Afgelopen week werden we uitgebreid herinnerd aan de eerste verjaardag van de pandemie. Het ging er over op het tv-nieuws, in krantenartikels en Facebook-herinneringen. Er is een leven voor en een leven na.
Ik heb sinds deze week een perspectief voor dat leven na Covid-19, omdat ik net de eerste dosis van het vaccin toegediend kreeg.
Wanneer ik de dag na de prik voor enkele boodschappen naar de andere kant van onze stad rij, is het alsof een last van mijn schouders glijdt. Ik zet het raampje open en geniet van het feit dat ik geen jas en geen muts nodig heb, het is uitzonderlijk lenteweer in Michigan. Op NPR hoor ik dat Bidens uitgebreid relanceplan, met daarin het voor Amerika revolutionaire idee van een maandelijkse kinderbijslag, is goedgekeurd. Verder zijn er voor iedereen vaccins in zicht. In een frivole opwelling stop ik op de terugweg bij Dairy Queen, voor het eerste softijs van het seizoen.
‘Hebben jullie al de uitnodigingsbrief gekregen?’, vraag ik keer op keer wanneer ik met mijn ouders videobel. Ze zijn begin 80 en wachten vol spanning op hun Covid19-vaccin. Ze hadden gehoopt op februari, maar het zal waarschijnlijk april worden. De moeilijke uitrol van de vaccins in België (en Europa) verbaast mij. Ik zou er geld op verwed hebben dat dat makkelijker zou lopen dan in de VS. Maar al in december vertelde mijn huisarts, een uitgesproken Democrate, met grote stelligheid dat de nieuwe president ervoor zou zorgen dat het land in snel tempo gevaccineerd werd. ‘De speeltijd is over, de volwassenen zijn terug aan zet. Je kan veel zeggen van Amerika, maar zo’n logistieke uitdaging, daar zijn we goed in.’
Op dit moment vaccineren de VS 2,1 miljoen mensen per dag. Ongeveer 60 miljoen Amerikanen hebben een eerste dosis gekregen en 31 miljoen Amerikanen zijn volledig gevaccineerd. Redelijke cijfers, hoewel het soms chaotisch verloopt en die cijfers van staat tot staat kunnen verschillen.
Sowieso is de Amerikaanse gezondheidszorg versnipperd en voor de gebruiker is het een administratief kluwen. Ik heb al uren aan de telefoon gehangen met call centra die mij kosten wilden aanrekenen die door onze ziekteverzekering gedekt zijn, of met de verzekering die om een onduidelijke reden plots een medicijn niet meer terugbetaalt.
Wanneer de voorbije dagen de vaccinatie in Michigan versnelde en ook 50-plussers stilaan in het vizier kwamen, schiet ik in actie, in de veronderstelling dat het niet vanzelf zal gaan.
Ik surf langs alle mogelijke info van het Michigan Health Department, bekijk wat ze in onze County zeggen, zoek op welke tijdlijn het universitair ziekenhuis vooropstelt en pre-registreer mij bij de supermarkt Meijer en de drogisterijketen Rite Aid, ook verdelers van het vaccin. Ik lees de verhalen over de zogenaamde vaccin-jagers, mensen die tegen sluitingstijd naar de supermarkt of apotheek bellen of gaan, in de hoop een overgebleven vaccin te verzilveren. Zowel de Pfizer- als Modernavaccins kan je, eenmaal uitgepakt, niet lang bewaren. Wanneer mensen met een afspraak niet komen opdagen, wat doe je dan?
Sleepy Joe? Ik dacht het niet
Op social media en in de pers wordt hierover gediscussieerd. Zeggen de voorstanders: laat geen enkel shot verloren gaan, hoe eerder iedereen gevaccineerd, hoe beter; tegenstanders opperen dat het onethisch is om voor je beurt te gaan en dat je al geprivilegieerd bent als je veel tijd aan de zoektocht kan besteden.
Er ontstaat ook vaccin-toerisme. Tal van Michiganders rijden, met succes, naar grensstadjes in Ohio en Illinois, sommigen zelfs verder. Met Google maps bij de hand, vergelijk ik de vereisten in de verschillende staten, maar dat blijkt uiteindelijk niet nodig. Wanneer bepaalde groepen 50plussers in aanmerking komen, vind ik, na uren online surfen, een plek op een paar uur rijden. Sommige landelijke en minder bevolkte gebieden in Michigan hebben meer dan voldoende vaccins. Ik ben meteen in de auto gestapt (en zal dat binnen 3 weken nog eens doen).
Waarschijnlijk had ik over een week – nu dagelijks meer vaccins beschikbaar worden – veel dichter bij huis een prik kunnen krijgen. Het zij zo, ik ben in de eerste plaats enorm opgelucht.
In mijn vaccin-zoektocht stootte ik ook op de FB-pagina Detroit Area Vaccine Hunters. Hoed af voor wat enkele vrijwilligers daar voor elkaar krijgen. Omdat het registratiesysteem vooral online verloopt, hebben sommige senioren daar moeite mee. Op deze FB-pagina krijgen zij (of hun familieleden die mee op zoek gaan) ervaringen uit de eerste hand, concrete tips en advies. Voor wie het zelf niet kan, regelen de vrijwilligers de afspraken. Ze bellen onafgebroken rond en vullen het nodige papierwerk in. De voorbije weken zijn al honderden senioren op die manier geholpen. Wanhopige mensen die op die pagina terechtkomen, blijken enkele dagen later al, met hulp van deze Vaccine Angels, hun eerste prik gekregen te hebben.
Gisteravond sprak president Biden de natie toe. Hij kondigde aan dat vanaf 1 mei alle Amerikanen boven de 18 in aanmerking komen voor het vaccin. Sleepy Joe? Ik dacht het niet.
