Nu de mens even niet naar het verre buitenland kan, brengt Connections die buitenlanden naar hier
Wanneer ik door de heuvelachtige straten van Wallonië rijd, waan ik me altijd even in een ander land. In Durbuy is dat zeker het geval. De bekoorlijke huisjes en verreikende uitzichten doen me stilstaan bij mijn nood aan natuur en rust, iets wat ik vaak mis in m’n Zaventem-Antwerpse stadsleven. Naast het groen en de zigzaggende steegjes zijn er nog een heleboel bezienswaardigheden en activiteiten voor avontuurlijke reizigers. Geen wonder dus dat deze stad een van Belgiës populaire toeristische trekpleisters is.
In de Rue du Gibet, een smalle zijstraat van de drukkere Rue Rome, bevindt zich het Basecamp van Connections. De organisatie voorziet haar globetrotters elk jaar van de beste vlieg-, hotel- en last-minute-deals. Maar nu de mens even niet naar het verre buitenland kan, brengt Connections die buitenlanden naar hier. In het groene, idyllische Durbuy staan zo’n 45 grote tipitenten neergeplant, klaar om avonturiers, stelletjes, vriendengroepen en gezinnen de tijd van hun leven te bezorgen. De nacht van zondag op maandag nam ik alvast de proef op de som en waagde ik me voor het eerst in m’n leven aan het glamping-concept.
Rond 11u komen Vincent en ik aan in het Basecamp, waar we ontvangen worden in een tropisch ingerichte receptie. Stafmedewerkster Sheena verwelkomt ons en attendeert ons op een gsm-nummer op het infoblad waarop we haar altijd kunnen bereiken indien de receptie niet open is. Om de rest van ons verblijf smetteloos te laten verlopen, krijgen we alvast een flesje ontsmettende handgel toegestopt in ons welkomsttasje. Daarnaast krijgen we nog een plannetje van Durbuy, een grondplannetje en polsbandje van het Basecamp, een toegangsbandje voor de Adventure Valley en het dagprogramma. Het programma van morgen zouden we vinden in onze ontbijtmand. Om hoe laat we die graag aan onze tent geleverd zouden willen krijgen? 9u is prima! Dan kunnen we rustig ontwaken en hebben we nog voldoende tijd voor onze check-out om 10u. We laten ons vertellen dat we vanavond om 21u een optreden van Milo Meskens kunnen bijwonen. Ook op het programma deze zomer: Bent Van Looy, Marcel Vanthilt, Buscemi met band, Joost Zwegers, Ine Tiolants en Gabriel Rios.
We laten ons begeleiden naar onze tent, aangeduid door een paaltje met de naam ‘Fuji Hakone’ erop. Zo heeft elke tent haar eigen originele naam, gaande van een berg in Japan tot een nationaal park in de Verenigde Staten. Onze tent staat knus in een hoekje, met een vloerkleed aan de ingang en een tafeltje met 2 stoeltjes om aan te ontbijten. We kiezen een cijfercombinatie voor het slot en geven die door aan Sheena, zodat de poetsploeg binnen kan als we er niet zouden zijn. We installeren ons even en laten ons inspireren door het warme, bohemian interieur. Deze stijl combineert elementen uit verschillende landen en culturen, denk aan textiel uit India, Perzische tapijten, Marokkaans aardewerk… Alle items blijven binnen hetzelfde aardse kleurenpalet, met veel beige, oranje en bruine tinten. De mix aan stoffen en rotan toetsen maken dat de look and feel van de tent past bij de rest van het kamp. Op het bed liggen de badhanddoeken al klaar, die net als het bedovertrek voorzien zijn door de Belgische, duurzame producent Clarysse.
Na enkele uren hollen en klimmen zoeken we de rust weer op en keren we met een shuttlebusje terug naar het kamp
Op terugweg naar de auto laten we onze blik vallen op het sanitair blok, het ‘Rainforest’. Die is net als de receptie en onze tent volledig ondergedompeld in mooie decoratiestukken, met bamboestokken, houten rekjes, tropische planten en heel wat andere leuke hebbedingetjes die ik nu ook allemaal in m’n badkamer wil hebben. Het vogelgefluit door de speakers in de bomen en de gethematiseerde wegwijzers geven toch dat beetje festivalgevoel dat we deze zomer helaas zullen moeten missen.
We rijden een kilometer verder en parkeren ons aan Adventure Valley, waar we genieten van de vele activiteiten die het park te bieden heeft. Met ons bandje kunnen we gelijk binnen. Goed om te weten: je hoeft op voorhand niets te reserveren. Wil je gaan klimmen, mountainbiken of tubing sliden, dan kan dat gewoon wanneer je er zin in hebt. In het park en op het parcours zelf hoeven we geen mondmasker aan te doen, maar in de wachtrijen wel. Dat het plezier hier voorzien is voor jong en oud, dat kan ik beamen, al heb ik wellicht wat meer moeite tijdens het beklimmen van de rotsen dan de onvermoeibare jongelui die me voorgaan.
Na enkele uren hollen en klimmen zoeken we de rust weer op en keren we met een shuttlebusje terug naar het kamp. De shuttle vertrekt om de 20 minuten en rijdt tot 21u, ideaal dus voor wie een dag de stad wil gaan verkennen. Wie later plant terug te keren, kan met de auto tot aan het Basecamp rijden en die daar laten staan.
Een aangename zon op het gelaat, een zacht briesje door de haren… Een betere zondagavond hadden we ons niet kunnen wensen
Het is kwart na 4 wanneer we neerploffen op ons bed in de tent. Op tijd dus om nog een workshop sushi-maken bij te wonen. We frissen ons snel even op en voegen ons bij de groep andere geïnteresseerden. Handen nat maken, bolletje rijst kneden, komkommer ertussen, rollen in het plakje zeewier, chop chop chop – klaar! Het maken van een maki lukt nog aardig goed. Wanneer ik me waag aan gunkan met tonijnsla, blijkt een rolletje sushi maken plots veel minder evident. ‘Uiteindelijk smaakt ’t toch hetzelfde als dat van jou’, zeg ik lacherig tegen mijn buurman die meer succes heeft. Als afsluiter mogen we onze eigen creaties opeten. We bestellen nog een portie Karaage – Japanse gefrituurde kip – en een zakje frietjes. Laat het duidelijk zijn dat de wereldse invloed van vandaag Japan is. Deze zomer kan je je nog laten verrassen door streetfood uit Mexico, Thailand, Amerika, Italië, Zuid-Afrika en Cuba.
We verhuizen naar een tafeltje in het gras vlakbij het podium en genieten samen met een drankje van het uitzicht. Met een whiskey sour in de hand en een prachtig natuurlandschap bovenop een heuvel besef ik nog maar eens hoe we meer zouden moeten genieten van wat de natuur ons te bieden heeft. Een aangename zon op het gelaat, een zacht briesje door de haren… Een betere zondagavond hadden we ons niet kunnen wensen. Na het intieme optreden van Milo Meskens ronden we de dag af in een zithoekje samengesteld uit paletten en kleurrijke kussens, met lampionnetjes boven ons hoofd. Ik met een Cola Zero, Vincent met een Cherry Chouffe.
’s Morgens ploffen we neer in onze charmante tuinmeubeltjes en nemen we de tijd voor een appetijtelijk continentaal ontbijt. Door de vlakke zon maar frisse ochtendbries weet ik niet goed of ik nu wel of niet m’n trui moet aanhouden, maar het is in ieder geval een zalig weertje om mee op te staan. De grote ontbijtmand die aan onze tent gebracht wordt is goed gevuld met koffiekoeken en broodjes, fruitsap, natuuryoghurt, kaas en ham en een paar stukken fruit. Om kwart voor tien maken we onze zak klaar en begeven we ons naar de receptie, waar we na een vlotte check-out wachten op de shuttlebus. Enkele minuten later zitten we alweer in de auto en navigeren we de gps richting Zaventem. Zigzaggend door de steegjes nemen we afscheid van het mooie Durbuy.
Door Charlotte Dupont.
