Met twee verkeerde benen uit bed stappen.
Ik kan dat.
Naast me ligt mijn lief irritant te ronken.
In gedachten schop ik hem met het ene been hartstochtelijk, harteloos en vooral heerlijk hardvoetig het bed uit, flikker ik hem met één achteloos armgebaar zo door het raam die skoone brugsche gracht in (“good ridddance”) of sta ik bijzonder hoopvol met het andere been als een furieuze femme fatale op zijn brommende borstholte de laatste snurksneer er met moordlustige precisie uit te duwen.
Heerlijk, toch!?
Al die ochtendagressie.
In plaats daarvan gun ik hem slechts één wanhopig verwarde blik tussen mijn venijnig dichtgeknepen oogleden en hijs ik stichtelijk mijn boos lijf – dat duidelijk de weg kwijt is in een doolhof van haat- en liefdesgevoelens- met bijbehorende verveelde ledematen uit ons inmiddels zompige bed.
Ons appartement lijkt één grote Coronacamping.
Ik slenter in een hatelijk versuft tempo naar de koffiemachine, op zoek naar wat goedkope cafeïne, om mij, hopelijk snel, te verlossen van deze onuitstaanbare ochtendroes.
Liefde in tijden van Corona.
Het snijdt een beetje.
Aan twee kanten.
“Wat een vermakelijk vergrootglas, dat snertvirus”, bedenk ik me plots.
Ik leun inmiddels tegen de keukenkast, op de achtergrond speelt The Snoresymphony zijn meesterlijke finale.
“Is het dan dat, wat ik nu voel?”, vraag ik me quasi hardop af als ik de koffie boos in (en naast) de machine flikker.
“Dat vergrootglas?”
Ik probeer me het artikel te herinneren waar ik las dat vanaf de elfde dag in quarantaine de meeste mensen in miseriemodus gaan en verbale agressie en verdoken woede hun betweterige stinkkoppen opsteken om, meestal uit ergernis of verveling – vaker uit beiden-, de mindere kantjes van de partner te fileren en uit te vergroten.
“Bon”, denk ik.
“ So be it”.
doe eens mierzoet aardig tegen die zure pruim die tegenover je woont
We zijn nu immers niet gemaakt, geprogrammeerd of voorbestemd om weken, maanden of jarenlang, vierentwintig uren lang onafgebroken samen te leven met één (of een paar) mens(en) op een redelijk bescheiden oppervlakte.
Daar moet je nu niet over liggen te kutten in je happinessblog, daar mag je best eens openlijk over liggen zeiken in de blog der realiteit.
Dus zeik de zalige keerzijde der mensdom van je af, zou ik zeggen,
en schrijf dat boek dat toch niemand lezen wil, zing die aria walgelijk overtuigend in elke verkeerde toonaard die te binnen valt,
of zing gewoon ergerlijk vals,
zing verschrikkelijk slecht,
begin die studie die je nooit afmaken zou, bak die vraatzuchtige caloriebom die je stiekem in dat perfecte IGmodel haar gezichtje wilt douwen,
brei die geitenwollensokken knuffel die je stiekem best leuk vindt,
vrij jezelf en je significant other eens uitgebreid suf, of leer jezelf de kunsten van de kamasutra aan, en test hem dan even uitgebreid uit op je partner, zeg hem met een uitgestreken gezicht dat dat vanaf nu een gezamenlijke hobby zal zijn,
yoga van onaantrekkelijk stijf naar een ergerlijke elastiek, tuinier alle tien je vingers open, speel dat instrument dat met haken en ogen aan mekaar hangt op je stoffige zolder, schilder met vingerverf op je dulle muren, haal dat enge ouijabord uit en verras je kids en/of partner op een late avond met een spiritueel onderonsje,
game je boze bonobobrein eruit, kook jezelf “gezond” tot een dodelijke ons, kook jezelf 10 kilo’s dikker voor mijn part,
detox jezelf naar de ongekende hoogtes van je eeuwig loshangende wc-bril, naai jezelf een nieuwe avantgardistische garderobe bij mekaar, geef je oude zuurstokkleurige garderobe met een zalig campgehalte weg aan een zichzelf respecterende tweedehandswinkel,
schrijf een woedebrief vol dt-fouten naar je oud-leraar Nederlands en vooral, verstuur hem niet, of juist wel, verscheur hem in duizend oorlogszuchtige stukken, samen met je weggemoffelde schoolwoede,
kijk schaamteloos naar slechte kaskrakers en bovendien: geniet er dubbel van, schuif die zak Aldichips maar ongegeneerd naar binnen, what the hell, schuif er twee naar binnen!,
praat eens een oude vete uit waarvan je de oorsprong niet meer weet, en geef dat nu eindelijk eens toe dat je het begot niet meer weet , of ontketen daarmee een nieuwe vete, zomaar, of met reden,
laat je kids de boel maar onderkliederen, klieder mee, klieder alsof je leven er van af hangt,
repareer dat stinkende lek nu eens eindelijk, of sla dat lek onvakkundig dicht (tadaah!),
neem de telefoon bewust een tijdje niet op, lekker puh, lekker egoïstisch,
negeer eens lekker een zenuwslopend karakter, geef een ander eens je aandacht, laat weten dat je aan die ander denkt, in welke zin dan ook,
sms eens een compliment in plaats van een vraag,
sms eens een dubbelzinninge doordenker naar iemand, zomaar, of met duidelijke bijbedoelingen, vraag juist nu de liefde van je leven ten huwelijk, dump die loverboy, verklaar je liefde luid,
verklaar voor mijn part de oorlog luid,
maar doe het altijd met vrede als uitkomst in je hoofd,
zet een punt achter nare dingen, ten dode opgeschreven relaties, dubieuze vriendschappen, verre verledens,
fantaseer over de toekomst, vervloek de toekomst,
huil eens een preuteleuterig potje, wees eens snijdend sarcastisch over de banaliteit der dagelijkse dingen, maar wees ook fucking dankbaar voor ze,
doe eens mierzoet aardig tegen die zure pruim die tegenover je woont, schokkeer mensen met je ongedwongen vriendelijkheid,
boks tegen de vuile muil van je spreekwoordelijke frustraties tot ze bont en blauw zien,
scheld de isolatie schuimbekkend van je af,
sla je kussens liefdevol leeg op je partner, je kids, de slaapkamermuur,
slaap samen met manlief en kleuterkroost in één bed,
sluit je op in de badkamer met je duurste fles champagne en deel die vooral niet,
draai eindelijk eens loeihard die cd die je partner de muren op jaagt en lach er om,
dat getuttekutterij ook altijd
lieve mensen,
vergeet godverdomme niet te lachen,
lach,
lach alles weg, lach met alles, lach met mekaar,
lach met de nietigheid, de grootsheid, de domheid, het vernuft,
en steek ook eens je koppige middelvinger op naar een verbitterde voorbijganger,
naar het leven,
naar het verplicht samen hokken,
het is balen, en dat is ok, dat is mens-zijn,
dat is ook het leven, soms een ponykamp, soms een verplichte bezinning,
werp al deze toestanden juist een gretige handkus toe,
vraag je partner eens schoorvoetend om een dansje, een slow, een tango, een foxtrot (who cares!) in de keuken, in de wc, in de living, maakt écht geen reet uit, en trek die bierbuik waar je een week of twee nog over durfde te zagen dankbaar én extra hard tegen je eigen lovehandles aan,
ruik aan zijn baard, aai over zijn plukjes kalende kop, knuffel al je dierbaren plat,
virtueel, als het niet anders kan,
en laat die angstteugels af en toe los,
alsjeblieft, laat ze los,
laat de regels los, de emoties, de zorgen en de beslommeringen,
las een luie dessertdag in,
eer het niets doen hartstochtelijk, het dolce far niente,
vier dat met een marginale pyjamadag, bouw een superfort van stoelen en oude lakens en slaap er dan ook in, met hem, met je kids, en ruim eens godverdomme niet op, maak eens extra rommel, draag je ondergoed een hele week tot je een uur in de wind stinkt, of draag iedere dag nieuw ondergoed, draag geen ondergoed,
maak je op, parfumeer je met een overdaad waar insecten spontaan van flauwvallen, tut je uren op totdat je er overstyled en oververmoeid bij neervalt, te moe om er nog een selfie van te nemen, of doe het niet gewoonweg niet meer,
dat getuttekutterij ook altijd,
of in ieder geval niet voor een ander, maar des te meer voor jezelf, en maak vooral zooi in dit broze leven, véééél zooi, en ruim dat dan samen weer op,
plan je dag, plan ook eens helemaal niets, begin een zinloze tutorial, ga vloggen voor vervelers, blog je ei er uit, sluit je aan bij een facebookgroep en zaag jouw leden er uit je lijf, verkondig je waarheid, zwijg als je wilt, loer anoniem mee op discussieforums en stil je honger naar kennis, want kennis is macht, of onmacht,
het is maar hoe je het bekijken wilt,
en bovenal isoleer je gewoontes, je denkpatronen, en bekijk je leven eens ongefilterd vanaf de tere zijlijn van ons al even broze bestaan,
vergeet dat verschrikkelijke virus vandaag even,
als het kan,
als je durft,
als je wilt,
als je moet,
want hoe dicht het ons ook aan mekaar lijmt, hoe meedogenloos het ook mensen naar de eeuwige velden maaien zal,
het is er,
net zoals het leven,
net zoals dat irritant geronk.
En hoe hard ik me soms ook erger aan dat snurkkonijn van me, des te harder leert dit virus mij van hem houden.
Van hem.
En van het leven.
Zelfs met twee verkeerde benen.
Door Coby Avgoustakis.
