‘Mijn wekker op mijn gsm luidt ongenadig en hard. Verdorie, wat haat ik dat deuntje. Onmiddellijk voel ik de neiging om het ding tegen de muur te gooien. Ik knijp mijn ogen nog eens extra hard dicht. Ik wil niet opstaan. Ik draai me nog een keertje om en nestel me in de heerlijke witte donsdekens….maar dan gaat het alarm een tweede keer af. Geïrriteerd en heel erg moe doe ik eindelijk de moeite om rechtop te zitten. Ik kijk op de klok. Het is 6 uur, dus met andere woorden: veel te vroeg. Ik neem mijn gsm in mijn handen en log me in op de cabin crew website want misschien heb ik al een trip toegewezen gekregen. Ik hou niet van reservedienst, je weet nooit op voorhand waarheen of wanneer je vliegt en hoelang je weg bent. Tijdens zo’n diensten zit ik meestal uren op het puntje van mijn stoel met mijn gsm in de hand, wachtend op het verlossende telefoontje.’
Tenminste nog een lichtpuntje op deze donkere zondagmorgen
‘Soms komt dat telefoontje ook helemaal niet en dan kan je enkel maar wachten. Voor niks. Ik heb voor alle mogelijke klimaten ingepakt: koude, warmte, iets ertussen. Misschien ben ik één dag weg maar misschien ook net zo goed vijf dagen. Als ze je opbellen, moet je vaak binnen het uur ter plaatse staan, daarom mag je nooit ver weg van de luchthaven zijn. Ik woon te ver weg dus kan ik enkel op hotel gaan. Zo een reservedienstje hier en daar maakt het uiteraard spannend, maar toegegeven: het is best stresserend en je privéleven plannen is niet altijd zo gemakkelijk. Als ik heel eerlijk ben, krijg je ook vaker dan niet de minder geliefde vluchten of bestemmingen toegewezen, maar met een beetje geluk krijg je net hele toffe trips: zoals ergens heen vliegen als passagier zodat je een ziek crewlid kan vervangen op bestemming voor de terugvlucht de volgende dag.
Als ik mijn werkagenda open, staat nog steeds het woord reserve te blinken, nog niets toegewezen gekregen dus. Ik kijk nog snel even of ik zeker geen oproep gemist heb, maar alles lijkt rustig. Ik zie mijn reflectie in de spiegel tegenover het bed en slaak een hopeloze zucht. Tijd voor een douche. Ik hijs mezelf het bed uit en grijp de waterkoker in de hoek op de tafel om hem met water te vullen. Ik kies een groene thee uit het rieten mandje en ontdek tot mijn grote vreugde een koekje. Tenminste nog een lichtpuntje op deze donkere zondagmorgen. Hoera. Ik geeuw, giet het warme water in mijn kopje en neem even de tijd om mijn koekje op te eten…’
Kon slechter: lekker weertje, prachtig hotel, een land boordevol cultuur en lekkere curry
‘… Net op dat moment begint mijn gsm te trillen. Ik slaak een kleine gil. Ik voel de kriebels in mijn buik en besef dat dit het moment van de waarheid is. Lichte paniek borrelt op en ik twijfel even of ik wel zou opnemen. Jammer genoeg is dat geen optie en dat besef ik gelukkig snel genoeg. Ik druk op het groene knopje en houd de telefoon tegen mijn oor. “Met Helena”, zeg ik met een piepklein stemmetje. “Goedemorgen Helena, wij hebben je nodig op de vlucht naar Mumbai, India vandaag. Je wordt verwacht om acht uur vijftien in de briefing. Je hebt geluk: twee nachten.”
Ik bedank de mannelijke stem en voel een opluchting. Mijn stresslevel daalt terug en een gevoel van vreugde komt naar boven. Twee nachten in India! Kon slechter: lekker weertje, prachtig hotel, een land boordevol cultuur en lekkere curry. Mijn gedachten rollen door elkaar terwijl ik terug naar de douche loop. Deze reservedienst heb ik weer heelhuids overleefd. Ik overloop mijn aankomend schema in mijn hoofd; even snel naar India, dan drie dagen vrij en dan…
Dat weet ik nog niet, want ik heb reserve.’
