De trein is altijd een beetje reizen, ook in eigen land. Zo reisde ik vorige week op een vroege woensdagvoormiddag van Gent naar Mechelen voor een bezoekje aan de Vleeshalle. Nadat ik vorige keer de benen vanonder mijn lijf liep om de trein stipt te kunnen halen, had ik mijn lesje wel geleerd. Ik kwam deze keer ruim op tijd op het perron aan en wachtte geduldig tot de grote gele koplampen hun intrede deden. Ik maakte het mijzelf comfortabel op een vrij plekje naast het raam, stak mijn muziek in de oren en voelde mij helemaal klaar om 50 minuten lang weg te dromen. Naar buiten starend zag ik door mijn reflectie heen hoe de zonnestralen stilletjes aan hun weg vonden doorheen het grijze wolkendek. Net zoals de wolken begon ook mijn dagelijkse ochtendhumeur weg te trekken. Mijn maag maakte zijn eerste knorgeluidjes en mijn gedachten zaten gekneld in een tweestrijd: mijn boterhammen opeten of blijven knorren tot ik in de Vleeshalle was aangekomen? De keuze was snel gemaakt.
Ik plofte mij achterover in één van de zeteltjes en slurpte mijn koffie langzaam leeg
Allesbehalve een vleeshal
De Vleeshalle is vandaag allesbehalve een vleeshal. Een grote hal waar slagers vroeger hun koopwaren aanboden, veranderde in een culinaire Mechelse hotspot. Vanaf de eerste voetstap die ik er binnen zette, voelde ik mij kleiner worden en al snel bevond ik mij in internationale sferen. Wandelend doorheen de hal zette ik mijn culinaire ontdekkingsreis verder. In mum van tijd maakte ik kennis met onder andere de Spaanse, Griekse, Mexicaanse en Vietnamese keuken. De rondzwevende geuren en versierde kramen gaan mijn fantasie vorm en deden mij hunkeren naar de eerstvolgende vakantiebestemming op mijn lijstje. Naast de dertien ‘smaakmakers’ op het gelijkvloers bevinden zich vijf ‘gangmakers’ op de eerste en tweede verdieping. Deze meubelwinkel, tattooshop, kantoren, … geven de Vleeshalle kleur en zijn een nieuwsgierige tussenstop tussen het eten en drinken door helemaal waard.
Na wat rondsnuffelen en vooral mijn ogen en reukorgaan de kost gegeven te hebben, werd het vieruurtjestijd. Hiervoor maakte ik een stop bij ROSS Coffee, waar ik mij in eerste instantie liet verleiden door de kleurrijke pralines die schreeuwden om geproefd te worden. Ik zette mijn tanden in de pure chocolade en liet de smaak zich vermengen met die van het zachte kokoshartje binnenin. “Mmmm” zei ik, met een opgestoken duim naar de barista en kleine kokosschilfers die nog op mijn lippen plakten. De smaak van kokos werd vervolgens door een cappuccino weggespoeld. Niet zomaar een cappuccino, maar een “cappuccino special”, afgewerkt met stroperige sliertjes karamel en chocoladesaus. Ik plofte mij achterover in één van de zeteltjes en slurpte mijn koffie langzaam leeg. In tussentijd speelden zich op de achtergrond vrolijk vertraagde uptempo nummers af, afgewisseld door heupwiegende latinomuziek. Het beeld van Mexicaanse straatmuzikanten met felgekleurde sombrero’s flitste zomaar voor mijn ogen voorbij. Omringd door de geur van het frietvet waarin de Bubba Kroketten gebakken worden, observeer ik een heterogeen publiek. Vriendinnen die uitbundig met elkaar lachen met een halfvol glas bier, jongemannen verscholen achter hun laptops, en gesprekken over het feit of er nu wel of geen kaneel bij het recept past. Maar ook gezinnen met kinderen die hun mama eigenwijs aanwijzen wat ze willen eten, ijsjes smullen of enthousiast rondhuppelen richting speelhoek.
Ik krijg opnieuw de bevestiging dat er geen elegante manier is om dit op te eten
De gangmakers
Na een beetje kennis gemaakt te hebben met de smaakmakers, zijn de gangmakers de volgende aan de beurt. Het valt mij op dat ieder winkeltje je onderdompelt in een unieke, andere sfeer. In de make-upshop stap ik de kamer binnen waar mijn vijfjarige zelve van droomde. Een volledig babyroze ruimte, met een wand vol make-up en een nog nooit eerder geziene groene plant met witte stippen. En niet te vergeten, grote verlichte spiegels aan de muur met knusse make-up stoelen waar enkel “de echte” in gemaquilleerd worden. Na de make-upshop stap ik even Atelier Olala binnen voor leuke snufjes en kaartjes en vang ik een glimp op van de meubelwinkel. Iets verderop bevind ik mij opeens in een ruimte waar mijn vijfjarige zelve het liefst niet zou geweest zijn. Een duistere tattooshop waar het donkere plafond, de zwarte ligstoelen, en het ingebeelde geluid van prikkende naalden mij een rilling geven. Mensen laten hier piercings en kleine kunstwerkjes permanent op hun lichaam zetten en geven hiervoor hun volste vertrouwen in handen van de tattooeuse of tattooeur. In dit geval was dit een jongeman die opvalt met zijn blauwe haardos waarvan de kleur matcht met zijn blinkende Dr. Martens.
Dubbele Mexicaanse taco
Als ik de deur van de tattooshop buiten wandel, hoor ik dat het sissende geluid van vlees bradend op de pan de gitaren van de muziek overstemt. De avond begint te vallen en de lichtgevende colaflesjes die boven mijn hoofd hangen, zorgen voor een warme, gemoedelijke sfeer. Het sissende geluid speelt een melancholisch samenspel met het gegrom van mijn maag. Tijd om te zoeken naar iets lekkers waarmee ik het gegrom kan doen stoppen. Heb ik zin in Griekse gyros of een avocadotoast? Of ga ik toch maar voor een verse Italiaanse pizza? Na lang twijfelen, maar er stiekem al een hele dag over nagedacht te hebben, kies ik uiteindelijk voor mijn favoriete keuken: Mexicaans. Even later zit ik aan tafel met voor mijn neus een rond bordje met twee opgevulde taco’s. Fijngesneden varkensvlees, frisse tomaatjes en sla, afgewerkt met zure room en een beetje koriander. Ik gebruik mijn handen en neem met volle overtuiging en ongeduld de eerste hap. De licht pikante smaak van het vlees wordt door de zure room geblust en ik lik de achtergebleven restjes van mijn vingers af. Ik krijg opnieuw de bevestiging dat er geen elegante manier is om dit op te eten, en dat ook mes en vork mij wederom te hulp moeten schieten. Een paar happen en twee taco’s later is het gegrom gaan liggen. Mijn eerste, maar zeker niet mijn laatste, bezoek aan de Vleeshalle zit erop. Met een live stukje akoestische gitaar op de achtergrond verlaat ik het gebouw. Mijn buikje is gelukkig, ik ben gelukkig, en ik kom tot besef dat het de eerste keer was dat ik koriander écht lekker vond.
Door Katrien Mergan.
Foto’s en video: Eva Dekeyser.
Meer info over de aanwezige smaak -en gangmakers vind je hier.
