Shanghai, Beijing, Johannesburg, San Francisco, Boston, Bangkok… of toch liever Tokio?
Met een diepe frons kijk ik naar het computerscherm. Mijn gedachten draaien op volle toeren: waar wil ik volgende maand naar toe? Ik sta op en druk op het knopje van de waterkoker, misschien helpt een theetje om een beslissing te maken. Ik ga voor een fruitthee met appel, aardbei en appelsien. Ik doe er nog een vleugje honing bij. Én ik neem nog een koekje.
Ik heb enkel vandaag nog om aan te geven hoe ik wil dat mijn leven eruit ziet volgende maand. Met mijn thee geklemd in mijn ene hand klik ik op mijn schema en begin na te denken over al mijn opties. Eerst en vooral maak ik een klikje op intercontinentale vluchten. Vluchten binnen Europa geven me niet erg veel vreugde: weinig tijd ter plaatse, tot vier aparte vluchten op één dag en veel stress. Geen Europavluchten voor mij dus.
De twijfel tussen Miami, Tanzania of Tel Aviv is groot
Shanghai is altijd fijn: shoppen, toffe bars, clubs en ik wil al heel lang eens naar Disneyland Shanghai…. oké, ik besluit Shanghai alvast 5 punten te geven.
Johannesburg is natuurlijk ook tof. Mijn voorraad Zuid-Afrikaanse wijn is op dus ik moet er dringend eens heen om deze aan te vullen. Het is daar wel winter nu en safari’s bij een winterse 18 graden is ook niks. Nee, daar heb ik nu toch geen zin in.
Oké, next: volgende maand zijn er extra lange Bostontrips. Boston is klein maar fijn. Een Amerikaanse stad met een Europese flair en vooral in de zomer erg mooi. Ik krijg al water in de mond als ik denk aan al die lekkere kreeft die ik daar kan eten. Oké, 5 punten voor Boston dus.
Montréal, Canada? Nee, te saai en heel eerlijk? Meestal te koud. Het is zomer dus klinkt zon, zee en strand beter dan koud.
De twijfel tussen Miami, Tanzania of Tel Aviv is groot. Tel Aviv heeft wel heel lekker eten en de sfeer is helemaal mijn ding. Miami kan ik in de diepste wintermaanden ook aanvragen, want daar blijft het toch warm. En Tanzania? Graag! maar misschien heb ik toch niet echt zin in malaria. Ik ga dus voor Tel Aviv deze keer: 5 punten. Sophie, een vriendin van mij, houdt een feestje dus geef ik de 20ste, 21ste en 22ste nog snel enkele punten en klik ‘vrije dag’ aan.
Tevreden leun ik achterover en overloop nog eens mijn wensen. Ik beslis uiteindelijk toch om Bangkok – want die heerlijke goedkope massages zijn wel erg fijn – en Tokio – niets boven echte Japanse sushi – aan de lijst toe te voegen. Ik kijk ernaar en zie dat het goed is.
Dagen, weken, een hele maand vol vreugde en trots.
Deze nacht om 00:00 uur worden mijn wensen door het computersysteem opgeslorpt en kan ik er ook niets meer aan veranderen. Ik kan enkel nog afwachten. Ik voel de zenuwen in me opkomen. Vijf volle dagen heeft het systeem nodig om een plan te ontwikkelen op maat. Die dagen is iedereen nerveus! Ben je op het moment dat het persoonlijke werkschema openbaar wordt gemaakt toevallig in het crewcentrum, dan hoor je mensen juichen of huilen, jubelen of schreeuwen. Af en toe loopt er eens eentje boos weg, rollend met de ogen of tiert: ‘Ik stop er mee!’
Ik geef toe: het is dan ook erg teleurstellend als je schema niet is zoals voorgesteld. Misschien onvoldoende nagedacht of gewoon pech gehad? Maar als je werkschema exact zo is zoals je wou? Hemels. Het leven is mooi. Dagen, weken, een hele maand vol vreugde en trots.
Ik sluit mijn computer af en slaak een opgeluchte zucht. Ik drink de laatste slok van mijn thee, die heel zoet smaakt door de gezakte honing, en sta op. Laat het wachten beginnen.
