Dag Julie. Volgens onze hoofdredacteur ben jij de grappigste vrouw op Twitter. Toen ik je begon te volgen, begreep ik waarom.
(lacht) ‘Da’s vooral iets van vroeger. Toen was Twitter een heuse uitlaatklep voor mijn hersenspinsels. De laatste tijd is dat wel wat geminderd door de werkzaamheden en de drukte thuis, maar zo af en toe is het wel leuk om daar nog eens iets op te schrijven.’
Let je er dan op wat je post, en wat je zeker niet zou posten?
‘Ja, sowieso. Nu ik arts ben denk ik wel wat meer na dan toen ik nog een jonge student was. Dan tweet je gewoon over alles wat je grappig vindt. ’t Is niet zo dat ik bewust nadenk bij elke tweet van: “Kan dit wel?” Maar ik houd wel in mijn achterhoofd dat mijn patiënten het te zien kunnen krijgen en dat het dus moet stroken met wie ik ben. Natuurlijk is het vaak situationele humor, dus mijn job komt wel aan bod. Dan let ik er ook op dat ik de privacy van een patiënt niet schend.’
Zie je sociale media dan nog steeds als een lust, of ook soms als een last?
‘Da’s een goede vraag. Als een last heb ik het eigenlijk nog nooit gezien, om eerlijk te zijn. Je kiest zelf een beetje de richting die je wilt uitgaan. Natuurlijk is er tegenwoordig ontzettend veel negativiteit op sociale media. Met de huidige coronamaatregelen is het dan ook makkelijker om af te geven op de regering dan het positieve in te zien. Hoewel het lastig kan zijn om met die negativiteit geconfronteerd te worden, heb ik wel de klik gemaakt om enkel mensen te volgen die een glimlach op mijn gezicht kunnen toveren, en zageventen naast me neer te leggen. Voor mij zijn sociale media dus nog steeds vooral een plek waar je op een grappige manier kan ventileren.’
Ga je soms ook in op negatieve berichten? Ik zag dat je onlangs commentaar kreeg op het feit dat je ‘nog steeds’ borstvoeding geeft.
‘95% van de tijd reageer ik niet op negatieve zaken. Je weet op voorhand dat van de 10 reacties op een tweet of Instagrampost er 3 of 4 giftige zullen tussen zitten. In de meeste gevallen lees ik dat gewoon, maak ik me misschien even boos, maar treed ik niet in discussie. Maar dan zijn er toch een aantal zaken die me nauw aan het hart liggen, zoals mijn dochtertje en de manier waarop ik haar opvoed. Als ik dan enkele negatieve reacties binnenkrijg over het feit dat ik na 7 maanden nog borstvoeding geef, dan zal ik daar wel op ingaan. Een aantal maanden geleden had ik bijvoorbeeld een negatieve ervaring met een man die naar me gluurde toen ik borstvoeding gaf op de achterbank van mijn auto. Toen heb ik ook wel een reactie geschreven op Twitter dat dat echt niet oké was.’
Jouw dochter heeft trouwens zulke mooie ogen.
‘Ik ben er heel fier op!’
Wij gaan nooit naar hotels omdat dat praktisch niet haalbaar is
Je hebt ook nog 3 stiefkinderen, full house dus. Ik weet niet of het voor jou een compliment is of juist niet, maar je ziet er zelf ook superjong uit.
‘Dat is een reactie die ik al heel mijn leven krijg, ook nu ik 29 jaar ben. Toen mijn stiefkindjes nog klein waren viel dat wel mee, maar nu het stoere pubers zijn van 16 jaar, hoor ik wel vaker dat het een grappig gezicht is. Een jaar geleden, toen ik zwanger was van mijn dochter, was het wel lastig om met mijn stiefzonen naar de stad te gaan, omdat mensen dan heel foute gedachten hadden en we ook af en toe reacties kregen. En toen we op vakantie waren in Italië zei de eigenaar van het huisje in gebrekkig Engels tegen mijn man: “Oei, je had gezegd dat er maar 3 kinderen zouden meekomen” terwijl ik ernaast zat met mijn dikke buik. Het is dus wel iets dat we heel vaak horen, maar ik vind het oké. Ik kan de humor ervan inzien.’
Wat is jouw guilty pleasure op een momentje voor jezelf?
‘Wel, ik heb nu al 7 maanden geen momentje voor mezelf meer gehad (lacht). Als ik af en toe een half uur tijd vind, dan ga ik lopen. Niet echt een guilty pleasure, maar ik kan er wel van genieten even alleen te zijn. Ik mis het wel om eens naar trash–tv te kijken of zo. Mijn man is journalist voor HUMO, dus als ik dan toch naar iets kan kijken, zijn we verplicht om series te volgen die hij moet recenseren. Ik heb momenteel dus weinig guilty pleasures.’
Je sprak net over een huisje in Italië. Hoe zie je het voor je om te reizen met zo’n groot gezin?
‘Wij gaan nooit naar hotels omdat dat praktisch niet haalbaar is. We hebben een gigantisch gezin van ondertussen al 4 kinderen, waarvan er 3 al wat privacy nodig hebben, 2 ouders die toch ook een beetje privacy willen, en dan nog een hond die vrij druk is. Onze regel is dus dat we altijd grote huisjes huren waarin iedereen een eigen plekje heeft. Mijn oudste stiefzoon mag intussen bijvoorbeeld ook zijn PlayStation meenemen, waar hij 2 uur per dag op kan spelen. In het begin was ik daar heel streng over. Voor mij betekent vakantie echte family time: 24 op 7 bij elkaar zijn, samen gaan zwemmen, samen wandelen, samen koken… Maar hoe ouder de kinderen worden, hoe meer je merkt dat iedereen z’n eigen invulling heeft. En dus hebben we een beetje water bij de wijn gedaan.’
‘In de tweede plaats hebben we een gigantische auto moeten kopen waar 6 mensen en een hond in kunnen zitten. We hebben dan ook voor een dakkoffer moeten kiezen. Om maar te zeggen: er komt wel veel bij kijken wil je zo’n groot gezin met verschillende leeftijden meekrijgen op reis. Maar ik heb nog geen slechte ervaring gehad.’
Aperitieven in eigen tuin in plaats van op café te gaan, heeft ook z’n charme
Je had tot voor kort een column in De Morgen. Heb je daardoor ook meer begrip gekregen voor je werk als huisarts?
‘Misschien niet per se meer begrip… Het zijn dan ook nog steeds vreemde tijden, ’t is niet dat ik echt een verschil merk in mentaliteit. Maar ik heb wel al veel aangename reacties gekregen van patiënten die een kaartje sturen of me telefonisch laten weten dat ze het aangenaam vonden om te lezen hoe ik het allemaal ervaar. En dat is wel fijn.’
Welke les ga jij trekken uit deze crisis? Is er iets dat je wilt veranderen aan jouw denk- of leefpatroon?
‘Ik denk dat iedereen wel het idee vormt om na de quarantainetoestanden weer meer back to basics te gaan. Mijn man en ik zijn al 2 maanden niet gaan shoppen in Gent of eens op stap kunnen gaan in Antwerpen of Leuven. Door die blijfinuwkot-mentaliteit gaan we vooral in de buurt wandelen, en we hebben ons de bedenking gemaakt dat het eigenlijk wel heel aangenaam is om niet altijd toeristische zaken te doen. Aperitieven in eigen tuin in plaats van op café te gaan, heeft ook z’n charme. Dus ik hoop dat dat ons gaat bijblijven.’
Door Charlotte Dupont.
