‘L’ottimismo è il profumo della vita. Schrijf dat maar,’ zegt hij terwijl hij mij mijn koffie aanreikt vanachter de met planten beladen bar.
Ik zit in Mommy’s Bastards, het kind der rebellie van Stefan Westerlinck (41 jaar) en Kevin Ricciolini (35 jaar) en ondertussen mijn vaste favoriete plek in Oostende.
Toen ze op 1 november 2017 hun deuren openden in Oostende bracht dat heel wat teweeg onder de locals.
‘We hebben op drie maanden tijd de hele Oostendse horeca over de vloer gehad,’ vertelt Stefan.
‘Ons concept wijkt helemaal af van de doorsnee brasserie en dat triggerde toch wel wat.
Mensen kwamen massaal proeven en aftasten, waardoor er de eerste dagen ook wel eens wat verkeerd liep. We konden de toestroom nieuwsgierigen amper bijhouden.’
‘Tot mijn grote verbazing kregen we in de opstartfase vooral bakken kritiek over ons heen: We hadden geen échte cola op de kaart, we zouden het geen jaar uithouden, we waren te duur en iemand schreef zelfs dat je het interieur meebetaalde. En dit terwijl we voor eerlijke prijzen eerlijke no-nonsense gerechten serveren, zonder streepje, toefje, ditje of datje. Ik schrok daar wel van.’
‘Zowel Kevin als ik waren na twaalf jaar de Mosselbeurs uitbaten (een mosselrestaurant, nvdr) toe aan iets anders. We zijn fan van New York en daar werden we gebeten door de microbe van het foodsharen. We merkten op dat in Oostende niemand de ballen had om hier mee uit te pakken. Iets grootstedelijks. Je begrijpt wel wat ik bedoel. Niet die typische op toeristen gebaseerde bistro of brasserie met dezelfde gedoodverfde gerechten en dranken op het menu. Niet dat ik zeg dat daar iets mis mee is.’
‘Eigenlijk zijn jullie geen bastards,’ grap ik, ‘maar pioniers, en die botsen in het begin altijd op weerstand.’
‘Klopt,’ knikt hij terwijl hij de papfles van zijn zoon afdroogt.
‘En het is een groot succes ondertussen,’ vervolg ik. ‘Andere zaken beginnen jullie te kopiëren of komen de mosterd bij jullie halen. Daar mag je best trots op zijn!’
Het optimisme is het parfum van het leven
Wat is dat toch met het doodknuppelen van alles dat afwijkt van de norm, bedenk ik me plots. Zeker in de koningin der badsteden. In een stad met zoveel gezichten als Oostende is er genoeg voedingsbodem aanwezig voor vernieuwing maar er is ook dringend nood aan verjonging. Dat kan toch perfect coëxisteren met de plaatselijke tradities en het kloppend hart van de visserscultuur?
‘Nu komen ze stilletjes aan,‘ vervolgt Stefan, ‘de Oostendenaren, maar het heeft een tijdje geduurd voor ze over de drempel van hun eigen gewoonten durfden stappen. Een Oostendenaar is nogal koppig, honkvast en bijzonder gehecht aan tradities. Dat zit gewoonweg in hun bloed.
En zoals ik al zei “Het optimisme is het parfum van het leven.”
Ik sta altijd positief in het leven. En ik sta op die manier ook in mijn zaak. Kevin en ik werken zes dagen op zeven van 11u tot 23u, maar dat zouden we nooit trekken als het geloof in Mommy’s Bastards niet zo diep zat. Zo hoop ik stiekem dat we over tien jaar het concept kunnen franchisen, maar ik denk soms ook dat ik perfect gelukkig kan zijn in deze flagship.’
Als ik vraag waar hij het meest trots op is in de afgelopen twintig jaar antwoordt hij zonder aarzelen: ‘Mijn zoon!’
‘Ja, Rocco!’ klinkt het plots vanachter de keukenmuur.
Kevin wandelt binnen voor de wissel van de werkshift.
‘We hebben twee en een half jaar moeten zwoegen om aan Rocco te komen, dat ging helemaal niet van een leien dakje als gay koppel. Daar is het onbegrip en de weerstand waar we hier in het begin op stuitten peanuts tegen.’
Mommy’s Bastards is iedere dag geopend van 11u tot 23u. Maandag zijn ze gesloten. Reservaties worden niet aangenomen. First come, first served.
