‘Ik leg het graag zo uit, dat gidsen en journalistiek veel met elkaar gemeen hebben. Je gaat op zoek naar een verhaal en dat vertel je dan aan wie je op sleeptouw neemt door de stad, of dat schrijf je neer voor een krant of magazine. Ondertussen weet ik ook dat het een interessante kruisbestuiving is: gidsen brengt je op plekken waarvan je denkt, geweldig, daar zit een artikel in. Omgekeerd kun je de research die je voor een stuk doet, gebruiken om een gebouw of persoon in een bredere maatschappelijke context te zetten.
Niet dat ik het allemaal zo netjes gepland had. Integendeel. De voorbije drie jaren waren als een rollercoaster waarvan ik noch de snelheid, noch de richting bepaalde. Nu ik, af en toe nog met een tollend hoofd, terug op de begane grond sta, prijs ik mij gelukkig dat de wild ride goed uitpakte. Onderweg verzamelde ik credits in fotografieklassen, visitekaartjes als stadsgids en freelance opdrachten voor Belgische media.
Het is een arme stad, op de knieën gedwongen door opeenvolgende economische crisissen
Het is deze zomer drie jaar geleden dat ik met man en kinderen verhuisde naar Ann Arbor, een college town zoals ze hier zeggen, in Michigan. Qua omvang is Ann Arbor te vergelijken met Leuven, waar we tevoren woonden. Ons Midwestern stadje ligt op net geen 4 uur rijden van Chicago, bijna 5 uur van Toronto en een klein uurtje van Detroit.
Het was een job voor mijn man die ons naar deze bubble of goodness bracht, zoals een Lyft-chauffeur mij eens treffend Ann Arbor omschreef. De stad is internationaal, tolerant, heeft een cultureel aanbod om u tegen te zeggen, goede publieke scholen, fantastische restaurants en Hillary Clinton kreeg hier in 2016 meer dan 90 procent van de stemmen.
Detroit is een ander paar mouwen, schrijf ik als journalist. Op het stemgedrag na dan, want ook Detroit is een Democratisch bolwerk. Detroit is een uitgestrekte stad waar je in veel buurten het gevoel hebt dat de boulevards een maat te groot zijn voor de sterk uitgedunde bevolking. Het is een arme stad, op de knieën gedwongen door opeenvolgende economische crisissen, speculerende en racistische vastgoedmoguls en de o zo Amerikaanse aversie tegen het betalen van je deel van de belastingen.
Er hangt een rauwe energie
Detroit is een ander paar mouwen, zeg ik als stadsgids. In downtown en midtown wandel je tussen architectuur van wereldklasse: art deco wolkenkrabbers, met op de gevels indrukwekkende sculpturen, elegante kantoorgebouwen uit de jaren 20 van vorige eeuw en als kers op de taart, de sixties voorloper van de New Yorkse Twin Towers. Even buiten het centrum is er Lafayette Park, een utopische stadswijk van Mies Van der Rohe. De lijst is veel langer, maar ik heb geleerd dat je als stadsgids beter doseert en je gasten niet verplettert onder duizenden weetjes.
Detroit is mij overkomen, anders kan ik het niet omschrijven. Want waar moet je beginnen? Er is zoveel te zien, zoveel te vertellen.
Na het faillissement van de stad in 2013 zie je Detroit voor je ogen terug recht krabbelen. Er hangt een rauwe energie. Elke week openen nieuwe restaurants, liefst farm to table, downtown kent een boetiekhotel boom in unieke historische gebouwen, het centrum herbergt 4 eersteklasse sportploegen, steppende hipsters maken de straten onveilig.
Talloze bezoeken, een ton boeken en geleide tours met andere gidsen later, wil ik het enthousiasme voor deze ingewikkelde en boeiende stad, als stadgids verspreiden.’
Meer weten over Trui? Check haar website adoseofdetroit.com.
