De kerstperiode is een van mijn favoriete momenten van het jaar. Maar dan eerder omwille van de stilte en vertraging dan om de feestdagen zelf. Behalve dit jaar. Echt waar, als ik nog meer vertraag dan tijdens de afgelopen maanden, dan begroet ik het nieuwe jaar in vegetatieve toestand. Wat, nu ik erover nadenk, misschien geen slecht plan is: in direct zonlicht gaan zitten en af en toe hydrateren.
Maar alle gekheid op een stokje: ik geloof zeker in samen het leven en geboortes vieren met een tafel vol geurende en kleurrijke gerechten. Het is ondanks de shoppingfiles een universele traditie vol symboliek, en een aangename ontsnapping aan de Groundhog Days.
We praatten over ditjes en datjes, verwonderd over het T-shirtweer dat zóó niet op een witte kerst leek. Of op het weer de dag ervoor
Dit jaar echter is het de dag na kerst die me zal bijblijven.
Ik werd gewekt door de warmte en het licht die tussen de blinden door het vocht uit de lakens joeg. Nog voor ik mijn ogen opende wist ik dat het een warme dag zou worden, ook al kregen we gisteren door de extreme koude het huis niet opgewarmd.
Davy was enkele uren ervoor naar Espinho vertrokken voor een surfsessie bij zonsopgang. Hij reed de oprit op toen ik onze oude sofa naar de poort sleurde, knal in de zuiderse zon. In een van de schuren vond ik een tafeltje van de vorige eigenaar en wreef er de vogelstront af. Davy begreep de hint: we zouden op onze dorpel ontbijten.
Ik liet de koffie doorlopen en haalde een hoop kussens en dekens naar beneden. Davy, nog monter en driest van zijn surfsessie, warmde bonen in tomatensaus op, sneed augurkjes, kookte een eitje met vegetarische worstjes, sorteerde kaas op een bord, haalde de kliekjes uit de koelkast, maakte humus, perste appelsienen uit de tuin, en kwakte yoghurt met granola in een kom. Het ontbijttafeltje bleek veel te klein, we plaatsten alles op de oprit en gingen met onze rug tegen de zetel op de kussens in de zon zitten. We praatten over ditjes en datjes, verwonderd over het T-shirtweer dat zóó niet op een witte kerst leek. Of op het weer de dag ervoor.
In de krant lazen we dat de Belgen massaal naar de Vogezen reden om sneeuw te zien en na het ontbijt genoten we, nog steeds geïnstalleerd tussen de poort en de wagen, van Howl’s Moving Castle. Na de film werkten we de badkamer af die onze oase van rust zal worden. Davy leerde me OSB-platen aan de muur en het plafond hangen en ik toonde hem hoe je met verschillende texturen en kleuren een veilige, rustige plek kunt creëren. Tegen de avond wasten we ons samen in het veel te kleine, oude bad en kleedden we ons piekfijn op om wat verderop pizza te gaan eten. Na een fles rode wijn aan tafel besloten we om thuis de pinten in onze koelkast te plunderen. Davy draaide gothic plaatjes en ik danste op witte cowboyboots voor het keukenraam. Tegen vier uur ‘s morgens ging het licht finaal uit.
Deze dag na kerst zal me bijblijven omdat ik geloof dat het de simpele dagen zonder poeha zijn, die het leven zinvol maken
Die dag na kerst, met vrij weinig woorden, was een van onze beste dagen van het jaar en voor wie goed oplette, een dag vol hoop. 2020 verliep stevig, alles stond op scherp en sommige wonden zijn nog te vers maar we leerden praten, attent te zijn voor elkaars kwetsbaarheid en triggers. We leerden onszelf weer wat beter begrijpen en daarvoor op te komen.
Deze dag na kerst zal me bijblijven omdat ik geloof dat het de simpele dagen zonder poeha zijn, die het leven zinvol maken. De dagen waarop je onderweg bent zonder doel, maar bewust voor de kleurrijke geschenken die een mens al lang bezit.
Daar ben ik het afgelopen jaar dankbaar voor.
