Er zijn 101 redenen waarom we naar het buitenland gaan. Op familiebezoek, een welverdiende vakantie, een jobopportuniteit najagen… Noem maar op. Voor Wannes Gulinck was het verleggen van die horizon bijna aangeboren. Als 16-jarige tiener kwam hij in contact met de Marine-kadetten, een jeugdbeweging van de toenmalige zeemacht in Vlaanderen, en werd zijn passie voor de zee ontwikkeld. Hij koos voor een verdere opleiding aan de Zeevaartschool in Antwerpen en startte zo zijn carrière als zeeman.
Man van de tegenpolen: water en vuur
Als derde stuurman op de cruiseschepen van de Holland America Line, voer hij de hele wereld rond. Maar na het huwelijk van een vriend in Brazilië verloor Wannes zijn hart aan het prachtige Zuid-Amerikaanse land, en aan het schoon volk. Hij trouwde met een Braziliaanse en werd papa van twee prachtige kinderen. Tijdens zijn rustdagen aan wal is hij niet alleen vader, maar ook vrijwillig brandweerman in zijn regio. “In de staat São Paulo hebben ze ongeveer de helft zoveel brandweermannen als in België, met het verschil dat die regio veel groter en meer wijdverspreid is dan bij ons. Ze hebben een constant tekort aan nieuwe kennis, materiaal of cursussen, dus ik doe mijn best om mijn steentje bij te dragen en dat te verbeteren. Ik breng vaak spullen mee vanuit België, probeer cursussen en lessen te geven, en wanneer de nood hoog is, loop ik zelf de vlammen in.”
Thuis staat wel een ingevoerde friteuse
Verbonden, vanop afstand
Als zeeman en stuurman zijn de werkperiodes een afwisseling van vier maanden zware shifts van 70 uur per week en twee maanden verlof en ontspanning. Als familieman ligt Wannes zijn focus tijdens die verlofmaanden voornamelijk op zijn gezin in Brazilië. Mijn vraag was dan ook of hij geen heimwee heeft naar Vlaanderen en zijn familie hier. “Voor mij is de ‘heimwee’ eerder naar mijn kinderen in Brazilië dan naar mijn Vlaamse roots. Bij mijn zus kriebelde het ook om de vleugels uit te slaan, waarna zij naar Kroatië verhuisde. Ik denk dat de heimwee daardoor voornamelijk aan de kant van mijn ouders ligt. Zij missen hun kinderen, en kleinkinderen, en tijdens de feestdagen is dat gemis vaak het grootst.”
En die Vlaamse gewoontes, hoe zit het daar dan mee? “Mijn kinderen hebben de dubbele nationaliteit, aangezien ik die als papa ook heb. Het implementeren van de echte Vlaamse cultuur, gaat jammer genoeg niet zo gemakkelijk als een stukje papier aanvragen. Aangezien ik lange periodes weg ben, mis ik vaak de Vlaamse feestdagen, zoals bijvoorbeeld Sinterklaas, en dan is het moeilijk om dat aan mijn kinderen mee te geven. De taal is iets waar ik wel op hamer, zodat ze met mijn en hun familie kunnen communiceren.”
De Braziliaanse eetcultuur is er een vol smaak, die soms in sterk contrast staat met de Vlaamse, maar thuis staat wel een ingevoerde friteuse. “En dat is eigenlijk het grootste deel van onze cultuur,” zegt hij lachend.
Coup-de-foudre
Je thuis verlaten en iets helemaal opnieuw opbouwen in een ander land hangt samen met uitdagingen en obstakels. Wat daarbij helpt is het creëren van een home away from home en bij Wannes ging dat bijna vanzelf. “De eerste keer dat ik in Brazilië landde en het vliegtuig uitstapte, werd ik overrompeld door een gevoel van ‘ah, ik ben thuis’. Dat was iets heel raars, want ik had nog niets van het land gezien, geproefd of ontdekt. Het was als een coup-de-foudre. Als ik terugkeer van mijn maanden aan boord, heb ik dan ook telkens weer het gevoel ‘Ik ben weer thuis’, wanneer het vliegtuig de grond raakt. Door hier te wonen heb ik Brazilië ook pas écht leren kennen. Dat is iets waar ik hard in geloof: je leert een land pas kennen door er te wonen, niet door ernaar op reis te gaan.”
“There are people that live and die, and there are those that sail the seas.”
Een atypisch leven op zee
Brazilië is een groot deel van Wannes zijn leven, maar zijn leven als stuurman neemt toch wel het grootste deel in. Dat leven aan boord is iets atypisch, maar daarom niet minder interessant. “Aan boord leer je letterlijk roeien met de riemen die je hebt. Je zit maanden op zee en kan niet zomaar naar de dokter, naar een IT’er voor je laptop of bellen naar de hulpdiensten. Onze cruise is een volledig functionerende stad die drijft met technici, een mini-ziekenhuis, winkels, restaurants, een eigen brandbrigade en nog zoveel meer. Je zou bijna denken dat je een gemeenschap op het water bent, maar niets is minder waar. Elke nieuwe tocht komen er andere mensen aan boord, zowel voor als achter de schermen. Er komen nieuwe passagiers, maar ook nieuwe crewleden, waardoor het creëren van een band niet altijd gemakkelijk is. Ons bedrijf is ook zodanig groot, dat er soms maanden, of zelfs jaren, tussen zitten vooraleer je met dezelfde persoon aan boord bent.”
Ondanks de uitdagende levensstijl, is de zee zijn grootste thuis. Dat weerspiegelt zich ook in zijn levensmotto: “There are people that live and die, and there are those that sail the seas. Het is een speciale levensstijl, die niet voor iedereen weggelegd is, maar voor mij is dit hét.” En met deze mooie woorden werd het tijd om de stuurman te laten, want op een cruiseschip staan de tijd (en de motoren) nooit stil.
Door Guylène Renoult.
