“Vrijheid! Eindelijk!” Mijn zoon glimlacht van oor tot oor. Hij is in de wolken dat hij net slaagde voor zijn praktisch rijexamen. We rijden naar de drive-thru van Tim Hortons – een Canadese fastfoodketen – voor een ontbijt waar ik mijn 16-jarige blij mee kan maken. Hij bestelt voor zichzelf een croissant met omelet, spek en kaas, voor mij koffie (ik heb veel gebreken, maar fastfood is er geen van).
Thuis regel ik meteen een afspraak bij een van onze Secretary of State-kantoren om zijn rijbewijs te gaan aanvragen.
Het is slechts 2 jaar vroeger dan in België, maar toch heb ik moeten wennen aan het idee dat 16-jarigen alleen rondrijden. De eerste keren dat ik mijn dochter en zoon afzette aan hun high school, kon ik mijn ogen niet geloven toen ik al die, in mijn ogen, kinderen uit hun auto zag stappen.
Praktisch is het natuurlijk wel. De eerste jaren hier besteedde ik minstens anderhalf uur per dag aan kinderen naar school brengen en afhalen, buitenschoolse activiteiten niet meegerekend. Met de bus was te ingewikkeld, met de fiets te gevaarlijk, te voet geen optie. Sinds mijn dochter haar rijbewijs haalde, reed ze zelf naar school en nam ze haar broer mee. (Tot covid-19, want na 11 maart 2020 hebben ze alleen nog online les gevolgd).
Voor het rijexamen van de zoon had de GPS ons naar een parking in het nabijgelegen stadje Ypsilanti gebracht. We vonden geen kantoor, maar wel een man met een clipboard die het in de vrieskou allemaal stond te regelen. “Afspraak om 9.30? Dan ben je bij Halley, rij maar tot aan die verlichtingspaal, hij komt er zo aan.” We boekten deze firma online, mijn zoon had hun businesskaartje (met kortingsbon) meegekregen toen hij theorielessen volgde. Halley komt aangereden in een pick-up truck met sneeuwschuiver, haalt kegels uit de de laadbak en zet alles klaar voor de parkeertest. Dat verloopt prima en we gaan de baan op. Halley is een rustige kerel, correct, vinkt alle vereiste opdrachten aan en bezorgt ons nadien het document voor de Secretary of State. Het testbedrijf is gecertificeerd door de staat Michigan, maar op een of andere manier lijkt alles minder officieel dan een rijtest in België. Afspraak op een toevallige parking? Nu, dat was al normaler dan toen mijn man en ik hier rijexamen aflegden.
Want hoewel we al meer dan 25 jaar een rijbewijs hebben, was er geen ontkomen aan: in Michigan moesten we opnieuw beginnen. De eerste maanden hadden we ons gered met een internationaal rijbewijs, maar een driver’s license van de staat waar je woont, is tevens je identiteitskaart.
Nergens elders zag ik zoveel dode dieren – naast herten, eveneens wasberen, eekhoorns en stinkdieren – op de rijweg als in de Midwest
Het theoretisch examen was niet compleet onzinnig en overigens ook niet zo moeilijk. In een multiple choice test met excentrieke opties geraak je met gezond verstand al ver. Nee, je moet niet luid claxoneren telkens je links afslaat. Maar het is goed om weten dat wanneer een gele schoolbus stopt om kinderen te laten in- of uitstappen, alle auto’s errond ook volledig moeten stoppen, even goed als je uit de tegenovergestelde richting komt aangereden. Het is evenmin overbodig om te leren wat je moet doen als een aanrijding met een hert niet te vermijden valt. In 2018 waren er 1300 gewonden en 14 doden bij dergelijke ongelukken in Michigan. Men schat dat in onze staat jaarlijks 60.000 herten doodgereden worden (en als je dan de sheriff belt, krijg je een permit dat je het dier mag meenemen). Nergens elders zag ik zoveel dode dieren – naast herten, eveneens wasberen, eekhoorns en stinkdieren – op de rijweg als in de Midwest. Dat went niet, koude rillingen, steeds weer.
Na de theoretische test, de praktijk. We belden voor een afspraak en kregen te horen dat we ons moesten aanmelden in een wassalon, te midden van een shopping strip met een broodjeszaak en een computerreparatiewinkel. In het wassalon was er inderdaad opzij een kantoor waar de eigenaar van het rijexamenbedrijf ons opwachtte. Op de parking naast de deur stonden de kegels al klaar voor de parkeertest.
Het wassalon was voor zijn zoon die biologie studeerde, vertelde hij. Vader zag niet veel brood in dat diploma en dit was het plan-B.
Omdat we een document van onze autoverzekering niet bij hadden, moesten we voor de test zijn wagen huren. Zo hebben mijn man en ik na elkaar rijexamen gedaan in een rammelbak waarvan het stuur de neiging had naar links af te wijken. Vriendelijke examinator, daar niet van, een bereisd man met verhalen over Parijs en andere Europese steden. Het examen werd een zware evenwichtsoefening tussen mee converseren en die auto in bedwang houden.
Maar we haalden ons rijbewijs en het hele verhaal zal in ons gezin nog lang voor hilariteit zorgen.
“Gefeliciteerd en wees een voorzichtige chauffeur,” zegt de Secretary of State-bediende die mijn zoon zijn voorlopig rijbewijs afgeeft, het officiële zal over een dag of 10 in de brievenbus zitten. Hij vertrekt al snel voor een ereronde langs een paar vrienden, alleen, uiteraard. Ik zie hem de straat uitrijden. Alweer een nieuwe bladzijde, vrijheid voor hem en loslaten voor mij.
