Plons!! klonk het plots in het idyllische Frasnes-lez-Anvaing. De jaccuzzi van Pascal Martens en zijn vrouw Loes staat op een prachtige plek op hun mooie, gezellige domein, dat oorspronkelijk het vakantieverblijf van Pascals grootouders was. Binnenkort heb je hier zelfs uitzicht op hun eigen kippetjes, een nog uitgebreidere moestuin én mogelijks een zwembad. Toscane, ma perché? Le Pays des Collines ja, een heuvelachtige streek die overigens vanaf 1997 tot natuurpark verklaard werd. We waanden ons daar eigenlijk meteen op vakantie en we werden dan ook zeer hartelijk ontvangen door de gastvrouw Loes, die ons met een verfrissend vlierbloesemaperitief verwelkomde.
“Waar is onze chef”, vroeg ik? Pascal Martens was zijn mise en place in de keuken aan het voorbereiden. Een verse kabeljauwsoort glibberde langs zijn vlijmscherpe mes. Ik was meteen benieuwd naar zijn achtergrond; hij vertelde me dat zijn vader paardenfokker was en zijn moeder mode-ontwerpster. Dat maakt nog altijd niet meteen een chef, dacht ik. Maar hij kreeg zijn kookgenen mee van zijn oma. Zij was een échte kokkin en opa Martens was beenhouwer van opleiding. Bijgevolg was gastronomie een heel belangrijk iets in de familie. Pascals droom om chefkok te worden ontstond hier, een opleiding tot chef volgde en zijn diploma als hotelmanager in niets minder dan Ter Duinen in Koksijde volgde evenzeer. Elke goede chef is eerst souschef en dit deed hij dan ook in het tweesterrenrestaurant Chateau du Mylord in Ellezelles. Daarna zwaaide hij de chefplak in tal van sterrenrestaurants in heel België. In 2015 won hij de eerste editie van ‘Let’s cook Cobia’, een nationale wedstrijd die onder meer georganiseerd werd door Gault & Millau. Sinds 2018 wordt Pascal Martens dan ook opgenomen in de restaurantgids van Gault & Millau. Nu ik dit alles wist, dacht ik meteen: ‘dat wordt hier een lekker potje vanavond!’ Grote verwachtingen van dit groene blaadjes boetiekhotel.
Lekkere tataki van tonijn volgde met wasabimayonaise, gepekelde huisgerookte zalm, mousse van forel en zoveel meer lekkers
Pascal drukt me op het hart dat alles duurzaam en eerlijk is wat op het Vertes Feuillesbord belandt. Quasi alle producten waar hij mee werkt komen van een lokale producent. Wij waren er in februari, dus we hebben helaas het domein niet in volle bloei kunnen aanschouwen, hier worden namelijk heel wat groenten en fruit gekweekt en ook tuinverse kruiden. Het brood wordt altijd ter plekke gemaakt, met biobloem. Heel benieuwd zijn we naar de Schotse zalm à la façon “Martens Red Label” die op de Oklahoma-Joe-barbecue gerookt wordt, hiervoor komen we met plezier nog eens terug. Helaas zal – door de Brexit – deze Schotse, stevige zalm niet altijd voorhanden zijn, Pascal moet op zoek naar een alternatieve zalm, die stevig genoeg blijft om het hele rookproces te ondergaan op de BBQ.
Ik hoorde iets rommelen: tijd om aan tafel te gaan. De kachel brandde al en we namen het aperitief in een zeer gezellige ruimte, waar we coronaproof geheel alleen zaten. Ik zag de serveuse met een vlierbloesemdrankje binnenkomen en ik gooide het redelijk snel binnen omdat ik ervan uitging dat er geen alcohol inzat, zoals bij onze aankomst. Maar oeps, er zat gin in. De sfeer was gezet! Lekkere tataki van tonijn volgde met wasabimayonaise, gepekelde huisgerookte zalm, mousse van forel en zoveel meer lekkers. Puur eten gepaard gaande met dat heerlijke, versgemaakte brood. Alles zag er piekfijn uit en ook het dessert was oogverblindend mooi geserveerd!
Mijn lief heeft zich onlangs een Mitsubishi aangeschaft, de MitsuMitsu zoals ik hem smalend noem
We waggelden hierna naar onze kamer, die gelukkig op drie meter van deze gezellige ruimte lag. Een handigheidje. En van deze gezellige kamers zijn er nog 5. Voorlopig toch, want ze hebben grootse plannen! De volgende ochtend namen we een stevig ontbijt voor onze stevige wandeling. Althans, dat dachten we. Mijn lief heeft zich onlangs een Mitsubishi aangeschaft, de MitsuMitsu zoals ik hem smalend noem, maar dat is dus een terreinwagen waarvan wij dachten ‘Die kan met gemak dat Pays des Collines aan’. Nu, een beetje verder, rechts van de kapel in de straat, reden we de velden in en we zaten eigenlijk al vast met deze MitsuMitsu. Even dachten we, we bellen Pascal, die redt ons wel met zijn betere terreinwagen. Maar hey, na al mijn oerkrachten te bundelen, duwde ik de wagen en werd daarbij simultaan beklad door de modder die prachtig door de achterband van de MitsuMitsu gierde. Naar huis dan maar?
Door Renske Vercammen.
Foto’s: Emanuel Parent.
Info en reserveringen? Dat kan via deze link.
