Ex-Hond. Het had de titel kunnen zijn van een heel laat nakomertje van de geweldige ‘Ex-‘-trilogie van Herman Brusselmans. Het literaire dessertkindje van de Niet Meer Zo Jonge Oppergod der Vlaamse Letteren, na de intussen reeds volwassen grote broers Ex-Minnaar, Ex-Schrijver en ex-Drummer, zeg maar. Al heeft Brusselmans’ trouwe viervoeter Eddie – want daar hebben we het over – ook zonder deze fictieve roman intussen een rijkelijk gevuld leven als literair gezelschapswezen opgebouwd in ‘s (Brussel)mans oeuvre. Net zoals zijn wijlen en mogelijk nog meer illustere voorganger Woody, trouwens. Doch dit terzijde.
Toch krijgt de beroemdste schrijvershond sinds Kuifjes Bobbie van ondergetekende nog een extra episode mee en deze keer als protagonist van een exotische schelmenroman. Niet toevallig een literair genre dat ontstaan is in Spanje, trouwens. Eddie is namelijk samen met de, welja, Ex-Vrouw van de beroemde schrijver in de nazomer uit België naar Ibiza verhuisd. We zijn dus allebei een beetje Ex-Belgen en dat maakt ons op papier sowieso al lotgenoten. Maar daar is sinds kort nog een extra dimensie aan toegevoegd, want omdat zijn bazinnetje onlangs enkele dagen terugkeerde naar de Gentse heimat, is mijn beroemde medemigrant een weekje bij ons ingetrokken als logé. Et alors?, hoor ik u in harmonie denken. Maar dan denkt u mis. Want ù heeft nog geen legendarische hond op visite gehad, toch? Een blaffer van het kaliber van Eddie The Dog, The Legend in huis halen, dat is misschien nog het best te vergelijken met een geleende Picasso aan de muur van de kinderkamer hangen of een Ming-vaas in bruikleen op het keukenaanrecht plaatsen. Van onschatbare waarde en niet van u: begin er maar aan. Zeker als het om iets uiterst breekbaars gaat en met alle respect: met een kloeke veertien jaar op de teller geldt dat zeker voor Eddie The Dog, The Legend. Veertien jaar voor een Lhasa Apso – een soort Samson op schootformaat, zeg maar – dat is geen kattenpis. Nee, we mogen gerust stellen dat Eddie The Dog, The Legend een hoogbejaarde knakker is. Die kunnen doorgaans niet veel meer en dus ook niet veel verkeerd doen. Dat hij bovendien nagenoeg stekeblind en zo doof als een pier is, zou het ons alleen maar nog makkelijker maken. Dachten we.
Het heeft wellicht weinig gescheeld of we hadden Blues de poes met een hartstilstand kwijtgeweest
Dat dachten we dus mis. Nadat we hem opgehaald hadden in zijn Ibiza-villa waren we amper onze voordeur door of onze eregast kwam al meteen een eerste keer verrassend levendig uit de hoek. Eddie moest namelijk kakken. Niks mis mee, honden hebben dat wel meer. Maar hij besloot dat bij wijze van initiatie meteen op ons duur tapijt in de inkomhal te doen. En geen mistroostig keutelje zoals je van zo’n schattige haarbol op poten zou verwachten. Nee, wat daar lag te blinken en stinken was een joekel van een onvervalste statement-drol van heb ik je daar. Edoch, zijn bedenkelijke locatiekeuze werd hem terstond vergeven, want wij beseften maar al te goed dat het edel vloerkleed in kwestie zo’n pluizig exemplaar is dat voor een hond met beperkt zicht perfect kan aanvoelen als een streepje gras op de hondenwei. Ach wat, accident de parcours, kan iedereen overkomen.
Maar de Blijde Intrede was amper achter de rug of er voltrok zich al een tweede crise méditerranée ten Casa Cop. Onze huiskat Blues, eveneens Ex-Belg, is eufemistisch gesteld niet meteen een liefhebber van andere viervoeters op zijn turf. Als er nog maar over andere katten – laat staan honden – gesproken wordt, stuift hij, de haren ten berge gerezen, naar de slaapkamer om zich aldaar in een hoek van de kleerkast hevig blazend te verschuilen. Blues de poes nadert evenwel ook stilaan een gezegende leeftijd en wordt wat hardhorig, waardoor hij niet gemerkt had dat zijn baasjes er een gast bijhadden. Op vier poten. Van het merk hond. Zoals altijd kwam onze behoorlijk obese rosse kater dus nietsvermoedend de trap afgetrippeld om ons te verwelkomen, om vervolgens plotsklaps oog in oog te staan met Eddie The Dog, The Legend. Gezellig! Nog een beest! Waarom eens niet mijn stem verheffen, dacht die laatste. En geen kort gekef zoals je van zo’n minidweil op poten zou verwachten. Nee, wat volgde was een statement-geblaf van heb ik je daar, zo luid dat de honden van de overburen terstond mee begonnen te huilen. Het heeft wellicht weinig gescheeld of we hadden Blues de poes met een hartstilstand kwijtgeweest. Een ware Hitchcock Erlebnis, hoe die rosse kater zich letterlijk een bult schrok, anderhalve meter in de lucht sprong en vervolgens in pure paniek tegen de deur van de slaapkamer liep. Want die hadden we vergeten open te zetten. Bluexit, die zouden we de daaropvolgende week niet meer terugzien.
Nee, achterwaarts in de poes! Een ware Pornhub Erlebnis was het!
Toen de rust even later eindelijk was wedergekeerd, waren mijn vrouw en ik ook toe aan wat relaxen. Samen oergezellig, in alle kalmte, genieten van de rust met Eddie op de sofa, dat zagen we wel zitten. Maar ook dat was zonder onze leenhond gerekend, want ondanks zijn seniorenstatus besloot die out of the blue als een bronstige beer één voor één al onze sofakussens te berijden. En niet zomaar even wat rollebollen met een kussentje. Nee, achterwaarts in de poes! Een ware Pornhub Erlebnis was het, hoe hij zich als een losgeslagen dekhengst luid kreunend vergreep aan àl onze sierkussens. Een statement-serieverkrachting van heb ik je daar. Gelukkig had hij zijn leeftijd niet mee, want na een goed kwartier was de sofa-orgie al voorbij en lag Eddie The Dog, The Legend eindelijk in een diepe roes te slapen bovenop zijn laatste slachtoffer.
Daar lag hij de volgende ochtend trouwens nog, wat ons even een zoveelste schrikmoment bezorgde. Had hij zich ’s nachts opnieuw op zijn ingebeelde Lhasa Apso-teven gestort en had het hartje van de oude snoeper het begeven? Maar oef – of beter: woef, een stevige blaf overtuigde ons al snel van het tegendeel. Eddie The Dog, The Legend was er nog, zoals hij eens te meer met het nodige drama in de verf zette toen hij zich na het leegschrokken van zijn voederbak schromelijk miskeek op de diepte van de traptredes tussen keuken en woonkamer. Eddie The Dog, The Legend stortte pardoes tegen de vloer. “Had die nog tanden”, riep ik verschrikt naar mijn vrouw. Dat bleek gelukkig nog steeds zo, want zijn centimeterdiepe val werd gebroken door een ander pluistapijt. Dat hij meteen persoonlijk bedankte door er gezwind een drol van heb ik je daar op te deponeren.
Enfin, fastforward naar drie vergelijkbaar entertainende dagen later, toen we onze hooggeplaatste gast weer naar zijn vaste Ibiza-thuis gebracht hadden en een en ander gingen doorspoelen met een frisse cerveza in de lokale slijterij. Whatsapp-berichtje van de inmiddels wedergekeerde Mother of The Dog, The Legend: “Veel dank om zo goed voor Eddie te zorgen! Hij heeft de tijd van zijn leven gehad!” Ik keek mijn wederhelft veelzeggend in de ogen en antwoordde: “Met plezier! Su-per-braaf beestje! Amper gemerkt dat ie er was!”
