Wallonië, het heeft iets mysterieus. Ik weet nog goed dat wanneer ik als kind met mijn ouders op weg was naar de Ardennen, dat ik dan niets liever deed dan uit het raam staren. Kijkend naar de donkere dorpjes fantaseerde ik over alles wat er zich zou kunnen afspelen in die enigmatische landschappen. Datzelfde gevoel overviel me wanneer we aankwamen aan de gîte. Mist sloop door het dorpje. We zaten op een hoog punt, dus de mist leek op de rook die uit een kookpot van één van de heksen uit mijn fantasieën kwam.
De dag nadien bevestigde de gids van brouwerij Achouffe mijn toverachtig gevoel. Het recept van La Chouffe is niet door heksen, maar door kaboutertjes in een toverboek gevonden. Marcel en zijn medekabouters, Malcolm, Matthew en Micheline houden de boel daar draaiend. In het blonde bier, La Chouffe, zit koriander. Koriander, doorgaans ben je ervoor of ertegen. Als ik het woord koriander hoor, vertrek ik mijn mond, komt die uitgesproken smaak die mijn quesadilla verpestte waar ik zo hard naar had uitgekeken terug en hoor ik een dreigend, dramatisch muziekje in mijn hoofd. Maar uiteraard sloten we het brouwerijbezoek af met het proeven van de Achouffe-biertjes, en bij nader inzien vind ik koriander wél lekker, in bier. Gelukkig hadden we een goede bodem gelegd tijdens het uitgebreide ontbijt van Juste un Moment, want naast de La Chouffe proefden we de zwaardere McChouffe, de n’Ice Chouffe en de Cherry Chouffe.
In werkelijkheid, als je een filmpje bekijkt achteraf, ben je een omaatje die nog net het eindje naar de bakker kan rijden
Bodemdrift, zoals de Nederlanders in ons gezelschap het zo mooi kunnen verwoorden, is de onweerstaanbare drang om werkelijk alles op te eten. Zoals wel vaker had ik hier tijdens de lunch in Signé Jeanne in La Roche-en-Ardenne last van en schrokte ik met smaak de grote portie penne met champignons en truffels volledig naar binnen. Wat de bodemdrift verantwoordde was de gedachte aan de volgende activiteit die aan de actievere kant zou zijn, althans dat dacht ik.
Downhill quadbiken is de natte droom voor mensen die graag buiten zijn en avontuurlijk zijn, maar die toch een tikkeltje lui zijn. Op de fiets met vier wielen, die doet denken aan een gocart, rij je alleen maar bergaf. Hetzelfde gevoel als wanneer je zou sleeën zonder de vervelende weg naar boven. Je in het zweet werken van de inspanning zal je niet doen, wel kan er wat angstzweet verschijnen wanneer je van een steil stuk zoeft. In je hoofd race je de berg af op een tempo dat Wout Van Aert zou doen blozen. In werkelijkheid, als je een filmpje bekijkt achteraf, ben je een omaatje die nog net het eindje naar de bakker kan rijden. Niettemin een amusante activiteit. Wildtrails heeft naast quadbiken tal van andere outdoor activiteiten, organiseert events en je kan zelfs logeren in één van de vakantiewoningen van Wildtrails.
Bubbeltjes van de prosecco die prikkelen in de neus
Terug aangekomen beneden aan de Ourthevallei, waar het basecamp van Wildtrails ligt, stond een tipi met een gezellig brandend kampvuur. Een lekker drankje en een hapje maakten dat de vlammetjes nog symfonischer knisperden. Op de terugweg hing de oranje avondlucht als een satijnen sleep op de weiden en bomen, wachtend op de trouw tussen de duisternis en de nacht.
De gîte van Ardennes-Etape zag er uitnodigend uit in het licht van de ondergaande zon. De luxueuze, ruime gîte, grotendeels bestaande uit hout, heeft een tijdloze look. De knusse living heeft een bar en een open haard. Alle kamers zijn voorzien van een badkamer. Daarnaast heb je in de kelder nog een sauna en stoomcabine om helemaal zen te worden.
Handigheid, het is een talent dat niet aan ieder van ons gegeven is. In ons gezelschap hadden we wel een behendige dame die de open haard die avond uiteindelijk had aangekregen. Het cocoonen kon beginnen. Met foute warme sokken en gemakkelijke joggings kijken naar de houtblokken waar het vuur inkruipt. Bubbeltjes van de prosecco die prikkelen in de neus, terwijl we vastliepen in een hilarisch spelletje Dixit.
Mijn gordijnen deed ik niet toe ’s nachts, want ik had een prachtig uitzicht vanuit mijn bed. Wannneer ik mijn ogen opendeed, zag ik het lichtgerijmde gras en de vallei besprenkeld met de stralen van de opkomende zon.
Tijdens de paasdagen van 1984 werd in Redu de eerste openluchtboekenmarkt georganiseerd en het dorpje telt 15 boekenwinkels. Daarom wordt Redu het boekendorpje genoemd. Er hebben zich ook al enkele antiquairs gevestigd in Redu en daardoor ademt het dorpje een verhaal dat je meeneemt door de tijd. Het Mudia museum, gelegen in Redu, is een kunstmuseum dat je van de Renaissance tot de hedendaagse kunst gidst. Zowel kinderen als volwassenen hoeven nog niets over kunst te weten om dit museum geweldig te vinden. Het museum is didactisch en speelt in op verschillende zintuigen. Bij elk tijdperk waarin je vertoeft, hoort een gepast muziekje. Waan je als muze van een bekende kunstenaar door poses na te doen van een beeldhouwwerk. En het Antonius-drieluik van Jheronimus Bosch is geanimeerd waardoor je de tafereeltjes tot leven kan wekken.
Afsluiten deden we met raclette in het Mudia Café. We propten onszelf vol met de gesmolten kaas die we van de blokken schraapten en de bijhorende sla, patatjes, vleesjes, champignons, brood. Hierna waren onze magen zo vervuld dat we uit onze cocoon braken, een vlinder werden en terug huiswaarts keerden.
Door Eva D’Haese.
