Als het van de experten afhangt, zou het wel eens lente kunnen zijn eer de horeca terug open mag. We zijn nog wel even zoet tot de dagelijkse besmettingen onder de vijftig zullen zakken.
Nog een dikke vier maanden wachten dus. De meest gestelde vragen die ik tegenwoordig krijg, is of wij takeaway doen en of de cadeaubonnen worden verlengd. Neen en natuurlijk ja.
Takeaway, uw eten moet daarvoor dienen. Een gastronomisch menu met fijne details van een op twee handen te tellen aantal gangen, dat krijg je niet zomaar in bakjes.
Althans niet op een rendabele manier.
De keuze was dus: ofwel doen we het niet, ofwel moeten we iets anders gaan doen.
Voorlopig doen we het dus niet.
Dat takeaway veel verschillende verpakkingen heeft aangenomen, is een understatement. Een goed doordachte hamburger van Marcello, lekker en eenvoudig thuis met Filip, antidepressieboxen bij Tom, reisje rond de wereld bij Benoit, …
Uw chef: uw therapeut. They’ve got you covered.
Op zondag zult gij brunchen en op maandag bekomen met uw koffie on the go
Rode draad blijft comfort food. We willen liefst van al in onze pyjama iets simpel in de oven draaien en daarmee uit.
We kunnen nog wel even teren op elvendertig gastronomische takeaway versies van chicons in espe, bouillabaisse, toastjes met rillette en oh ja, een tartiflette.
Wat dacht je van een luxe garnaalkroketje? Of een vispannetje, ja dat moest er ook nog bij.
Op zondag zult gij brunchen en op maandag bekomen met uw koffie on the go.
Want de cocktails in zakjes maakten het op zaterdag weer ganz toll!
Genoeg take away dus om uw dagelijkse maaltijden te vullen.
Maar op Kerstmis doen we toch mee. Een feestelijk menu, daar moet Souvenir gewoonweg zijn steentje in bijdragen. En wij doen het niet alleen. Op Kerstmis spannen we samen met collega’s en doen we van 4-Mains takeaway.
Op Kerstmis afhalen wordt hoe dan ook de apotheose van de 2020 takeaway, HoHoHo.
Deze Kerst zitten we allemaal thuis met ons eigen gezin.
Voor ons dus geen familiebezoek in Ijsland.
En geen familiefeesten in België.
We moeten er het beste van maken, maar dat wordt misschien wel steeds lastiger.
Hoe lang zijn we nu al opgesloten binnen de slotgrachten van ons gezin?
Nu heb ik tijd om te zien hoe de huisband systematisch zijn t-shirts in zijn truien laat zitten na gebruik
Pas op, ik zie mijn vier huisgenoten zielsgraag. Maar enkel in dit cirkeltje vertoeven, maakt me soms echt wel eens benauwd. Er is veel tijd voor liefde en veel tijd voor warmte. Veel tijd voor rust.
En dat is soms de boosdoener: tijd.
Nu heb ik tijd om te zien hoe de huisband systematisch zijn t-shirts in zijn truien laat zitten na gebruik en hoe hij zijn sokken in propjes in de wasmand gooit. Of er net naast.
Ook heeft hij tijd om de leegte van de koffiekan te observeren als ik die ochtend vroeg was opgestaan.
Of om te analyseren dat ik er geen moer om geef dat de bestekken per soort gesorteerd zijn in de vaatwasser en hij daar juist een missie van maakt.
De gesprekken gaan intussen al lang niet meer over wat we dit weekend es gaan doen met de kinderen.
Neen, we zijn nu in de fase aangekomen van hoe hij of ik liefst hebben dat de gordijnen hangen.
We hebben ook een uur kunnen wegwerken door samen een plekje voor de kerstboom te zoeken.
Straks hebben we het misschien nog over hoe sterk we de lichten ’s avonds best dimmen en of we überhaupt dat lelijk huisnummer op de brievenbus maar es moeten vervangen.
Dus als u zich afvraagt wat wij hele dagen doen.
Wij zijn niet bezig met het restaurant omdat het ons op dit moment misschien te droevig maakt.
We houden ons bezig met luchtige dingen. En met lucht.
2020. Wat een klucht.
