Het is een totaalbeleving, een drijvende stad, een continue vakantiebeleving op maat van vijfduizend mensen.
Laten we dit opiniestukje beginnen met een uit het dagelijkse leven gegrepen anekdote. Toen ik enkele foto’s van mijn ervaring aan boord van de Symphony of the Seas op Facebook postte, reageerde iemand op het beeld van restaurant Jamie’s Italian dat ‘dit toch onmogelijk op het schip kon gefotografeerd zijn’. Op het kiekje waren twee obers te zien die een schaal Italiaanse vleeswaren vasthielden, verder nog een terrasje en de ingang tot het restaurant zelf. Boven de ingang zaten een aantal ramen, zoals van een gemiddeld hotel in een gemiddelde straat van een gemiddelde grootstad.
Het sterke aan het nieuwe grootste cruiseschip ter wereld is dat het er alles aan doet om niet op een cruiseschip te gelijken. Het is een totaalbeleving, een drijvende stad, een continue vakantiebeleving op maat van vijfduizend mensen. Dat begint al na het boarden, als je een lobby betreedt met luxewinkels en bionische cocktailbars, waar twee robots gin met tonic mengen. Bruno Mars galmt uit tientallen verborgen luidsprekers. Vierentwintig liften suizen af en aan naar nog te ontdekken verdiepingen die eindeloos tot in de hemel lijken door te gaan. Eén keer boven, in werkelijkheid is dat aan het zwembad op deck 15, is de haven slechts nog een vage herinnering, een schim uit de onderwereld, waar alleen de niet-verhevenen zich dienen op te houden. Ik overdrijf wellicht wat.
De Symphony of the Seas werd gebouwd op de STX scheepswerven in het Franse St. Nazaire, en daar is de voorbije weken dag en nacht gewerkt om het schip klaar te krijgen voor de vaart. Het is 362 meter lang en vooral ook 55 meter breed. Daardoor kunnen er op de meeste dekken vier rijen kajuiten, waarvan de binnenste een zicht hebben op de centrale promenade. Er zijn maar héél weinig échte binnenkajuiten, en omdat die logischerwijs geen zicht hebben op zee of een boulevard, heeft rederij Royal Caribbean een projectie voorzien van diezelfde zee. Goed gevonden, en ideaal voor wie ‘on a budget’ reist. Een week in zo’n binnenkajuit kan al vanaf 615 euro per persoon voor een week in de Caraïben en 892 euro voor een week in de Middellandse Zee. Vol pension, dat spreekt.
Het is een schip voor kinderen van 7 tot 77, een beetje zoals dat in de avonturen van Kuifje gaat.
Die vijfsterrenluxe is niet voor iedereen even geschikt. Sommige senioren zullen het ritme van de steelband aan een vol zwembad maar matig kunnen waarderen, en voor honeymooners kennen we kleine, intieme schepen die een stuk romantischer uit de hoek komen. Ik vind de Symphony of the Seas vooral een uitstekend familieproduct. Het is een schip voor kinderen van 7 tot 77, een beetje zoals dat in de avonturen van Kuifje gaat. Meer nog, het is een ideale vakantie voor koppels die hun kroost de vrije loop laten. Er is zoveel te doen aan boord, er zijn zoveel games, waterparken, snoepwinkels en andere belevingen dat je met een gerust gemoed ’s morgens aan je kinderen kunt vertellen dat je ze ’s avonds om 19u voor het diner verwacht. Een hongertje ’s middags? Op de boardwalk worden verse hotdogs gegrild. Zin in Mexicaans? Verse taco’s en enchilada’s op het menu in El Loco Fresh. Allemaal begrepen in de prijs. Ja, ook in die 615 euro voor een week. Hey, natuurlijk is Royal Caribbean een Amerikaanse rederij. Veel restaurants kunnen enkel voor een extra som geld. Maar het hoéft niet. Je hebt er sowieso zeven waar je niets extra moet dokken. En de beleving, de fun, de thrills, de ziplines, de glijbanen, de silent disco, de – nu overdrijf ik niet – werkelijk indrukwekkende shows zijn altijd helemaal inclusief.
Ik probeer zelf even te anticiperen. Is de Symphony of the Seas niet té Amerikaans? Dat hangt van je eigen kijk op de dingen af. De schepen van de Oasisklasse, waartoe deze Symphony behoort, zijn een stuk minder bombastisch en veel eleganter uitgerust dan de cruiseliners uit vorige generaties. Werkelijk niemand verwacht zich nog aan bladgouden kroonluchters en rode lopers. In de staterooms overheerst sober molgrijs en een donkere variant op turkoois. De kunstwerken – er zijn er honderden aan boord – mikken op een eigentijds art gallerypubliek. Werkelijk overal zijn usb-poorten beschikbaar en snelle wifi op zee kan, weliswaar voor een meerprijs.
Staterooms komen in alle maten, van de eerdergenoemde democratische binnenkajuiten tot de – splurge alert! – waanzinnige suites op het daartoe bestemde deck. Pas een loterij gewonnen en met het hele gezin op de Symphony? Ga dan voor de Ultimate Family Suite, die zich over twee verdiepingen uitstrekt, met jacuzzi op het oversized balkon en een glijbaan van de slaap- naar de woonkamer. Fancy zuurstokkleurtjes ook. De Royal Suite oogt dan weer understated chic, met vooral bijzonder veel ruimte. Dat is op zich al bijzonder op een cruiseschip waar doorgaans elke centimeter telt. De Symphony of the Seas biedt verder ook ‘gewone’ familiekamers aan, met stapelbedden of slaapdivan, en – zoals de kamer die ik had – buitenkajuiten met een balkon, waar in de praktijk ook twee volwassenen met twee tieners terechtkunnen. Geloof me, het wordt de vakantie van hun leven.
