“Alles begon met een surfsabbatical. Om écht te leren surfen, moet je véél tijd in het water doorbrengen. Twee surfvakanties per jaar zijn niet genoeg, dan blijf je voor altijd ploeteren. Maar ik kon ook niet zomaar zes maanden op vakantie. Zo zit ik niet in elkaar, ik ben daarvoor te ambitieus. En zo is het idee ontstaan om aan de reis een eigen project te koppelen.”
“Alleen reizen was geen bewuste keuze. Ik heb mijn vriend gevraagd of hij mee wou, maar hij antwoordde: ‘het is jouw avontuur, vlieg maar, be a butterfly’. Veel mensen vinden dat vreemd, maar we zijn al twintig jaar een koppel en in onze relatie is vrijheid een evidentie. Achteraf gezien ben ik ervan overtuigd dat de eenzaamheid diepgang bracht. Alleen zijn doet je reflecteren en stilstaan bij ‘De Dingen’. Loopt mijn leven wel over het pad dat ik echt wil? Solo reizen creëert ook meer connecties, je leert mensen op een andere manier kennen.”
Als je komt aangepeddeld, voelt het alsof je de deur van een mannenclubje opent: iedereen kijkt je aan
Stereotypen in de surfwereld
“Vrouwen worden soms onderschat in het water. Dat voelde ik vooral op de minder bekende stranden. Hoe meer afgelegen de surfspot, hoe minder vrouwen. In Noord-Spanje bijvoorbeeld lag ik vaak als enige vrouw in het water en dat is sowieso intimiderend. Als je komt aangepeddeld, voelt het alsof je de deur van een mannenclubje opent: iedereen kijkt je aan. In mijn boek staat een interview met Lizzy, een Portugese surfster en grafisch designer die haar ervaringen in de zee prachtig vormgeeft. De begindagen waarin zij leerde surfen, moest ze echt knokken voor haar plekje in een mannenwereld. Ze vertelt over een vertekend beeld in de surfindustrie: sommige surfmerken tonen geen echte surfsters of atleten maar modellen in hun campagnes. Bovendien is de beeldvorming vaak seksistisch, met borsten & billen in de hoofdrol. In een bikini surfen is trouwens ongemakkelijk en bovendien in Europa bijna nooit mogelijk door de lage zeetemperatuur. Op sommige plaatsen hangt de machocultuur nog als een irritant laagje over de sport, al is er de laatste jaren ook veel veranderd. Een hele generatie vrouwen is dat cliché beeld aan het uitgommen: ze starten eigen surfmagazines, websites, instagramaccounts, wetsuitlabels, etc. Of ze schrijven een boek, zoals ik.” (lacht)
Hoge pieken, diepe dalen
“In de letters van mijn boek zit niet alleen zout van de zee… Ik heb meer dan twee jaar aan Surf & Stay gewerkt en ben onderweg zoveel hindernissen tegengekomen dat er ook heel wat tranen zijn gevloeid. Zo werd er ingebroken in de camper toen ik binnen aan het schrijven was, en die angst bleef lang in mijn hoofd spoken. Mijn ziel zit in dit boek en stiekem hoopte ik uiteraard op succes. Maar dat er zoveel respons zou komen, heb ik nooit durven dromen. Toen de Engelse krant The Guardian een voorpublicatie bracht, ging ik een hele dag cocktails drinken. Als journalist gepubliceerd worden in zo’n prestigieuze en beroemde krant, deed iets met me. Ik heb lang van mezelf gedacht dat ik niet mooi genoeg kon schrijven, ook al werkte ik mijn hele leven voor grote titels. Dankzij Surf & Stay durf ik eindelijk trots zijn op mijn pen.”
“Het schrijfwerk was de zwaarste periode in mijn leven. Ik combineerde het boek met mijn job bij Knack Weekend en daar ging ik bijna aan onderuit. Ik werkte soms 16u per dag of meer, en dat 7/7. Ik had geen leven, zag mijn vrienden niet en kwam nooit meer buiten. Geen enkel vrij moment voor mezelf, op het einde was ik stikkapot. Ik ben een perfectionist en ik legde de lat zo hoog dat het bijna onhoudbaar werd. Elk woord, elk beeld, elke punt en elke komma heb ik veranderd. Nooit vond ik het goed genoeg. Aan schrijven wordt vaak een romantisch beeld gekoppeld, maar ik zat gewoon ongewassen met vettig haar opgesloten in mijn bureau te foeteren op alles en iedereen. Ik was ongenietbaar en ben voor die periode eeuwige excuses verschuldigd aan mijn vriend.”
Up close and personal
“Mijn favoriete plek van deze roadtrip? Galicië, met stip. De Spaanse regio is moeilijk bereikbaar: er zijn weinig luchthavens, de stranden zijn vaak van elkaar gescheiden door rivieren en bruggen zijn er nauwelijks. Bijgevolg blijft de toeristenmassa weg. Roadtrippen in Galicië is magisch. Spanje wordt vaak geassocieerd met de costa’s in het zuiden, met Benidormtoestanden en toeristen die vroeg opstaan om met een handdoek hún strandstoel te bewaken. Nochtans vind je de mooiste kusten in het ongetemde noorden: rotsen tekenen er sprookjeslandschappen en de wind fluistert verhalen achter imposante kapen.”
Rotsen tekenen er sprookjeslandschappen en de wind fluistert verhalen achter imposante kapen
“Connor, mijn camper, is genoemd naar het overleden zoontje van goede vrienden. Op die manier kreeg hij een tweede leven en bleef zijn naam hangen. Hij heeft zwaar afgezien op onze reis – het dak vloog weg, de remmen begaven het en op het einde ging zowat alles stuk – maar de lieve avonturier leeft nog en staat momenteel geparkeerd op de park & ride van Gentbrugge. Hij kan best nog wat aan, al rammelt hij hier en daar wel. Hij is intussen bijna 21 jaar oud en een tweede avontuur zou hij niet overleven, denk ik. Wanneer hij het op een dag helemaal begeeft, krijgt hij een laatste rustplaats in de tuin van Mieke en Madou, Connors ouders. Aan een schroothandelaar verkoop ik hem nooit. Soms vind ik zo’n koopkaartje onder de ruitenwisser, maar daar mag ik zelfs niet aan denken. De camper is voor mij écht Connor. Op reis waren we onafscheidelijk en dat zullen we hopelijk nog lang blijven.”
Wordt vervolgd
“Toen het boek klaar was, heb ik mijn job opgezegd en ben ik opnieuw in het onbekende gesprongen. Uiteraard droom ik van een tweede boek. Zo denk ik bijvoorbeeld aan ‘The Island Edition’, met onder meer de Azoren, Fuerteventura of zelfs Bali. Ik ben ook aan het researchen over West-Afrika, een minder bekende surfregio. Maar het eerste boek is financieel en emotioneel zo zwaar geweest dat ik een tweede bevalling niet meteen zie zitten. Ik wil in eerste instantie Surf & Stay als merk uitbouwen. Ik denk aan e-guides van andere regio’s, surfreizen of merchandising. Er komt ook een online platform met reistips.”
“Take a walk on the wet side. Dat is wat ik geleerd heb op reis. Het is een slogan uit mijn boek en het vat mijn avontuur goed samen. Ik ben in zee gesprongen, maar als jij van iets anders droomt, ook goed. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat het de beste beslissing in mijn leven was. Trots, geluk en warmte: cliché woorden kunnen eigenlijk niet beschrijven hoe fantastisch ik mij voel. Jarenlang twijfelde ik, en er zijn altijd excuses om het niet te doen. Maar de happiness die nu in mijn hoofd rond dwarrelt, is elke euro van mijn spaargeld waard geweest. Ik krijg zoveel berichten van mensen die ook dromen van een sabbatical, een roadtrip of hun job opzeggen. Veel mensen willen uit hun comfortzone breken, maar durven niet goed. Gewoon doen!”
© Liske Vercauteren
