Iedere stad heeft wel een vreemde eend in de bijt.
Je weet wel wat ik bedoel.
Het soort pand dat zelfs de meest verzuurde slenteraar zijn tred doet vertragen en die de neus van vastgeroeste inwoners, de toekomstige jonge stedelingen en een mengelmoes van deftige – en minder deftige – passanten, gretig tegen de ruiten krijgt gedrukt.
De deur mag je dan nog in alle spreekwoordelijkheid en letterlijk wagenwijd welkom heten, de algemeen heersende verbijstering is vaak zo groot dat ze ofwel meteen een spontaan binnenlopen triggert ofwel een voorzichtig binnenschuimen, vaak voorafgegaan door een afwachtend apegapen.
Zo ook in Brugge, die Scoone.
Ik geef grif toe dat ook ik – in lichte extase – met mijn nieuwsgierig Grieks reukorgaan tegen het venster van Paula Mostaert stond geplakt.
De gitzwarte, blinkende voorgevel trok vrijwel meteen mijn aandacht en de pluchen exotische vogels, vrolijk bengelend in de schijnbaar chaotische etalage – die tijdelijk was omgetoverd tot een heerlijke urban jungle – vond ik op zijn minst een bijna orgastische verademing tussen het uniforme grijs en grauw van de steriele Blokker en aanverwante commerciele massa-mastodonten.
“Oh oh”, hoor ik mijn lief Etjen nog geamuseerd mompelen.
“Moeten we vast naar toe zeker?!”
Ik heb namelijk een ziekelijk zwak voor vreemde eenden in de bijt
Zomer.
Hittegolf om U tegen te zeggen. Na een paar heftige hete dagen – en dito nachten – ons het pleuris gezweet te hebben, koelt het af. Terrassen kunnen de toestroom overgekookte en strontgare toeristen amper aan. We stappen Paula Mostaert binnen. Op zoek naar wat verfrissend vocht.
“Dit wordt zeker en vast voer voor een column!” glimlach ik naar Etjen. Want ik heb namelijk een ziekelijk zwak voor vreemde eenden in de bijt. Plus: de vibe zit meteen goed.
De gigantische gouden bar en de reusachtige antieke spiegel, geflankeerd door – ja hoor – kleurrijke exotische planten en vogels trekken je blik meteen door naar wat uiteindelijk een van de meest verborgen en verrassende plekken van Brugge blijkt te zijn. Ik voel me wel thuis in deze appelblauwzeegroene “chique exotique’’ en loop de trap op naar een prachtige open ruimte met aanpalend privé-balkon.
Rust en privacy alom.
Op de achtergrond speelt er zachtjes soul music.
We slaan de kaart open en die blijkt de verwachtingen alle eer aan te doen en al even verrassend en kleurrijk te zijn als de verademende oase van rust op het dakterras.
Bruggen bouwen, daar draait het om. In Brugge.
Weken later.
Ik drink een cappuccino met Sarah Perquy en Bernard Degryse, het gezamenlijk brein achter het hele Paula Mostaert gebeuren.
Het is een kleurrijk koppel en dito gezin. Boordevol bruis en durf. Zij, een bloedmooie dame met, zoals we in Limburg zeggen, peper in haar reet. Hij, ietwat timider, maar dat lijken stille waters ook altijd in het begin.
Bernard is geen onbekende onder de rasechte Bruggelingen. Zo maakt hij Brugsche radio. Radio INSEIN.
Het koppel ‘klopt’.
Na een paar vakanties en het delen van dezelfde droom (een eigen zaak), vroegen ze zich hardop af waarom de hotdog-bar haar intrede nog niet had gedaan in België.
Het begon te borrelen.
“We wilden zeker en vast niet zo een gedoodverfde commerciële tent! Dat stond vrijwel meteen vast“, zegt Bernard.
“We wilden vooral een leuke plaats creëren waar iedereen zich thuis zou voelen en waar kwaliteit voorop zou staan.”
Veel van hun kennissen en vrienden zijn gerenommeerde chefs in Brugge en omstreken en ze hebben het zeker niet nagelaten om met hen te brainstormen over kwaliteitsproducten.
Het resultaat is schitterend. Ze zijn er in geslaagd om hotdogs te bedenken met niet alleen een leuke naam, maar de recepten, of ingrediënten, zo u wil, zijn heerlijk verrassend.
Ik tease alvast een tipje van de sluier:
True Blue, The dragon, Child of Nature, Rock the Casbah, Classic Girl, Volare, Dr. Love, Casino del Sol, Hot Puppy.
Gewoon gaan proeven, zou ik zeggen.
Wat mij meteen opvalt, is dat alle broodjes en hotdogs ook vegan/veggie geserveerd kunnen worden. Probeer zeker de worsten van the Seitanist. Ik heb ze geproefd, en: lekker!
Oh ja, en hun bierkaart is ook een geweldige ontdekkingstocht:
Avinne, Pale-Alien Abduction, Que Syrah Syrah, Moose Blues, Caravan Sultan, om er maar een paar op te noemen…
Ik stel ondertussen nog wat obligate vragen, maar het komt niet echt meer binnen. Ik ben namelijk al lang overtuigd. “Hier zitten twee bruggenbouwers’, flitst het steeds door mijn hoofd.
Juist. De nieuwe lichting ondernemers waar ik mijn vorige column zo heftig aan wijdde.
De en-en mensen. In dit geval en veggie en vegan en vlees.
Toen ik vorige week aan Bernard vroeg om die column te lezen en zijn ongezouten mening zeker met mij te delen kreeg ik als staartje van zijn antwoord: “Ik mis alleen een opsomming van zulke bruggenbouwers.”
Waarop ik dan weer zei: “Jullie als eerste in een column-achtig iets!”
Want echt iedereen is welkom bij Paula Mostaert, vegan naast vleeseter, oud naast jong. Bruggen bouwen, daar draait het om. In Brugge.
En daarom geloof ik ook heilig dat dit lelijke eendje in de bijt na verloop van tijd zal uitgroeien tot een prachtige zwaan.
Of een exotische vogel.
Paula Mostaert
Geldmuntstraat 9
8000 Brugge
Leuke weetjes:
– Paula Mostaert was de grootmoeder van Sarah.
– Mosterd is de sidekick van een classic hotdog.
– Een keer per maand kan je, just for fun, dj spelen in Paula Mostaert. Als je vijftig platen bezit, neem dan contact op met Bernard.
