Ik zal het maar een keer toegeven zoals het is, de vinger in de diepe, etterende wonde duwen om er vervolgens nog een keer een lepel zout in te gooien: ik had gisteren een barslechte dag. Soms voelt het wakker worden als een film vol suspense. Ik verwacht dan het flikkerende mes van Hitchcock in een schaduw voor het douchegordijn te zien banjeren, maar ik kom niet eens zo ver. Ik lig een kwartier door de nachtmerrie te ploegen die in mijn smartphone huist, terwijl op mijn borst een denkbeeldig aambeeld ligt. Ik had nooit verwacht dat opstaan zo’n versmachtende handeling kon zijn.
Ik word natuurlijk verwacht het goede voorbeeld te geven en elk van onze 35.000 lezers moed in te praten en ‘houd vol!’ te roepen, maar ongelukkig zijn is volgens Dirk De Wachter ook een kunst. Het maakt ons menselijk, kwetsbaar en authentiek. Ik kan net zoals vele anderen trouwens niet goed verklaren waarom ik gisteren zo ongelukkig was dat ik om onduidelijke redenen wel had kunnen huilen. Mind you, in 2020 doen zelfs mannen dat. Een gelukje bij een ongelukje.
Maar het begon nog voor de noen. In het warenhuis in mijn dorp was het rantsoen aan winkelkarretjes op. Mensen stonden in iets wat op een rij leek aan te schuiven aan het winkelkarrenhok – ik vind even geen andere naam. Sommigen droegen geen handschoenen en ontsmetten hun karretje, anderen droegen dan wel van die nauw aansluitende dingen en duwden het ding pardoes in de handen van de eerstvolgende in de rij. Na nog geen drie minuten ontspon zich een discussie over wie nu het karretje moest schoonmaken: hij die het terugbracht of hij die het aannam.
Mijn en uw vrijheid om uit te eten, te reizen, feest te vieren, is in de knop afgesneden
Ik kon me wel boos maken om zoveel pietluttigheid en speelplaatsherrie, maar stond diep in gedachten mijn beurt af te wachten tot ik de winkel in kon voor een bussel veldsla, een potje zalmsalade, een ons kippengehakt, enfin ja de gebruikelijke inkopen en ook nog wat flesjes bier van de plaatselijke brouwerij, want buy local drink local, ik hoef je het plaatje niet nog een keer uit te leggen. Op weg naar huis zag ik hele cohorten fietsers en wandelaars. Het waren er zoveel dat ze met wat goede wil spontaan een daguitstap hadden kunnen organiseren. Een hond aan een leiband respecteerde de anderhalve meter niet, en ik herinner me hoe ik thuis de inkopen in de koelkast stopte en plots, zonder enige reden, het refrein uit ‘Over de Muur’ van Klein Orkest begon te neuriën:
En alleen de vogels vliegen van Oost- naar West-Berlijn.
Worden niet teruggefloten, ook niet neergeschoten.
Over de muur, over het IJzeren Gordijn,
Omdat ze soms in het westen, soms ook in het oosten willen zijn.
Ja, natuurlijk gaat de coronacrisis over vrijheid. Mijn en uw vrijheid om uit te eten, te reizen, feest te vieren, is in de knop afgesneden. In het begin van de lente is dat meer dan zomaar een toevallige boutade. De krant Het Laatste Nieuws interviewde me over reizen na de crisis, maar dat interview is nog niet verschenen en dus beperk ik me hier tot enkele resultaten van een eigen enquête die we via ons Instagramkanaal organiseerden.
Driekwart van de lezers is ervan overtuigd deze zomer niet met vakantie in het buitenland te kunnen. Dat is een redelijk realistische weergave. Bijna de helft had al een zomervakantie geboekt, en dus is het voor hen afwachten of zij middels een voucher of anders goodwill van de reisverstrekker later nog op reis gaan. De lezers zijn overigens best wel positiever over het najaar. 65% denkt na de zomer nog naar het buitenland te kunnen. En maar liefst 76% vindt dat we bij june. nu eigenlijk best wel wat reisinspiratie kunnen beginnen geven. Bij de enquête van twee weken geleden was dat nog maar 59%. Dat zijn hoopgevende cijfers, een baken van licht op een dag die nog gefrustreerd, boos, verdrietig en angstig begon. We weten allemaal: onzekerheid is het rijsmiddel voor angst. Het mag, laat het maar toe. Maar er is altijd hoop, het bindmiddel voor geluk. Morgen is weer een dag.
Toni De Coninck
Hoofdredacteur
