Een verlengde herfstvakantie en een uitgesponnen indian summer.
Twee triggers die onze natuurdomeinen in no time doen vollopen.
De kranten koppen dat het over de koppen lopen is in de Gentse Blaarmeersen en de Gentbrugse Meersen.
Dat er in de bossen van de Vlaamse Ardennen meer volk loopt dan tijdens de Ronde van Vlaanderen.
Wandelen is goed voor onze kop. Maar mensen zien ook.
Is samenkomen in de Gentbrugse Meersen met 25 man en dito flessen cava ook goed voor onze kop?
De regels zijn helaas iets te vrij voor interpretatie nu.
Het maakt me zo van streek om al die situaties te zien, dat ik me soms moet inhouden om deze free spirits es op een rondje gezond verstand te trakteren.
Samenkomen mag nog even niet, we moeten allemaal nog even op onze tanden bijten.
Ik zie mistroostige beelden van een lege Menenpoort op 11 november.
Als Toerisme Ieper hun jaar nog wou goed maken, dan waren deze dagen hun laatste kans op een draagbaar einde van 2020.
11 november in Ieper, dat is groots. En tegelijk sereen.
Het is dé hoogdag voor de Ieperlingen en voor het oorlogstoerisme dat Wapenstilstand komt herdenken.
Wie nog nooit de Last Post heeft gezien, zoek dat es op YouTube. Ge zult het u niet beklagen.
We shall remember them.
We gedenken de gesneuvelden van Wereldoorlog I.
Het doet me eigenlijk verwonderen of er later nog een gedenkdag komt voor de coronadoden.
Een monument? Of een jaarlijkse nationale feestdag wanneer dit allemaal voorbij is?
Mogen we deze crisis ook een oorlog noemen?
Het voelt een beetje als een oorlog. Tegen de onzichtbare vijand dan wel.
Binnenblijven, avondklok, hamsteren… het zijn dingen die een dikke 100 jaar geleden ook van toepassing waren.
U leest goed: in de lockdown verhuisd met een gezin van 5. Zonder verhuisfirma. I kid you not
Voor de Ieperlingen zelf is het op 10 november steevast verzamelen met uitgeholde bietenlantaarns aan de kade.
Daar komt na opzwepende ambiance Sint-Maarten en zijn entourage aan per boot. Het is het moment waarop de Ieperse samenhorigheid hoogtij viert.
In het donker vergaren kind en grote mens zich achter de stoet. Snoepen vliegen langs je oren. Op de beats van de fanfare stappen we in kudde naar de Grote Markt, waar Sint-Maarten zijn speech houdt.
Ge moogt dan al tegen de 40 aanleunen, dat doet u nog altijd iets.
Of ge moet van Ieper zijn om dat te weten.
Voor Souvenir bestond, heb ik nog enkele jaren buiten Ieper gewoond en het was niet ongewoon dat we met vrienden van weleer, zelfs kinderloos, nog samenkwamen aan de Ieperse Oostkaai op de vooravond van 11 november. Met zelf uitgeholde bietenlantaarns en waterige ogen van deze magie-nostalgie. Maar toen zeiden we dat het van de koude wind was.
Om alles over dat Sint-Maartengevoel te weten te komen, moet je trouwens es luisteren naar de podcast van Sieglinde Michiel (ja ’t is familie) daarover.
Ze vertelt er je ook smakelijk over de Mantepeirden, beter dan hoe ik het hier zou kunnen neerpennen.
Voor de eerste keer in mijn moeder-zijn, komt Sint-Maarten niet langs op de dag van Wapenstilstand. In de lockdown zijn we uiteindelijk verhuisd naar Gent om dichter bij onze zaak te wonen. O ironie.
(Nvdr: U leest goed: in de lockdown verhuisd met een gezin van 5. Zonder verhuisfirma. I kid you not)
Voor het eerst verwachten we dus Sinterklaas in onze Gentse thuis.
De sint van 2020 komt niet op een wit schimmelpaard, maar met een bestelbusje van PostNl, Dhl of Bpost.
Misschien moeten de pakjesbezorgers rond de Sintperiode zich verkleden als roetpieten. Voor dat extra vleugje magie voor de kinderen, niet?
Geen 11 novemberherdenking in Ieper, geen aankomst van de Sint, en oudjaar vieren via Zoom.
What a year.
Maar hey, toch nog goed nieuws! Trump mag dan wat bananendozen gaan zoeken om zijn biezen te pakken uit het Witte Huis.
’t Is nog allemaal zo slecht niet in 2020.
