Het kan het begin van een goede Belgenmop zijn. Waar zijn 100 Michelinsterren aanwezig en eet je toch verbazingwekkend slecht? Dat moet welhaast zeker de receptie zijn na de uitreiking van de sterren. De bandenfabrikant is er na de pandemie opnieuw in geslaagd de nationale pers naar Mons te halen, na een editie die vorig jaar enkel online te bewonderen viel, alle kenmerkende digitale haken-en-ogen inbegrepen. Zo werd Viki Geunes in zijn restaurant verrast toen hij de derde ster in ontvangst mocht nemen, en zagen we de jonge Knokse chef Dokkoon Kapueak tranen plengen na haar eerste bekroning.
Dat moest dit jaar anders, en dus werd er gekust, geknuffeld en in elkaars armen gevallen dat het een lieve lust was. Op een uitreiking van Michelinsterren zijn alle chefs elkanders vriendjes. We zagen Peter Goossens, in een strak en elegant grijs pak. De street credibility van Gert De Mangeleer. Een paar zenuwachtige delegaties uit vooral Antwerpen en Roeselare, omdat het in de spreekwoordelijke wandelgangen al een tijdje aan het gonzen was dat er een nieuwe derde ster zou komen. Daar verlies je als beetje ambitieus chef al vlug de pedalen bij.
Michelin leerde uit het verleden en liet de inleiding met panelgesprekken aan ons voorbijgaan, ook al omdat zo’n middag toch een beetje is als naar je mondeling examen gaan en eerst alle proffen samen een uur lang het Io Vivat horen zingen. Michelins grote baas Gwendal Poullennec mocht meteen aankondigen dat de editie 2022 ‘een grand cru’ betrof, en dat er straks maar liefst 16 restaurants zouden worden aangekondigd die voor het allereerst een ster zouden krijgen. ‘Nou,’ dacht ik, ‘Michelin wil duidelijk een signaal sturen naar de horeca, in de nasleep van een ontzettend moeilijke periode.’ Een Wiedergutmachung na vele jaren van stiefmoederpolitiek, want ze wisten bij het rode fabriekje natuurlijk ook wel dat men in thuisland Frankrijk altijd al veel guller was geweest met de sterren. Zelfs Nederland maakte het voorbije decennium een niet altijd even geruisloze inhaalbeweging, en uiteindelijk leverde dat meer driesterrenzaken op dan bij ons. Dat onrecht werd vorig en dit jaar dus goeddeels rechtgezet, maar daarover straks meer.
Ook Gent wordt als stad maar matig beloond
De zestien passeerden de revue – er werd in de zaal ‘Eindelijk!’ gesist en luid geapplaudisseerd bij Fleur de Lin, Tinèlle, Dim Dining en Rebelle. Er werd met ‘goestendoender’ Frederick Dhooge een chef bekroond die jaren geleden al een keer een ster had teruggegeven. Er kwamen ook drie nieuwe tweesterrenzaken, waardoor België ook in de breedte een hoge concentratie restaurants telt die volgens de gids ‘de omweg waard zijn.’ Yves Mattagne scoort opnieuw met de heropleving van La Villa Lorraine, Thijs Vervloet ziet het harde werk bekroond in Colette – De Vijvers en het duo De Mangeleer-Boudens mag de twee macarons wellicht als een opstapje beschouwen naar hogere eer de komende jaren.
Die eer viel aan het eind van de middag nog als een verrassing uit de hemel, toen op het reuzescherm drie sterren verschenen naast de naam van Tim Boury van het gelijknamige restaurant in Roeselare. De zaal ging uit haar dak, Boury dacht alweer aan een volgende ambitie: in de top-vijftig van de wereld geraken. Het restaurant is een fenomenale ervaring met een nog jonge chef die de voorbije jaren onder invloed van niet zelden Aziatische smaken steeds preciezer en smaakvoller ging koken. En ook hier is de gastvrouw een deel van het recept. Inge Waeles is in de wieg gelegd voor wat zij doet: gasten professioneel en ongespeeld amicaal in de watten leggen.
Hadden we dan dit jaar geen enkele kritiek op Michelin? O, jawel. Het was een grand cru, en dat mag gezegd worden. Maar welke sufferd dit jaar beslist heeft om Karen Torosyan van Bozar niet richting twee sterren te mikken, het zal ons een raadsel wezen. Ook Gent wordt als stad maar matig beloond, terwijl er met Bruun, Sensum, Maste, Een Twee Vijf en Elders toch een aantal nieuwe, veelbelovende chefs op de bühne staan. Doordat ook in Brugge een paar keer de hakbijl viel, heeft Antwerpen voorgoed de titel van culinaire hoofdstad overgenomen. Ook raar: geen vrouwen, geen of nauwelijks mensen van kleur. De gastronomie is een wereld vol witte mannen.
Een Wiedergutmachung dus, na twee jaar corona. En dus ook een beetje Gefundenes Fressen.
Door Toni De Coninck.
