Tot voor kort had ik zekerheid, vandaag heb ik dit niet meer
Ik hoor het ochtendlied van een vlijtige vogel, een zachte lentewind sluipt binnen via het open raam en de geur van verse koffie vult mijn appartement. Blootsvoets loop ik het terras op en sluit mijn ogen zodra de zon mijn gezicht verwarmt. Het weer is sinds enkele dagen heerlijk in Wenen, de temperaturen pieken rond de twintig graden en de eerste barbecue was gisteren een feit. Ik ruik de lente. Ik slurp van mijn koffie en denk terug aan mijn laatste werktrip. Tijd om na te denken heb ik genoeg, vliegen doe ik niet meer. Maart 2020 liep net iets anders dan verwacht…
Gewapend met een maskertje en twee flesjes desinfectiemiddel liep ik tien dagen geleden nog rond in de prachtige ‘Gardens by the bay’ van Singapore. De onrust was toen voelbaar, maar dragelijk. Ongeveer vijftig procent van onze vluchten waren toen al geschrapt, het was een ondenkbaar scenario. De meeste vluchten gingen halfleeg of kwartvol de lucht in en ik maakte me erg veel zorgen. Ik was boos op de media en op de tijd waarin we leven. Op de mogelijkheid om nieuws – feit of sprookje – vliegensvlug de wereld te laten rondgaan en zo acties te beïnvloeden. Ik twijfelde. Aan de griep sterven er toch meer mensen? De enige zekerheid die ik had: veel slechter kon het toch niet worden?
Maar dan kondigde president Trump aan dat de USA de grenzen zou sluiten voor Europese reizigers. Ik herinner me nog dat ik net aan het zwembad lag met een heerlijk watermeloensapje in de hand. Ik kon het niet geloven, het leek een grap. Maar toen ik mijn collega even later tegenkwam en ze me vroeg of ik het nieuws al vernomen had, werd het me duidelijk dat dit realiteit was. Ik besefte toen maar al te goed dat mijn – normaal erg goed gevulde – werkschema er de volgende weken net iets anders zou komen uit te zien. Maar de situatie waarin we ons vandaag bevinden had ik niet verwacht.
Vele collega’s zitten al weken thuis en de economische situatie binnen onze airlineindustrie wordt met de dag onstabieler. De toenemende groei die de laatste 13 jaar aanwezig was en die het mogelijk maakte voor mij en vele andere collega’s deze job uit te oefenen is voor het eerst met een klap ingestort. De eerste faillissementen vonden al plaats, verschillende airlines besloten vooreerst een pauze in te lasten. Vanaf 1 april voeren we slechts twintig procent van onze vluchten uit. En nee, helaas: dit geen aprilgrap. Het leven heeft een andere wending genomen, voor iedereen. Tot voor kort had ik zekerheid, vandaag heb ik dit niet meer.
Ondertussen besef ik, na veel berichten van Italiaanse collega’s gelezen te hebben, corona neem je beter ernstig. Ik juich – met een erg bang hartje – elke maatregel toe.
Tijd om even uit de elektronische bubbel te stappen en mijn hoofd leeg te maken
Ik geniet van mijn toast met boter en zelfgemaakte confituur. Ik moet en mag nergens heen de volgende dagen. Strategisch schakel ik mijn pushmelding uit en leg mijn telefoon aan de kant. Tijd om even uit de elektronische bubbel te stappen en mijn hoofd leeg te maken. Om terug te lachen en te genieten. Om dat boek te lezen dat al een jaar op mijn nachtkastje ligt of om eindelijk ‘Game of Thrones’ uit te kijken. Of misschien leer ik eindelijk eens Spaans. Tijd genoeg. De rust is nieuw, maar het voelt goed.
Er start iemand een auto en ik hoor gedempt een paar mensen praten. De buren schateren het uit en beneden op straat zie ik een dame met drie gelukkige golden retrievers. De vogel vervolgt zijn ochtendlied en ik voel me wensloos.
Er is een leven na corona.
