‘Veganisme is oorlog.’
There. I said it.
Go ahead now en begin maar lekker reactief te roepen nu, stijf tegen me aan te lullen, op mijn politiek correcte rem te gaan staan, lekker genadeloos te bitch-bashen, smother me in hashtags vol haat en fluit me verontwaardigd terug op mijn heidense plaats, want ik, Coby Avgoustakis, ben een vleeseter.
Mijn grootvader zaliger had twee trouwe Heidewachtels die hij tijdens menig open jachtseizoen inzette om de balans in zijn geliefde bos in evenwicht te houden en samen met mijn grootmoeder runde hij een micro-varkenskwekerij.
Ja.
Ik heb hun ‘carnivoren’- dna door mijn Vlaamse aderen lopen en daar ben ik trots op.
Ik heb tussen de pasgeboren biggen gespeeld en geslapen, heb dieren geslacht, koeien helpen bevallen, honden verzorgd, vallen voor muskusratten helpen zetten, eksters gevangen gezet en wild in hun eigen bloed verzopen.
Geen kat die me ooit wees op grof dierenleed, onmenselijk gedrag, moordzucht, een on-ethische levenswijze, op het verkrachten van de planeet en nog meer van die haatdragende dooddoeners die ik in mijn zoektocht en onderzoek naar ‘the vegan life’ tegen kwam op -tig vegan fora waarvan letterlijk al mijn haren op mijn vleesetend vel overeind gingen staan in een Griekse colère waar men U tegen zegt.
Ten eerste word je niet geboren als vegan.
Tenzij je ouders doorgewinterde veganisten zijn en je besluiten op te voeden met al het goede dat veganisme te bieden heeft.
Prima!
Want dat goeds is er zeker!
Wat zij vooral NIET doen is prediken totdat het mijn oren en andere stichtelijke gaten uitkomt
Ja, dat komt uit mijn mond, dames en heren.
Maar het overgrote deel van de baby’s die op moeder aarde voor het eerst het daglicht ziet, wordt nog steeds grootgebracht met eieren, zuivel, vis en vlees. Draagt wol, zijde en leren schoenen.
En voor deze nieuwe zielen zal veganisme een keuze worden.
Of niet.
En het is juist die ‘of niet’ die onverdraagzaamheid uitlokt op heftige fora.
En voor de vrije keuze van die ‘of niet’ wil ik graag een lans breken.
Geloof het of niet, maar de kern van mijn inner circle is vegan, of heeft een vegan kroost.
En for heaven’s sake, mijn grote liefde is vegan.
Wat zij vooral NIET doen is prediken totdat het mijn oren en andere stichtelijke gaten uitkomt.
Laat staan dat ze de demonen van mijn levensstijl veroordelen of proberen uit te drijven.
Dat heet respect.
En met respect open je deuren en bouw je bruggen. En ja, in case you wonder. Het respect leeft aan beide kanten. Dus thuis geen vlees of vis op het menu. Ik leef tenslotte samen met een veganist en heb dan ook geen enkele moeite om dat te respecteren.
Wil ik toch een stuk vlees, zal hij me niet tegenhouden, alhoewel ik dat dan liever eet waar hij niet bij is. En neen, dat is niet schijnheilig. Dat is rekening houden met.
Bij ons is het dus en (vegan) en (vlees) in plaats van of (vegan) of (vlees).
En dat werkt prima.
Toch loopt het buiten ons huishouden en in the big bad world nog wel eens mis en zie ik nog veel te vaak wrang veroordelende comments en stijf stigmatiserende blikken van beide kanten uit in stilte de ander doodbliksemen.
Fora met onderwerpen zoals ‘can a meat-eater and a vegan have a long lasting relationship?’ doen mijn maagsappen verstenen en het peuterlijke bashen van volwassenen die zich zondigen aan dood vlees wekken een puberale woede in me op aan de zijde van een wellustige drang tot vernieling waar geen enkele vee-slachterij tegen op kan.
De haat en de verdoemenis die met glans en glorie mijn netvlies aanranden zijn op zijn minst wraakroepend.
Zo zijn vleeseters dommer dan vegans, hebben ze geen geweten, een laag of geen moraal, weinig waarden of geen respect voor de wereld waar ze in leven.
Om het met een sterk woord uit te drukken. Wij zijn gewetenloos!
Jezus…
Het is te zot voor woorden.
En ja, voordat je op je achterpoten gaat staan, het gebeurt aan beide kanten.
Intriest is dit. Zo triest dat ik mezelf op een gegeven moment keihard “stop!’ hoorde roepen van achter het scherm.
Stop.
Alsjeblieft zeg.
Stop de waanzin van de verdeling in wij en zij. In plaats van te wijzen, reik godverdomme je hand, en heb wat geduld. Het feit dat je bewuster leeft, maakt je geen übermensch, laat staan een beter mens. Je bent je gewoon veel bewuster van verwoestend leed en de ander is daar gewoon (nog) niet mee bezig, om redenen die heel uiteenlopend kunnen zijn, laat staan dat ie er zich bewust van is na zoveel jaren onbewust geïndoctrineerd en voorgekauwd te hebben geleefd.
Ja.
Stop het leed.
Stop de waanzin van de hele vlees- en visindustrie.
Geef de dieren een stem.
Kom op straat.
Hijs je pamfletten en schreeuw je waarheid uit.
Stop de nutteloze proeven op weerloze wezens.
Keten je vast aan boten, gebouwen, bomen, poorten, blokkeer toegangswegen naar de dierenhel.
Ga vooral door waar de rest het opgeeft.
Maar stop het bashen van je bloedeigen soortgenoten die nog niet zo ver staan als jullie of zo bewust (willen) zijn als de wereld zo broodnodig heeft.
Voor je het goed en wel beseft bestelt ome Harrie een vegan hotdog
Er is een lange weg afgelegd sinds Donald Watson in 1944 de eerste Vegan Society oprichtte, maar de weg te gaan is nog eindeloos langer en vraagt juist nu veel begrip en soms ook wat water bij de oorlogswijn.
En die wijn wordt veel te vaak gebruikt om woede en frustratie weg te zuipen in plaats van te delen met de vleeseters.
Want dat delen, dat ‘en-en’, daar is het nu tijd voor.
Hoe wetenschappelijk onderbouwd heel het veganisme haar kracht ook bewijzen en verantwoorden kan, je hebt het bewust-zijn van het overgewicht aan vleeseters nodig wil je verandering op wereldschaal doorvoeren.
En dat overgewicht aan vleesetende mensen heeft het recht op vrije keuze nodig om zich niet terecht gewezen te voelen in hun onkunde, en heel vaak ook onbewust opgelegde levensstijl.
Neem om het even wie dat recht af, in om het even welke kwestie en je vraagt om een oorlog die nauwelijks of niet te winnen valt.
Dus wil iemand vlees blijven eten, dan heeft die dat recht.
Het recht om te leven zoals je wil, is er een dat ik met hart en ziel verdedigen zal, ook al druist alles in tegen mijn eigen keuzes.
Begrijp me niet verkeerd. Ik bewonder de eerste veganistische ‘stormrammen’, de eerste lichting ‘alles of niets’ activisten enorm. Zij effenden het pad dat niet bewandeld wou worden. Maar hun tijd is gepasseerd en de tijd van de bruggenbouwers kondigt zich aan. Want waar men je twintig jaar geleden nog angstig aankeek omdat men dacht dat je bij een sekte behoorde als je zei dat je vegan was, kijkt men nu nog amper op, of met rollende ogen omdat het imago van de geitenwollen sokkenbrigade nog ergens aan je plakt.
Maar ook dat is sporadisch.
Hipsters, foodlovers, health coaches, fitnesscentra, restaurants met of zonder Michelinster, grootwarenhuizen, de stormrammen van weleer hebben hun terrein gemarkeerd en het veganisme komt in een sneltempo op.
Tuurlijk niet snel genoeg volgens de hard core, but so be it.
Daar gaat het nu ook niet om.
De bruggenbouwer moet opstaan.
Degene die nog een extra schap voor vegan producten vrij kan en wil maken in een grootwarenhuis, de kok die het waagt om nog meer vegan gerechten op het menu te zetten, en dat, – jawel- naast de steaks en karbonades, het beauty center dat ook schoonheidsproducten aan wilt bieden die niet getest zijn op dieren, dat leuk boetiekje dat bont en dergelijke wilt schrappen, die leuke festival cateraar die ook vegan hotdogs wilt promoten…
Je kan het zo gek niet bedenken of je vindt een opening tot integratie.
EN-EN is de deuropener.
Co-existeren de hand die reikt en bindt.
En voor je het goed en wel beseft bestelt ome Harrie een vegan hotdog Wat zij vooral NIET doen is prediken totdat het mijn oren en andere stichtelijke gaten uitkomt ipv een vleeskroket, zet oma Tilly een beyond burger op tafel voor de kleinkinderen, en probeert kapster Gerda een shampoo die cruelty free is en beter voor het milieu, om maar een beeld te scheppen…
En dat men ook beseffen gaat dat veganisme ‘leven’ is
En wat dan nog als de beweegredenen niet puur ‘vegan’ zijn.
Eerlijk?
Wat-dan-nog?
Waarom kan er niet ook eerst ingeburgerd worden en dan beetje bij beetje bewust(er) gemaakt?
Wat dan nog als multinationals de boel over nemen? Zij zijn broodnodig om het gros van de mensen in sneltempo te bereiken. Waarom is dat perse negatief ?! – Los van de ondernemersethiek.
Want hoe dieper ingeburgerd, hoe groter de vraag op termijn naar exclusiviteit en kwaliteit (kijk maar naar de hele BIO geschiedenis).
Ik geloof dat de gigant op langere termijn weer behoefte creëert naar kleine ondernemingen die specialiseren, perfectioneren en daardoor een hogere kwaliteit kunnen aanbieden.
En is dat nu niet precies wat vegans zoeken?
Bottom line – in Jip en Janneke taal – is:
Stop de of-of kloof.
En durf de en-en aan te gaan.
Hoe sneller je co-existeert, hoe makkelijker je mensen kan bewust maken van een aantal dingen.
Hoe sneller ze het ‘andere’ aanvaarden en nieuwsgieriger zullen worden.
Hoe minder ‘oorlog’ om gehoord, gezien en begrepen te worden.
Vooral voor de vegans.
Misschien dat men dan de mensen niet meer met oorlog hoeft te overtuigen om gehoord, gezien, begrepen en aanvaard te worden.
En dat men ook beseffen gaat dat veganisme ‘leven’ is.
Samen.
In de breedste zin van het woord.
Dus haal diep adem als het even moeilijk wordt en bouw die brug.
Vandaag nog.
