Oostende.
Maandagnamiddag.
De zon aarzelt.
Het geroezemoes van mijn thuisstad sijpelt traag door de kieren van het open raam terwijl haar koppige zeebries ongestoord langs de hals van mijn lief neerstrijkt die uitgeteld en languit op de bank ligt.
De twee gaten in zijn sokken verraden de talrijke kilometers die hij de afgelopen weken versleten heeft en ik kan niet anders dan verschrikkelijk week worden bij dit – oh zo – veelzeggend stilleven.
Want ook dit is the so called ’hashtag’ tourlife.
Na een paar keer met veel goesting – en nog meer nieuwsgierigheid – het reilen en zeilen achter de schermen van festivals, grote en minder grote concerten, te hebben mogen gadeslaan, ben ik vooral veel illusies armer en een leuk cliché rijker.
Want touren is vooral hard werken en veel wachten.
Natuurlijk zie ik alleen de dingen die het daglicht duldt
Ok, ik geef grif toe dat ik iedere keer weer stiekem zoek naar dat veelzeggend beetje sex, drugs and rock-‘n-rollgehalte achter de schermen van de muziekwereld, maar tot mijn – even stiekeme – teleurstelling moet ik vaststellen dat
– and here it comes – groupies een bijna uitgestorven fenomeen zijn, er nergens oversized plateaus met roze olifanten pillen en Colombiaanse coke rond gedragen worden, de backstage catering steevast voedsel serveert waar menig healthy food junk en dito hipsterfiguur zijn instagramvolgers mee opgeilt en, oh horror, zelfs de versnaperingen in de kleedkamers van de artiesten zijn verdacht vegan of laten we zeggen op zijn minst niet te vinden in je plaatselijke supermarkt in het ranzige rayon van de ongezonde en ongegeneerd onverantwoorde caloriebommen.
Niets van verborgen zonde te bespeuren.
Geen greintje…
What a waste.
Backstage wordt tussen de acts door vooral gerend, geregeld en bezegeld en na de laatste noten van la pièce de résistance aka de hoofdact wil iedereen het liefst zo snel mogelijk weer verder, de gym of sauna van het hotel in of zijn bed in ploffen.
Het is vooral healthy, hip and happening wat de klok slaat.
Zo weet je bijvoorbeeld ook meteen wie tot dat clubje behoort door het bizar hippe hashtagjargon en de oorverdovende veramerikaanste adjectieven die collectief geclaimd worden door hen die op instagram zo hun lidmaatschap bezegelen.
Geen whisky of andere gruwel voor of na het werk…vandaag de dag vieren stappentellers en kokoswater hier hoogtij!
Zo wordt ook de occasionele ouderwetse sigaret nog minzaam geduld, maar als je er écht bij hoort, heb je een vaper en doe je niet moeilijk of dubbelzinnig hierover.
Backstage toestanden.
Natuurlijk zie ik alleen de dingen die het daglicht duldt, wat me als een undercover detective op zoek doet gaan naar het neurotische noorden van het leven on the Edge en diegenen die het nog kunnen navertellen.
Ik heb ze zien gillen, vragen en zagen om hun kopje
En die is er.
Het leuke cliché.
Gelukkig.
Het zwarte goud.
Het beest dat de tijd tergt en ziel temt.
Koffie.
Sloten zwart sop gaan er schandelijk gretig door en dat in een tempo waarvan de meeste stappentellers lustig doordraaien.
Met de wanhoop van een junkie op droog zaad staan artiest, manager, crew, stagehand en een verdwaalde fan aan te schuiven voor hun meest gegeerde shot van de dag.
Want allen weten dat ze geen stuiver waard zijn in the fast lane before the cafeïne kicks in.
Ik heb ze zien gillen, vragen en zagen om hun kopje en de rij cafeïne addicts geamuseerd gadegeslagen aan de prehistorisch opgedolven percolator.
Ach, laat het maar gebeuren allemaal, denk ik dan…
De yoga, meditatie, de sprint naar het wellnesscenter en het uitwisselen van de laatste health hype ,de bezeten bezigheid op social media en de alom aanwezige fear of missing out.
Aan het einde van de dag zijn er nog zekerheden en dat is de rock-‘n-roll van het karig kopje koffie.
The last drug standing.
Een joekel van een leuk cliché, toch?
