zijn hier opgegroeid, anderen aangespoeld maar stuk voor stuk staan ze voor de echtheid, eerlijkheid en puurheid van de Veluwe. In veel gevallen zag ik bij hen zelfs dat ruwe kantje dat de Veluwe ook heeft.
Ik blijf wild van de Veluwe, maar oordeel vooral zelf… je bent er zo.
Door Kim Vilein.
P.S.: Lieve Sinterklaas, ik ben niet 1 maar 2 jaar braaf geweest. Rij mijn huisje niet stilletjes voorbij en zet die OFYR maar achter in de tuin. Liefs, Kim…
P.P.S: Meer info over de Veluwe vind je via deze website en ook nog op holland.com.
