‘Vaak word ik gevraagd wat het gekste is wat ik al meegemaakte op het vliegtuig. Na zes jaar beleefde ik toch al interessante dingen. Je kan je niet inbeelden wat er allemaal kan gebeuren in zo’n stalen doos hoog boven de wolken, het ene al gekker dan het andere. Zoals die ene keer dat we een dronken man moesten vastbinden op zijn stoel omdat hij telkens zijn broek, inclusief onderbroek, naar beneden trok. Na drie pogingen lukte het ons toch hem vast te binden aan beide handen en voeten, en daarmee kon gelukkig een tussenlanding vermeden worden. (Stel je voor, een tussenlanding omdat er iemand zijn broek niet kon aanhouden.) Die broek hebben we toen ook meteen met een koord extra hard toegebonden. Gelukkig was dit vóór de #metoo-periode.
Ik verdween terug in onze galley en proestte het uit
Of die keer dat een – iets zwaardere – dame in de wc-pot was gevallen en er niet meer uit kon. Nadat het toilet een halfuur lang op “occupied” stond begon een collega argwaan te krijgen. Tot vier keer toe klopte hij op de deur voordat er een antwoord kwam. In gebroken Engels maakte de dame in het toilet ons duidelijk dat we de deur moesten openen. Het was een noodgeval. Ze begon te roepen. Ik herinner me nog goed hoe ik lichtjes in paniek de deur ontdeed van het slot en helemaal klaar was voor een reanimatie of een open wonde te verzorgen. We hadden geen idee wat er ons te wachten stond. Ik gooide de deur open terwijl mijn collega met een first aid kit in de hand klaar stond om snel te kunnen reageren. Een eerste blik die ik op de dame wierp, kietelde meteen mijn lachspieren. De dame had blijkbaar geflusht terwijl ze op het toilet zat en was door het vacuüm-effect naar beneden getrokken. Ik verdween terug in onze galley en proestte het uit. Wat een zicht. De dame hebben we nooit van de pot gekregen. Na de landing hebben de techniekers het toilet moeten demonteren voordat ze uiteindelijk uit haar benarde positie kon bevrijd worden. Haar connectievlucht heeft ze helaas wel gemist.
Na vier uur vliegen was het tijd voor haar speciaal knaagbeen, verpakt met een roze strik
Maar wat ik jullie nu zal vertellen, scheert toch alle toppen. De maatschappij waar ik voor werk heeft drie klassen: economy, business en first class. Tickets voor first class kunnen variëren van 5.000 euro tot 10.000 euro voor een retourtje. Deze klasse bestaat uit acht zeteltjes, die je kan omvormen tot een volwaardig bed met donsdeken en zachte matras inclusief. Ook de service en het eten is nog een stuk beter dan onze business class.
Een goed jaar geleden vloog ik samen met mijn team van Zürich richting Los Angeles. Op de passagierlijst stond er vermeld dat we een “pet in cabin” hadden in de first class, de rest van de zeteltjes was leeg. Dat wil zeggen dat er iemand met zijn hond of kat in de cabine reist van A naar B. Bij de boarding werd er een kleine Maltezer aan boord gebracht op zetel 1A aan het venster. Het werd ons duidelijk dat er geen passagier meer aan boord zou komen. De Maltezer reisde alleen. Er werd ons een briefing bezorgd van 4 bladzijden lang. Haar naam was Valerie. Valerie de Maltezer was het hondje van een gescheiden stel waarvan één iemand in Parijs woonde en de andere in Los Angeles. Door een co-ouderschapsysteem werd Valerie elke maand heen en weer gevlogen. Om haar een zo comfortabel mogelijke reis te bezorgen huurden ze telkens de hele first class cabine af. Lang leve het klimaat. Op de briefing stond duidelijk dat het bed meteen na take-off moest worden opgemaakt. Om de twee uur moest ze een mini portie speciale dieetvoeding krijgen en elk uur een ander speeltje voorgelegd worden. Na vier uur vliegen was het tijd voor haar speciaal knaagbeen, verpakt met een roze strik. Voordat ze het vliegtuig verliet moest ze gewassen en geparfumeerd worden. Ook mochten we Valerie in geen enkel geval knuffelen of aaien. Valerie wenste niet aangeraakt te worden door onbekenden. Haar staartje kwispelde telkens enthousiast elke keer als we voorbijkwamen. Van ver keek ze ons aan met haar lieve snoetje. Maar een aaitje geven, dat mochten we niet. Arme Valerie. Wat een hondenleven.’
