Op anderhalf uur rijden van Genève betreed je op 1800 m hoogte het grondgebied van Avoriaz, dat behoort tot het Frans-Zwitserse skigebied Les Portes du Soleil. Samen met de bekendste dorpen Châtel, Morzine en Les Gets in Frankrijk en Morgins en Champéry in Zwitserland geniet je van 650 km skipistes binnen dit gebied. Na Les Trois Vallées is het één van de grootste skigebieden ter wereld. Avoriaz werd gecreëerd als een uitvalsbasis voor exclusieve winter- en zomersport. Met haar 2.254 m als hoogste top verwelkomt Les Portes du Soleil je dus niet alleen ’s winters, maar ook graag tijdens zomer en nazomer voor een echte zen-vakantie.
Het is samen met twee andere reisjournalisten dat ik vanuit onze coronaproof taxitransfer de eerste glimpen van dit uitzonderlijke toevluchtsoord opvang. Zij kwamen hier al eerder tijdens het winterseizoen en verzekerden mij van de schoonheid van dit sprookjesdorp, ook al is het nu in afwezigheid van dwarrelende sneeuwvlokken.
Wat me meteen opvalt, is de unieke eenheid van architectuur in Avoriaz. In veel chalets en hotels, die grotendeels beheerd zijn door Pierre & Vacances, herken je de typische dennenappelvorm en die zie je zeker ook in Hôtel Des Dromonts, het allereerste gebouw op Avoriaz’ grondgebied. Het authentieke interieur is steeds bewaard gebleven. Je ademt er de overgebleven geschiedenis in al haar glorie. We mochten er met ons groepje en Oreli, onze begeleidster gedurende ons verblijf in Avoriaz, genieten van een heerlijk hedendaags diner in de weelderige hotelsfeer van 1966.
Ik leerde het centrum van het dorpje kennen met een trottinette électrique, een deelstep die je tegenwoordig in veel steden vindt. Met aangename snelheid klim je helemaal naar boven waar je getrakteerd wordt op een uitgestrekt zicht over Avoriaz en Morzine. Na een uurtje rondrijden kan je alle kleine verbindingswegen als puzzelstukjes naast elkaar leggen en weet je exact waar je je bevindt. En daar houd ik enorm van als ik op reis ben, dat je precies kan situeren waar je bent.
Ik kan niet verstoppen dat ik nog steeds opkijk van het landschap van de Franse Alpen
Nadat ik me geïnstalleerd heb in de prachtige appartementskamer van residentie L’Amara, word ik verwacht bij de plaatselijk gelegen golfbaan voor mijn eerste kennismaking met de golfsport. Het is één van de activiteiten waarmee het skioord tijdens de zomermaanden uitpakt. Of ik hier mijn roeping gevonden heb? Dat laten we even in het midden. Deze fantastische eerste persreisdag eindigen wij, en hoe kan het ook anders, samen gezellig rond de tafel. In Le Grand Café, naast onze slaapplek, verorberen we een raclette au lait cru van de traditionele cuisine savoyarde en dat smaakt ook zonder winterse taferelen.
Met een stevige begeleide wandeling door de bloeiende alpenweide met geneeskrachtige plantenextracten en langs de waterval van Brochaux beginnen wij aan onze volgende dag. Cécile is opgegroeid in Dilbeek en woont al 20 jaar in Avoriaz. Zij gidst ons doorheen dit toch wel adembenemende landschap. Sinds mijn 8ste ga ik jaarlijks skiën en snowboarden dus zou je denken dat je went aan het natuurlijk schoon van deze omgeving, maar ik kan niet verstoppen dat ik nog steeds opkijk van het landschap van de Franse Alpen. Gids Cécile vertoeft in haar natuurlijke habitat, dat merk je aan hoe ze gepassioneerd vertelt over de verschillende soorten bloemen die hier groeien. Zo tovert zij in een mum van tijd een silène enflé, een blaassilene, om tot een danseresje met een paarse tutu. Enthousiasme alom!
Na een ritje in de zetellift van Rochassons komen we aan in Châtel en nemen we afscheid van Cécile. Châtel ligt op 1200 m hoogte en behoort tot één van de bekendere dorpjes midden in het skigebied van Les Portes du Soleil. We maken hier een stop voor een iets uitdagendere activiteit, de fantasticâble. Neerliggend in een soort zitzak, die bevestigd is aan de nodige veiligheidskabels, zweef ik over het berglandschap terwijl de wind langs mijn oren suist. Dit gaat gepaard met kriebels in mijn buik van opwinding. Ik ben eigenlijk wel een echte durfal. Voor zulke activiteiten deins ik nooit terug!
Ze maken gebruik van het Japanse Shinrin-Yoku, een meditatievorm waarbij je een figuurlijk bad neemt in het groen
Diezelfde zetellift nemen we opnieuw naar beneden voor een klassieke lunch in Les Lindarets. Dit sympathieke dorpje, beter bekend als het ‘geitendorp’, wordt tijdens de zomermaanden overspoeld door geitjes. De boeren geven deze beestjes de vrije loop, tot grote blijdschap van kinderen en toeristen. Tijdens de winter gaan deze witte viervoeters op stal en transformeren de straten naar skipistes. Door de georganiseerde chaos heen geniet ik van mijn lokaal ovenschoteltje tartichèvre, een culinaire afstammeling van de bekendere tartiflette die tevens ook binnen mijn top vijf van lievelingsgerechten valt.
Oreli, die naast onze begeleidster en communicatiemedewerkster bij Tourisme Avoriaz ook fotografe is, leidt ons met onze rondgegeten buik naar het Lac De Montriond. Dit breed, uitgestrekt blauwe meer is omhuld door bos en berg en roept herinneringen aan zorgeloze zomerdagen op uit mijn kindertijd. Het deed mij bij aankomst echt wat naar adem happen. Hetzelfde gevoel overvalt me zoals bij de berglandschappen tijdens de wandeling.
Met pak en zak nemen we een skiliftbakje naar Morzine waar we beneden ontvangen worden door Chrys, persmedewerkster bij Les Gets. Aansluitend neemt ze ons mee naar een afgelegen stukje bos waar we een blotevoetenwandeling doen met een gids van Morzine Mountain Cooperative. Dit is bij uitstek mijn lievelingsactiviteit. Ze maken gebruik van het Japanse Shinrin-Yoku, een meditatievorm waarbij je een figuurlijk bad neemt in het groen. Ik werd hier voor even één met de planten en de bloemen rondom me, zette al mijn zintuigen open en luisterde naar de zachte stem van onze gids. “Vous pouvez remercier la forêt à votre manière”, zei ze toen we languit en blootvoets neerlagen in het nog vochtige, prikkelende mos. Intussen ging ze naar de nabije natuurlijke waterbron om er met verse kruiden uit het bos een thee te maken. Later die avond nam ik in Les Gets deel aan een outdoor pilates-sessie van Muriel Baud van Energym. Met zicht op de weinige witte bergtoppen voel ik mijn spieren wat opwarmen. “Inspire et expire, inspire et expire”, herhaalt Muriel terwijl ze ons corrigeert als we ons lichaam in een verkeerde positie houden.
Met de elektrische fietsen van GetsLib’ maken we op onze laatste dag een ritje naar de Mont Caly, een bergweidedorpje met zicht op de Mont Blanc. De plaatselijke bewolking steekt hier echter een stokje voor en het is afwachten tot het opklaart terwijl ik een tartine savoyarde naar binnen smikkel bij Les Chevrelles. Tevergeefs racen we in de haarspeldbochten opnieuw naar beneden en kuier ik tijdens mijn laatste namiddag rond in Les Gets op zoek naar souvenirtjes. “Grosses bises de nos montagnes”, roept Chrys ons nog na alvorens we afscheid van haar nemen en vertrekken naar de luchthaven van Genève.
Door Tessa Torrekens.
Het bezoek aan Les Portes du Soleil vond plaats van 8 tot en met 12 juli. Alle activiteiten gebeurden op een veilige manier. Houd steeds de recente reisadviezen in de gaten wanneer je reist naar Frankrijk.
Meer info via de website van Les Portes du Soleil.
