Valmorel
Om 7u ’s morgens word ik door een stom riedeltje in mijn smartphone gewekt. Duizenden vlinders fladderen in mijn buik kriskras door elkaar. Het is intussen zeventien jaar geleden dat de allereerste rupsen zich langzaam tot vlindertjes ontpopten. Onder toeziend oog van mama’s camera daalde ik voor de eerste keer kinderlijk onbevreesd de piste af. De start van een jaarlijkse gezinstraditie vol guitige sneeuwpret en gezonde berglucht. Gedurende al die jaren zochten nieuwe, jonge vlindertjes dapper hun weg tussen de genestelde hoop vlinders. Ook dit jaar reis ik opnieuw richting de bergen, met een hoop volgroeide vlinders in de buik. Ik ben verliefd, écht verliefd op de sneeuw.
Ik ontwaak in mijn hotelkamer met zicht op het skigebied van Valmorel. Een klein charmant skidorp in de Franse Alpen. Het hotel bevindt zich vlakbij de voet van de skipiste, waardoor ik in een mum van tijd bovenaan de top klaarsta om naar beneden te glijden. Samen met een ervaren skimonitor skiën we via groene en blauwe skipistes naar beneden. Mijn lichaam beweegt zich ritmisch voort op de poederige sneeuw terwijl de vorm van mijn skibril stukje bij beetje in mijn gezicht brandt. Zowel ik als ook de beginnende skiërs onder ons weten het parcours vlekkeloos af te leggen. Tussen het skiën door maken we een ‘Tartiflette’ stop in een restaurant op de piste. Tartiflette is het plaatselijke ovengerecht dat je hier op iedere menukaart terugvindt. Een must-try voor iedereen die verlekkerd is op aardappelen, spek, uien, kaas, en nog eens kaas. Zware kost om terug op krachten te komen en de reeds verbrande calorieën dubbel en dik te compenseren. Met iets zwaardere benen en een goedgevulde maag klikken we onze skibotten dicht voor een allerlaatste afdaling. Ons pad wordt gedwarsboomd door in de lucht hangende piratenfiguren die we met volle overtuiging trachten te raken. De besneeuwde heuvels van Valmorel maken van skiën een ware comfortzone voor de allerkleinsten en de nog voorzichtige beginners. Ik bevrijd met een gelukzalig gevoel mijn voeten uit de knellende skibotten. Eindelijk, ademen.
Naast 165 pistekilometers heeft Valmorel ook andere uitdagende activiteiten in petto. Na een korte, kronkelende autorit worden we door een wel heel bijzondere groep opgewacht. Van zodra ik een voet uit de wagen zet, hoor ik luid geblaf in de verte. Het volume verhoogt en de pluizige staarten beginnen uitbundig heen en weer te zwaaien naarmate we dichterbij komen. Voor mijn neus staan acht honden te popelen om de slee waarmee ze verbonden zijn voort te trekken. Ik voel de onweerstaanbare drang om er naartoe te rennen en hen te overladen met warme knuffels. Dat is exact wat ik doe, en het wordt geapprecieerd. Kleine hondenlikjes laten mijn hart overlopen van liefde en doen mijn gelukshormoon boomen. We nemen met twee achter elkaar plaats op de overdekte slee. Aan een rustig tempo volgen we de honden op de voet doorheen het witte panorama. Af en toe drijven de honden het tempo op en vliegen er kleine kille sneeuwbrokjes in de richting van ons gezicht. We glijden over de lange vlaktes heen en bewegen ons lichaam zijdelings mee met de richting van de bochten. De honden worden door de zachte stem van de begeleidster gestuurd terwijl ze af en toe dorstig in de sneeuw happen. Na een te kort half uurtje komen we opnieuw aan bij het punt waar we ons parcours gestart zijn. Ik neem afscheid en stap al glunderend met een glimlach tot achter mijn oren terug de auto in.
Klik hier voor meer info.
Onze verblijftip: Hôtel du Bourg
Onze restauranttips:
Le Prariond, Le Chalet du Mottet en La Marmite
De lengte van het geweer is bijna zo lang als mijn eigen lichaamslengte
Brides-les-Bains
Ten oosten van Valmorel ligt het traditionele bergdorp Brides-les-Bains. Brides-les-Bains is ondanks zijn lage ligging toch een echte wintersportbestemming. Een olympische gondel brengt je in 25 minuten tijd helemaal tot aan Méribel, het hart van het grootste skigebied ter wereld, Les 3 Vallées. De hotels in Brides-les-Bains zijn goedkoper dan in het skigebied zelf en stellen je dus in staat om op een voordeligere manier van dit veelzijdig skigebied te profiteren. Persoonlijk getest én goedgekeurd.
Ons eerste avondmaal in Brides-les-Bains wordt bijzonder.Kaasfondue eten in het huis van de Inuit, de iglo. Met dank aan mijn rijkelijke verbeelding zie ik voor mijn ogen het beeld van een diner met kaarslicht in Disneyprinses Elsa’s glanzende ijskasteel. Dit blijkt al snel pure fantasie. De avond valt en helemaal ingeduffeld beginnen we vol goede moed aan onze sneeuwwandeling naar de iglo. We dragen sneeuwschoenen om ons te kunnen redden in de diepsneeuw en een Petzl om de weg te vinden in de duisternis. Stap voor stap klimmen we hoger het bos in terwijl mijn conditie op de proef wordt gesteld. Ik weet niet waar we ons op dit moment bevinden, en buiten de witte ondergrond is alles rondom mij één zwarte vlek. Het is muisstil. Het natuurlijke licht van de sterrenhemel steekt het kunstlicht een handje toe en na een stevige wandeling bereiken we de finish. Geen ijspaleis, maar een iglo zodanig klein dat je er op de buik moet in binnenglijden. Al zes jaar lang maakt de begeleider deze iglo volledig zelf, met een grote spade en veel wilskracht. Even later zitten we onder een stevige sneeuwhoop in een klein cirkeltje naast elkaar terwijl de kaas langzaam smelt op de gasbrander. De iglo vult zich met de geur van kaas, look, en dampende Belgische Hoegaarden. Om van te watertanden. Ik prik een stukje stokbrood op mijn vork en doe een poging om deze in de smeuïge kaas rond te draaien. Doordrenkt in saus en achtervolgd door lange kaasslierten breng ik het broodje naar mijn mond. Één stukje brood, twee, drie, vier, … afgewisseld door plakjes worst en slokken bijpassende witte wijn. We praten nog wat na en genieten van de verse kaasfondue en van elkaars gezelschap. Het is zo gezellig dat ik stilaan vergeet dat we hier in putje winter onder een berg sneeuw zitten. In the middle of nowhere.
’s Anderendaags maak ik in Brides-les-Bains voor de eerste keer kennis met biathlon. Een voor mij voordien nog geheel onbekende sport, die ik achteraf gezien volledig heb onderschat. De lengte van het geweer is bijna zo lang als mijn eigen lichaamslengte en het doelwit wordt alsmaar kleiner naarmate ik de startpositie nader. Ik leg mij op mijn buik met de benen gespreid en richt met een dichtgeknepen oog naar het doelwit. Yes, vijf keer op rij schiet ik raak. Grote verbazing en oprechte euforie met een kleine, terechte vreugdesprong. Met dit gevoel komt mijn bezoek aan de bergen op zijn einde. Vaarwel Brides-les-Bains en à la prochaine.
Klik hier voor meer info.
Verblijftip: Mercure Brides-les-Bains Grand hôtel des thermes
Restauranttips: Le Monchu
Tekst en video: Katrien Mergan.
Video werd geshoot met GoPro Hero 8. #stayjuned want volgende week komt een review van de GoPro op june.
