Dagny: ‘Ik denk dat je het jaar 2007 een keerpunt mag noemen in mijn leven, toen ik vaarwel zei aan de zakenwereld en voor de tweede keer aan IJsland. Dit was net voor ‘de crisis’ uitbrak en iets in mij zei dat ik moest ondernemen. Ik opende de ‘Fisk Boutique’ en het werd mijn doel om de Belgen te leren hoe ze creatief met vis konden zijn. Ik had nooit kunnen inschatten dat dit me tot het televisiescherm zou leiden en allerminst tot het schrijven van mijn eigen kookboek. Het gebeurde gewoon.’
‘Ik herinner me op skitraining in de bergen – ik trainde drie keer per week- altijd de nieuwsgierige blikken van de andere kinderen op mijn versierde lunchboterhammen. Ze boden me geld aan voor mijn brooddoos of ze vroegen of mijn mama ook voor hen eens lunch wou maken. Eigenlijk wou ik op dat moment alleen een normale boterham met kaas of ham zoals alle andere kinderen in plaats van rosbief met remoulade, gedroogde ui, zure augurken of een boterham met speciale paté en rode biet.
Elke zondag in de late namiddag kwamen de vijf kinderen en hun partners bij mama over de vloer. Het huis rook naar geroosterde kip, gebakken aardappelen en de saus van mijn grootmoeder. Dan zaten we allemaal rond de tafel luid te lachen, te discussiëren of te roepen naar elkaar zoals je soms ziet in Italiaanse films. Zo was mijn familie en dat zijn de momenten die ik me het beste herinner, de happy times, samen, rond de tafel.’
‘Vandaag koester ik die momenten en hoewel ik ‘maar’ drie kinderen heb, zorg ik ervoor dat deze tafelmomenten precies zijn zoals mijn moeder ze organiseerde. Omdat mijn broer en zussen allemaal in verschillende landen leven en hun eigen families hebben, probeer ik dit gevoel te creëren met de Belgische familie van mijn echtgenoot. Ik sta erop om ieder jaar met Kerst iedereen bij ons thuis uit te nodigen, zodat ik hen mijn keuken kan serveren, met een IJslandse touch. Het is mijn manier om de tradities in stand te houden, net zoals mijn moeder altijd deed.’
‘Ik moet toegeven dat het leven in België mijn horizonten heeft verruimd, zeker op vlak van eten, smaak en creativiteit. Toen ik opgroeide in IJsland waren goede groenten en degelijk fruit beperkt in voorraad, enkel de basic en boring ones waren voorhanden. Het duurde jaren voor ik het voor het eerst aardbeien proefde. Elke zomer reisde ik een hele maand met mijn vader op het containerschip naar Europa, waar ik zoveel ontdekte. Ik herinner me de eerste keer dat ik in Antwerpen was en américain preparé proefde. Toen vond ik dat walgelijk! Maar als ik nu terugkeer van vakantie in IJsland, is een broodje martino het eerste waar ik naar verlang! Grijze garnalen leken me eerst ook iets vervuilds en dat grijze dingetje was wel het laatste wat ik wou proeven, I mean, garnalen horen toch roze te zijn? Maar vandaag kan ik er zo van genieten, zeker wanneer we aan zee zitten en bij het aperitief grijze garnalen pellen in onze strandcabine met ijskoude witte wijn. Open-minded zijn is de boodschap.’
