Schrijvende dakloze
Op deze afgelegen plek in de natuur ontvang ik maar zelden post & dat ligt grotendeels aan mij. En aan de modern times waarin mensen nog alleen via elektronische weg met elkaar contact houden, zich daarbij beperkend tot een opgestoken duim of een lachende smiley, een rood gekleurd hartje of een bloemetje.
Met de hand geschreven brieven zijn bovendien een rariteit geworden, om niet te zeggen een anachronisme, old school – zoals ze zeggen. En toch. De met de hand geschreven brief die deze morgen werd bezorgd was ook om andere redenen opmerkelijk – te beginnen met het adres op de enveloppe. Alleen de gemeente was correct opgegeven en de enveloppe was geadresseerd aan monsieur Darne (sic), journaliste néerlandais (re-sic). Daaronder stond alleen nog: aux bons soins du facteur. Of vrij vertaald: “zoek het verder maar uit postbode.”
Tot mijn verbazing heeft de postbode het ook écht uitgezocht, zij het aan een Provençaals tempo. De brief heeft me 31 dagen na verzending bereikt, terwijl het toch om een lettre prioritaire ging. Niettemin: respect voor de facteur, zelfs de meeste collis met een correct adres komen zelden ter bestemming.
De afzender is Jean-Pierre die ik twee maanden eerder in Aix had ontmoet en hij schrijft:
“Onze ontmoeting op de bank van mannen die op een vrouw wachten, betekende bij nader inzien voor mij toch iets meer dan een praatje onder passanten. Tijdens onze uitwisseling van gedachten, daagde het mij dat U weleens interesse zou kunnen betonen voor een uitzonderlijk verhaal (het mijne), want niet alleen laverend tussen de rebellie van een individu ‘te veel’ en de neiging tot conformisme als ik deze oxymoron mag gebruiken. Een geanalyseerd bestaan bovendien.
Soms heb ik eraan gedacht dat relaas zelf op papier te zetten ware het niet dat ik me neergelegd heb bij de realiteit: ik ben niet de best geplaatste daartoe want ik ben het absolute tegendeel van een scribent van de realiteit omdat mijn domein dat van de droom is die de geschiedenis verjaagt en daarmee ook de tijd. Ik ben alleen efficiënt in de onnauwkeurigheid.
Het zou voor U misschien als een soort afwisseling voelen om een tekst te schrijven over een overlevende zoals ik, die het geluk (of misschien het talent) heeft gehad… om te overleven.
U zou dan een aardig stuk kunnen schrijven over de zee van tegenslagen en enkele overwegingen bij die miserie, bij het uitgesloten zijn en de daarbij horende discriminaties. Met een onverwachte triomf als slot, de triomf van een doordeweeks iemand, zij het een beetje doué, van wie niemand gedacht had dat hij een exilé du monde zou worden.
Bien Vôtre,”
Omdat ik nieuwsgierig ben naar zijn verhaal en omdat ik het woord oxymoron niet had verwacht uit de mond van een dakloze schrijf ik hem straks terug
Ik herinner me Jean-Pierre zeer goed. Bij onze eerste ontmoeting las hij een boek waarvan hij de bladzijden één voor één uitscheurde om ze te lezen en die pagina’s later weggooide (wegens niet interessant) of ophing in zijn kamer (want het herlezen waard). Toen we aan de praat raakten, bleek hij een ex-dakloze die weer op het rechte pad was geraakt. Hij wist alles over de psychoanalyse, las veel en verkocht geen spatje flauwekul. Na een boeiend halfuurtje vroeg hij me of ik nog tien minuten extra had, hij wilde me nog iets tonen. We liepen naar de hoek van de rue d’Italie die ik toevallig ken omdat ik er vaak dure lasagne ga ophalen. Hij wees me op een smalle, donkere vlek op de muur. “Een afdruk van mijn schaduw, een bewijs van mijn aanwezigheid hier, want in die tijd mijn favoriete plekje.” Hij moest er zelf om lachen. Bij het afscheid wisselden we onze adressen uit.
Omdat ik nieuwsgierig ben naar zijn verhaal en omdat ik het woord oxymoron niet had verwacht uit de mond van een dakloze schrijf ik hem straks terug. Al betwijfel of ik zin heb om dat verhaal in extenso neer te pennen. Al verwacht ik wel dat ik bij een volgende ontmoeting een paar extra levenslessen rijker kan worden.
