“Ik leef het”, denk ik terwijl mijn collega Cynthia mij een kop koffie komt brengen.
Ik heb me schaamteloos in de bar van hotel monsieur Maurice genesteld.
Op zoek naar de juiste woorden.
Alsof ik ze hier beter ga vinden dan thuis.
Sinds een klein jaar behoor ik tot deze ‘monsieur’ familie.
Zo voelt het toch.
Als een familie.
En eerlijk?
Het heeft me nog geen seconde verveeld.
Een glansrijk geslaagd unicum in mijn leven, al geef ik het zelf toe, want geloof me:
“I get bored pretty fast.”
Dus al wie vanaf vandaag nog stellig durft te beweren dat werken in een hotel saai is, die verdenk ik hardop van een lichtelijk verdoken misantropie, een hevig onderkoelde onverschilligheid of een onappetijtelijke apathie voor de avonturen die het hotelleven steeds weer met zich meebrengt.
Want het hotelleven, dames en heren, dat is één vrolijk en vakkundig piñatafeest!
Je leert je niet blauw te ergeren aan de all you can eat gast bij het ontbijt, de askhole, de gast die je nauwelijks een blik gunt – of een blik te veel
Je weet namelijk nooit welke verrassingen je uit de dag mag kloppen, wie en welk humeur voor je balie staat, welke grappige en grillige eisen je mag inwilligen, welke discrete – en indiscrete – vragen je met plaatsvervangende schaamte of geamuseerde rode kaken beantwoorden mag, welke problemen je achter de schermen in de kiem smoort en welke gevonden en vergeten voorwerpen je met – liefst niet àl te veel- vraagtekens “returnt” to sender.
Je leert je – weliswaar sporadisch – niet blauw te ergeren aan de all you can eat gast bij het ontbijt, de askhole, de gast die je nauwelijks een blik gunt – of een blik te veel -, de ‘hotelexpert’ die je te pas en te onpas verblijdt met zijn of haar snedige aan- en opmerkingen, de gast die je alleen in imperatieven aanspreekt en de eenzame einzelgänger die in jou een gratis therapeut ziet.
Maar je leert vooral veel complimenten, een dankbare knuffel bij het afscheid, een teken van appreciatie, een boeket bloemen vol dankbaarheid en een stralende glimlach aan de ontbijttafel ontvangen.
Deze job is een uitmuntende snelcursus in zelfbeheersing, probleemoplossend denken, anticiperend handelen, people management, stressmanagement, communicatieskills, ‘mensenlezen’, de vooral onuitgesproken noden van de gasten aanvoelen, het tevreden stellen van individuele verwachtingen, het respecteren van culturele grenzen, multitasken totdat je brein tilt slaat, jongleren met tijd die je niet hebt en bovenal het geweldloos en gastvriendelijk communiceren.
Als je dat niet begrijpt, zie je de piñata zelfs niet hangen
Dat kan je uiteraard allemaal leren door jarenlang met je neus in diverse handboeken te zitten en een degelijke opleiding te genieten, maar je leert het vooral door te doen.
Feit is dat er voor beide invalshoeken een lans te breken valt, maar als je niet van mensen houdt – en ja, ook én vooral van de mensen die je minder liggen –, begin er dan gewoonweg niet aan.
Dan sla je alleen maar uit pure frustratie op of naast de piñata.
En daar zit, uiteraard, geen enkele gast op te wachten.
Ze voelen immers haarfijn aan als je niet oprecht bent.
Alsof ze gevaarlijk accuraat gefinetuned zijn om het minste greintje onoprechtheid fijntjes te detecteren in een fractie van een ogenschijnlijk onbelangrijke seconde.
Het is alsof dat microscopische oog van de welkome gast onafgebroken aan staat.
En jij wordt daarom even onafgebroken door die onvermoeibare lens van Argus bekeken.
Daar kan je nerveus om worden, wat je gekunsteld doet overkomen of over je eigen woorden doet struikelen, of – zoals ik het weleens presteerde- drie talen in één volzin spreekt.
Of deze microscoop kan je ook leren om je eigen onzekerheden en ego los te laten en voluit in je eigen unieke eigenheid te gaan staan.
Ik raad het iedereen aan.
Om eens letterlijk een maand de hele wereld op je af te laten komen in een hotel.
Want als de wereld naar je toe komt, en je staat er oprecht voor open, dan groei je plots in sneltempo.
Niet alleen in je job, of in je professionalisme, maar vooral als mens.
En… van mens naar mens toe.
Dàt!
In #hotellife kom je vooral jezelf tegen omdat je constant moet schakelen tussen enorm veel werelden en om dat zo efficiënt mogelijk te doen moet je leren je eigen wereld, verwachtingen en invullingen opzij te durven zetten.
Het draait uiteindelijk allemaal om de belevingswereld van de hotelgast.
Dàt is je missie.
Als je dat niet begrijpt, zie je de piñata zelfs niet hangen.
En die koffie met Coby?
De ongeboren columns bij al die gedeelde koffiekoppen met hotelgasten vanuit alle uithoeken van de wereld koester ik totdat mijn pen het laatste woord op papier gebaard heeft.
De wijsheid die ik heb mogen ontdekken, kennis die ik heb mogen opdoen, warmte die ik heb mogen voelen en de grote en kleine dingen des levens die ik samen heb mogen delen en vieren, maar ook het stil verdriet, het onuitgesproken geluk en de bijzondere verhalen van de dag die ik aan de zoveelste kop zwart goud, in vriendschap gedeeld, met mensen die eerst volslagen vreemden waren, maar bij het afscheid nog lang nazinderden als warm contact, koester ik oprecht.
Maar ook de koffies gedeeld met mijn collega’s, na een drukke, leuke, vermoeiende of memorabele werkdag, doen me terugblikken op een zeer bewogen en fantastisch jaar in het hotelwezen.
Zelden in een team beland dat zo eensgezind op de piñata slaat.
En mocht je ooit per toeval in een van onze hotels, of in om het even welk hotel, belanden, weet dan dat wat er vaak in stilte en met veel zorg en liefde achter de schermen gebeurt, misschien nooit zichtbaar zal zijn voor de gast, maar des te meer voelbaar.
Daar kan geen enkele kritische microscoop tegenop!
Hotel monsieur Maurice
Leeuwstraat 8
8000 Brugge
Hotel monsieur Ernest
Wulfhagestraat 43
8000 Brugge
