Dag Zoë. Hoe vergaat het jou om zo in je kot te blijven?
‘Ik moet me vooral zinvol kunnen blijven bezighouden, ook nu er eigenlijk minder werk voorhanden is. Anders gaat mijn humeur redelijk snel naar beneden. Naast het boek dat ik geschreven heb, verzorg ik ook de sociale media en de communicatie voor Nerd Candy – dat is een supermarkt die Amerikaanse snacks en snoepgoed verkoopt, zoals je in de films ziet. Die projecten hebben het voor mij wel heel draaglijk gemaakt om binnen te zitten.’
Besteed je nu extra veel aandacht aan self-care?
‘Ik doe sowieso 3 à 4 keer per week yoga with Adriene via YouTube, en ik besteed er inderdaad wel meer aandacht aan omdat ik gewoon meer tijd heb. Ik vind het belangrijk een goede ochtendroutine te hebben. Hoe je je dag start, zet vaak de toon voor de rest van de dag. ‘s Morgens begin ik dus met iets dat ik leuk vind, zoals yoga of meditatie, of met de honden een lange wandeling maken.’
Jij bent 6 jaar geleden als eerste Vlaming toegelaten aan de Engelse acteerschool East 15. Hoe heb je dat ervaren?
‘Ik was bijna afgestudeerd aan de universiteit in Antwerpen toen we een mailtje kregen dat East 15 voor het eerst een auditieronde in Nederland deed. Ik heb een monoloog gebracht uit Romeo en Juliet, iets heel klassiek, en dat was blijkbaar heel goed aangeslagen. Na mijn auditie zeiden ze: “Okay, you can sit down now. We would like to offer you a spot on our master’s program.” Dat was surreëel, een van de beste momenten uit mijn leven.’
En dan vertrek je in je eentje naar Londen.Wat heb je daar meegemaakt dat je heel erg is bijgebleven?
‘Ik heb in Shakespeare’s Globe (bekend Engels theater, nvdr) Macbeth gespeeld. We werden toen geregisseerd door Philip Combus, een Britse acteur die zelf al heel veel in de Globe heeft gestaan. Phil heeft ons een ritueel geleerd uit Shakespeareaanse tijden dat we deden voordat we aan een voorstelling begonnen. We moesten in een grote kring gaan staan en dan zei hij: “I take from the earth all that I need, and I bring it into me. I take from the heavens all that I need, and I bring it into me. And as soon as I have it inside me, I give it away.” Ik vind dat supermooi, want uiteindelijk is dat wat je doet als acteur. Je vergaart kennis en indrukken en ervaringen om die daarna weer weg te geven.’
‘Toeval bestaat niet, het valt je toe’
Ben je na je opleiding dan meteen weergekeerd naar België?
‘Ik ben eind september teruggekomen, na ons laatste optreden. Een heel moeilijke keuze, maar op dat moment voelde dat voor mij het beste aan. En ik denk dat ik weet waarom, want een aantal maanden later heb ik mijn vriend hier leren kennen, waar ik ondertussen al 5 jaar mee samen ben. Daarna ben ik gaan solliciteren en bij Het Nieuwsblad terecht gekomen als eindredacteur. En zo is mijn carrière begonnen.’
Geloof jij in het lot?
‘Ja, sowieso. Toeval bestaat niet, het valt je toe.’
Naast Londen ben je ook al in Turkije en Kaapstad geweest. Is reizen belangrijk voor jou?
‘Heel erg belangrijk! Ik las het boek Factor 25 van Eva Daeleman waarin ze het verschil uitlegt tussen reizen en op vakantie gaan. Reizen doe je om je grenzen op te zoeken, om bij te leren en af en toe een beetje gechoqueerd te worden. Op vakantie gaan is gewoon ontspannen omdat je een druk jaar hebt gehad en je ergens met een boekje in de zon wilt gaan zitten. Ik vind dat je beide moet doen, daarom wisselen mijn vriend en ik ook af. In november zijn we naar Zuid-Afrika geweest. Dat was voor mij echt reizen. Het contrast tussen arm en rijk is daar heel groot, dus dat was een enorm confronterende en moeilijke reis. Dit jaar gaan we waarschijnlijk op vakantie naar een rustigere bestemming.’
Naast reizen leggen we bij june. ook de nadruk op eten. Op welke manier ben jij met voeding bezig?
‘Ik neem eigenlijk van elke stijl iets dat me zint. Zo ben ik naar een ayurvedische arts gegaan voor een aantal sessies. Ayurveda is duizenden jaren geleden ontstaan in India en ligt helemaal in lijn met yoga: het gaat erom dat je eet naargelang je lichaamstype. Ik ben hoofdzakelijk pitta, dan vata en dan kapha. Pitta is een heel ambitieus, pittig type. Dat betekent dat ik veel verkoelende dingen moet nuttigen, zoals kokosnootsap en ananas, omdat ik anders te veel last heb van ontstekingen. Verder drink ik ook regelmatig een shake. Ik probeer op mijn voeding te letten, maar ik wil me ook niet schuldig voelen als ik eens frieten eet. Dat vind ik belangrijk, want ik heb een aanleg voor perfectionisme. Dan bestraf ik mezelf bijna als ik toch eens ongezond eet, en daar ben ik te oud voor geworden.’ (lacht)
In wat uit dat perfectionisme zich dan?
‘Dat ik soms te streng ben voor mezelf. Ik denk dat zelfvergeving heel belangrijk is, al zal dat een levenslang leerproces zijn. Ik geloof ook in een quote van sociologe Brené Brown: ‘Not everyone is worth hearing your story.’ Vroeger was ik iemand die bij iedereen erkenning ging zoeken. Nu geef ik mezelf erkenning en ben ik me heel bewust van wat ik tegen wie kan zeggen. Sommige mensen kunnen het niet hebben dat ik mijn dromen nastreef omdat ze dat zelf niet doen, en dan komt er jaloezie. Tegen zulke mensen ga ik niet zeggen waar ik mee bezig ben, want ik heb die negativiteit niet nodig. Ik zeg dit zonder afbreuk te willen doen aan iemand hè, want iedereen heeft z’n eigen leerproces. Het is dus absoluut geen verwijt.’
‘Je kan sommige mensen inspireren, maar anderen zijn daar niet klaar voor’
Je vertelde net over jouw nieuwe boek ‘Zeven dagen slapen’. Vanwaar het idee om dit verhaal te brengen?
‘Op een ochtend was ik gaan wandelen met mijn 2 honden en ik moest plots denken aan Doornroosje. Daar ontstond het idee van ‘slapen’. Mensen zijn momenteel een beetje aan het slapen: heel veel dingen mogen niet, technisch werkloze mensen zitten thuis … Ik heb dus een verhaal geschreven als metafoor voor hetgeen dat we nu meemaken, met de intentie mensen een hart onder de riem te steken en te inspireren. Er zijn een aantal passages die redelijk hard binnenkomen bij mij. Zo komt de prinses op een bepaald moment aan in een dorpje waar de mensen aan het feesten zijn, ondanks het feit dat er een monster heel wat schade aan het aanrichten is. Ze leert echter dat je niet iedereen kan overtuigen om te doen wat goed is, maar dat sommigen zelf tot dat inzicht moeten komen. Dat is een beetje de boodschap: iedereen heeft zijn of haar leerproces en dat mogen we hen niet afnemen. Je kan sommige mensen inspireren, maar anderen zijn daar niet klaar voor en zullen kwaad of droevig worden door hetgeen wat je zegt. En da’s normaal. Die metafoor is ook in mijn leven heel belangrijk, omdat ik de neiging heb mensen te pushen in hun inzicht en leerproces. Ondertussen heb ik geleerd daar mijn handen vanaf te houden.’
Waaruit haal jij inspiratie?
‘Ik word heel erg geïnspireerd door mijn honden.“They are my furry guides to greatness”, zeg ik altijd. Omdat ik weet dat ze wel eens durven reageren op andere honden, ben ik eens op iemands privé-oprit gestapt. Zo ben ik aan de praat geraakt met een mevrouw, en dat klikte keigoed. Ondertussen is zij een vriendin geworden. Grappig hoe mijn honden me soms dus letterlijk op een ander pad zetten.’
Heb jij nog concrete of wilde plannen voor wanneer je weer uit je kot mag?
‘Ik wil graag een housewarming doen en ons huis delen met de mensen die we graag zien. We hadden gezegd dat we dat in augustus zouden doen, want we zijn aan het verbouwen. Maar nu lijkt eind augustus niet echt haalbaar, dus ik hoop wel dat we dat binnenkort kunnen doen.’
Door Charlotte Dupont.
Meer over Zoë Joy Roelant kom je te weten op haar Instagrampagina. Dit is het derde in een reeks interviews met en over de nieuwe generatie powervrouwen. Lees hier nog even het gesprek met Sabine Peeters.
