Ons verblijf voor de komende dagen is het ‘Gorgonia Beach Resort’. Het woord ‘resort’ zou me normaal vanaf de eerste klankuitstoot doen gruwelen, maar reizen kan pas bevrijdend zijn wanneer je je blik openhoudt. En die blik werd meer dan ooit ingevuld, mede door de warmte van de mensen die in het resort werken, als de locals, als de prachtige natuur en de wonderbaarlijke eerbied daarvoor.
Het resort onderscheidt zich op vele vlakken van de andere reusachtige, in beton opgetrokken gebouwen langs de kustlijn van Marsa Alam. Gorgonia zet zich in voor het behoud van de prachtige natuur, de koraalriffen van de Rode Zee en de uitgestrekte Wadi El Gamal woestijn. Ze gaan projecten aan met de lokale Ababda bevolking en creëren door het oprichten van onderzoekscentra en informatieplekken een groter bewustzijn over de waarde van het natuurgebied. Via het hotel kan je uitstapjes en excursies boeken met duurzame approach. Een must-do.
Duiken in een meta-universum
De eco-friendly approach van Gorgonia merk ik meteen op wanneer we een kleine wandeling maken naar het strand. Het resort heeft een eigen ‘huisrif’ waar je naar believen kan duiken en snorkelen. Onze gids, Islam El Sadek, is zelf marinebioloog en professioneel duiker. Na het aantrekken van de nodige duik-gear, begeleidt Islam ons naar het ponton dat via een steiger naar het koraalrif loopt. Zo begint mijn eerste échte snorkeltrip ooit, met uitzondering van een bedampte duikbril en stevige portie zeewater in mijn slokdarm in het zuiden van Thailand. Nadat ik nog even naar de stralende zon op het wateroppervlak tuur, neem ik een duik. Heel even lijkt het alsof we omkantelen in een meta-universum, eentje waar alles zo stil, zo rustig, en zo mooi is. Visjes die ik in m’n kindertijd in Nemo zag en bijna buitenaards leken, zwemmen nu recht onder m’n neus voorbij. Koraal, gekleurd, gekronkeld, in alle vormen en maten, weelderig, kort, dik en klein. Wat vormen ze met z’n allen een prachtig geheel. Body positivity om U tegen te zeggen.
We zwemmen een aantal meter langs een strook van koralen, wanneer Islam ons even later begeleidt naar een plek waar schildpadden en roggen vertoeven. Het vinden van deze mythische wezens is geen lastige klus, want hoe dichter we terug bij de kust komen, hoe helderder het water is. Het zand is er bijna parelwit. Opeens wijst één van mijn reisgezellen met een snelle maar onopvallende armbeweging naar een plek die net achter mij ligt. De rog ligt er vredig op het zandoppervlak, met een zacht op en neer gewals door het zeebriesje. Mocht er geen snorkel in m’n mond zitten had ik naar adem gehapt.
Naast het snorkelen in Gorgonia zelf, organiseert het resort ook bootexcursies naar plekken die enkel toegankelijk zijn onder begeleiding van de rangers die het gebied kennen en beschermen. Op deze excursies reis je naar de Seychellen van Egypte. Kleine eilandjes, parelwitte stranden en azuurblauw water. Met een beetje geluk zwem je plots naast een groepje dolfijnen. De Rode Zee is niks voor niks één van de beroemdste en mooiste duikplekken ter wereld.
Wat we te zien krijgen lijkt wel op een tafereel uit ‘Dune’
Wadi El Gamal National Park en een vleugje Timothée Chamalet
Wanneer we – in local driving style – via de kustlijn naar het resort reden, hadden we zicht op zowel de zee aan onze linkerkant als het begin van de woestijn aan de rechterkant van de weg. Beide leken toen tegelijk zo dichtbij en zó veraf, onwetend wat er zich in het water en achter de kilometers zand bevond. De snorkeltrip in de Rode Zee was er eentje die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan, zonder een overdreven vorm van melancholie. Mijn tweede dag in Marsa Alam zal zeker niet onderdoen. We trekken er ’s ochtends vroeg op uit, met twee heerlijk oude Toyota’s, die het bruuske hobbelige parcours van de Wadi El Gamal woestijn kunnen trotseren. De twee chauffeurs zijn beide Ababda, de lokale bewoners van Wadi El Gamal, en weten zich in de woestijn perfect te oriënteren. ‘Gamal’ verwijst in het Egyptisch naar ‘schoonheid’, een zorgvuldig uitgekozen woord dat niks aan het toeval overlaat. De zon komt langzaam op aan de horizon, en wanneer we dieper het hart van de woestijn inrijden, valt het me op hoe stil het hier is. De stilte is meedogenloos, confronterend, en tegelijk heel simpel kalmerend. De kleuren van de rotsen veranderen mee met het lage licht, van bruin tot rood-oranje tot vuilwit.
Islam El Sadek is opnieuw onze gids en het valt me meteen op hoe begaan hij is met het park. Samen met Johannes van Gorgonia en Gianni Bodini, fotograaf en schrijver, vertelt hij hoe waardevol dit beschermde stukje natuur is. De bomen die er staan zijn beschermd, ze mogen niet zomaar gekapt worden. Het gaat zelfs zo ver dat als Ababda een boom zou omhakken, hij of zij uit de gemeenschap zou worden gezet. Ook is het natuurpark een thuis voor kamelen, en met een klein beetje geluk kan je er eentje spotten.
We zien Islam en Gianni wijzen naar twee ‘poorten’, twee hoge rotsen die elkaar bijna lijken te zoenen. Gianni, zeventig, filosofisch talent en eeuwig avonturier, bedenkt dat de rotsen kunnen verwijzen naar twee vrouwen die de vallei beschermen. Ik laat me meeslepen door zijn wonderlijke manier van vertellen en even later moeten we, met z’n allen, collectief, naar adem happen. Deze keer zonder snorkel.
Een eeuwenoude archeologische site duikt op achter de rotsen. Wat we te zien krijgen lijkt wel op een tafereel uit ‘Dune’, de kaskraker met de weelderige krullen van Timothée Chalamet, opwaaiend onder de tonen van Hans Zimmer’s obscure melodieën.
De historische stad is volledig gebouwd op en uitgehouwen in de rotsen. Met een beetje verbeelding kan je de stukjes op z’n plaats doen vallen, en het is gek om te denken dat dit hier zoveel jaar geleden een bloeiend ‘stedelijk’ gebeuren was. Je kan er een tempel betreden die naar schatting 3000 jaar oud is, en door de jaren heen is er eigenlijk nauwelijks iets aan veranderd. Enkel Vadertje Tijd is er langs geweest, en zij die naast hem de plek betreden laten uit respect en de archeologische waarde van de site, alles netjes op z’n plek liggen. De site is bijna volledig authentiek, we spotten zelfs enkele oude vazen die in scherven op de grond liggen. Als er nieuwe huisjes worden gebouwd moet dat in de oude, traditionele stijl zijn.
Wadi El Gamal is een plek met veel geschiedenis, van eeuwenoude tempels tot Romeinse handelsroutes en antieke smaragdmijnen. Ook de Ababda zijn enorm verweven met de plek, en kennen er sinds mensenheugenis een nomadisch bestaan. Op de terugweg stoppen we nog even, onder de schaduw van een acaciaboom. De locals maken er een heerlijke traditionele koffie, Gabbana, voor ons. Het brouwsel is een samenstelling van groene koffie, kardemom en gember, dat boven hete kolen geplaatst wordt. Het geheel smaakt erg zoet, en de gember komt scherp naar voor. Een smakelijk einde van een magische uitstap.
Wederom wil ik niet overkomen als een melancholische, lichtgeraakte ziel, maar dat ben ik eigenlijk wel
Sterren spotten voor pro’s (en dummies)
Als kers op de taart sluiten we onze reis af met een diner onder de sterren, in de woestijn die we de dag ervoor uitvoerig hebben verkend. We vertrekken vanuit het hotel, opnieuw in die charmante old school Toyota 4×4’s.
De auto’s stoppen aan een witte bedoeïenentent, gevuld met kleurrijke kussens en tapijten. Een dinertafel staat in het zand, en even verderop brandt een hoog vuur. Één van de locals is er druk bezig met het vervaardigen van brooddeeg, wat even later bedolven wordt onder een laag zand en warme kolen. De nauwkeurigheid waarmee het brood wordt gebakken geeft me een kleine throwback naar pandemische zuurdesembakvibes – dit geheel terzijde. Enkele nostalgische gedachten later staat er een schitterende maaltijd ons op te wachten: hummus, soep van linzen, verse salades en kaas, vers brood en baba ganoush, vers gebraden kip en malse ribbetjes. Met een volle buik strijken we ons neer op de gezellige setting, rug op de grond en het hoofd naar boven gericht. Wederom wil ik niet overkomen als een melancholische, lichtgeraakte ziel, maar dat ben ik eigenlijk wel. Zelfs de meest nuchtere persoon op deze aardkloot zou ietwat beginnen te zweven. Honderden, wat zeg ik, duizenden sterren bekleden de hemel. Sterrenbeelden alom, de immer schitterende Poolster en ‘onze’ Melkweg op z’n best. Wat is dit wonderbaarlijk mooi. Ik kan met zekerheid stellen dat Marsa Alam, Wadi El Gamal National Park en de mensen die ik heb ontmoet op deze reis, de onontdekte juweeltjes van Egypte zijn.
Door Eline Vancraeyveldt.
Zin om zelf op avontuur te trekken en op een eco-friendly manier Egypte te ontdekken Boek jouw verblijf bij Gorgonia Beach Resort en neem een kijkje naar hun duurzame reisaanbod.
