Força!
Deze maand wonen we hier vijf jaar. Vijf jaar! Alsof het in de sterren geschreven stond, werd juni een symbolische maand met tegenovergestelde krachten. De boekenwinkel in Deinze waar ik ooit werkte, werd met de grond gelijk gemaakt. Het coolste, bruine café van de markt legde voorgoed het vat af. Ook het stamcafé in het dorp van mijn man sloot na 109 jaar zijn deur. Er zal er nooit meer voor kippenbillen gekaart worden en de lokale voetbalclub moet op zoek naar een ander lokaal om een tombola te organiseren die de kassa spijst. Iemand belangrijk stierf. Iemand anders belangrijk besloot te scheiden. Vrienden verdwenen van de radar.
Juni bleek tegelijk het startschot voor ons sociaal leven en nieuwe overeenkomsten in Portugal. In hartje Porto begon ik met Joanna gezond en kleurrijk eten te serveren, afvalvrij en biologisch maar ook stijlvol en voor een eerlijke prijs.
Met Tânia die de co-workingspace runt, gaan we de werkruimte en keuken — en wie weet de buurt — duurzamer inrichten en opbouwen. We leerden voor het eerst expats kennen; één koppel in het bijzonder. Hij leest dezelfde boeken als ik, zij is een jonge onderneemster die met haar bedrijfjes op een lucratieve manier haar steentje voor een betere wereld bijdraagt. Ze dromen van een boerderij met kippen.
Iedere connectie voelt hetzelfde aan: Gezond zijn is het nieuwe cool en het leven is nu.
Al deze veranderingen verliepen zo geconcentreerd en in scherpe tegenstelling dat ik me afvraag of iedereen dit zo ervaart. Misschien heeft het te maken met het mooie weer dat eindelijk doorbrak… En met die voortdurende maatregelen die tegelijk boven ons hoofd hangen.
Of namen we toch zelf het roer in handen? Een frisse wind in de zeilen is goed (de nieuwe boekenwinkel gaat fantastisch worden), al lijkt het erop dat we België als vertrouwde haven zijn uitgevaren. Onze nieuwe herinneringen zijn Portugees. Logisch, maar de horizon kleurt net een beetje anders. En als er al een plek op aarde bestaat waar we een veilige haven kunnen bouwen om onze vlag te hijsen, dan is het daar waar we de afgelopen maanden alles zaaiden waar ons hart naar verlangde. Ik hakte eindelijk de knoop door voor de bestemming van de gigantische tuin die we bij het huis ‘kregen’: iets met eten voor de buik en voeding voor de geest. En met ogen gericht op een rooskleurige toekomst want het leven is nu, zo leerde Covid me, en uiteindelijk gaat niets verloren. Ook niet onze roots.
Davy leert het dorp bier drinken als een echte Vlaming
Alexia en Karolien kwamen langs en deelden hun Belgische knowhow voor ons Portugees bedrijfje. Davy leert het dorp bier drinken als een echte Vlaming, beneden aan het ronde punt zendt café Ovni de Rode Duivels uit en bakken ze de frieten twee keer. Nu Ronaldo uit het kampioenschap ligt, supportert iedereen voor Lukaku en De Bruyne.
Mijn vader arriveerde, de zakken gevuld met speculaas, Tierenteyn en Orval en hij kreeg een plekje aan de eretafel van een traditioneel verjaardagsfeest in het dorp.
Het leven lijkt hetzelfde als voorheen maar dat is het niet. Onze huid is ondertussen getaand, de tongval Portugees en onze levensstijl op maat gemaakt. De tijden zijn veranderd en de tegengestelde krachten namen een circulaire wending. Het noodweer ligt in ons kielzog; de veerkracht is terug en de nieuwe koers voelt goed aan.
Of zoals we in het Portugees in één woord zeggen: Força!
