Genk.
Waar stadsleuzes zoals de leve is door en shtijl make tot een dagelijkse kunst verheven worden.
Ik glimlach even als ik Gino zijn vaste klanten zie entertainen.
Plaatsen zoals deze ankeren diep.
Generatie op generatie wordt je hier een écht welkom geschonken terwijl de gedoodverfde brasseriekaart een onaangetast heiligdom blijft dat met veel bravoure in ere wordt gehouden.
Ondertussen sterft mijn koffie een aangekondigde dood.
Blame it on het liefdesverdriet dat zich al weken tergend langzaam in mijn hoofd blijft afspelen en al weken mijn denken, doen en handelen behoorlijk lam legt.
Ik krabbel gefrustreerd de laatste vinnige vragen in mijn boekje als hij plots achter me opduikt.
Wit hemd.
Blazer.
Netjes gegroomd.
En geen overdadige walm parfum. Dit geheel terzijde.
Het duurt niet lang voordat hij losbarst.
Mijn pen kan de stortvloed aan woorden en wijsheden amper bijhouden, maar ik bluf me er stoicijns kalm uit door hier en daar wat steekwoorden neer te pennen.
“Op een gegeven moment kon ik mijn huur zelfs niet meer betalen.”
“Ik stond in mijn huis rond te kijken met de vraag wat ik nog meer kon verkopen om mijn leven als coach verder te zetten.”
“Nochtans had ik het gemaakt voor de buitenwereld. Maar mijn job als ingenieur zoog mijn ziel leeg.”
“Ik heb Griekse roots. Het dna van mijn voorvaderen, de grote denkers, en de eeuwige studenten gutst door mijn aderen.”
“Ik wil het leven proeven, de wereld ontdekken, mijn angsten onder ogen zien, groeien, liefhebben, schrijven, tekenen en creatief bezig zijn, alles waar mijn job als ingenieur een rem op zette eigenlijk…”
Ik schrijf al een tijdje niets meer op. Zulke verhalen blijven bij mij altijd hangen
1.
“Het is eigenlijk begonnen op Instagram, waar ik onder de naam AK Mentor gedichten postte. Niemand wist dat ik het was. En aanvankelijk was dat ok voor mij.”
“Totdat een heleboel vrouwen die anonieme AK Mentor om raad begonnen te vragen. Allemaal relatie gerelateerd. Eigenlijk was ik al aan het coachen voordat ik de opleiding tot coach ging volgen,” vervolgt hij. “De échte ommekeer kwam echter op vakantie in Zakynthos, waar ik een soort van visioen kreeg. Ik liep in een droom over een wit strand en zag een oude man op een podium staan. Honderden mensen troepten om hem heen, dus ik ging al snel dichterbij, nieuwsgierig als ik ben. Eenmaal dicht bij het podium, merkte ik tot mijn grote verbazing dat er geen geluid uit deze man kwam. Dus liep ik door. Maar iets verder zat hij er plots wéér. Deze keer echter zonder podium, zonder mensen. Toen ik naar hem toe liep, draaide hij zich plots om.
“Jij vermoordt mijn stem, mijn ziel, doordat je je tijd verspilt aan dingen die niet belangrijk zijn,” zei hij.
“Dat was dé ommekeer.“
Zijn stem stokt voor de eerste keer.
Hij zwijgt zelfs een veelbetekenende seconde.
“Ik begreep dat ikzelf die oude man was. Dat ik een boodschap uitdragen wou. Een boodschap van liefde. Van je leven omgooien. Van kiezen voor de juiste mindset. Voor wie je écht bent. ”
“Eenmaal terug thuis heb ik dan ook de daad bij het woord gevoegd. Tabula Rasa.”
Ik schrijf al een tijdje niets meer op.
Zulke verhalen blijven bij mij altijd hangen.
Verhalen van moed.
Je eigen weg durven volgen.
Dàt.
Social media verleidt je om de handdoek te vlug in de ring te gooien
2.
Ik besluit hem dan maar te testen op zijn kennis en hem meer inhoudelijke vraagstukken op zijn kop en schotel te gooien.
Want ondertussen geeft hij uitverkochte seminaries en legt hij de laatste hand aan zijn e-book.
Het gaat best hard.
“Als ik vraag aan een vrouw om haar ideale partner te beschrijven, dan wéét ik in 99 procent van de gevallen al waar ze mee gaat afkomen. Ze willen allemaal de man aan de top van de driehoek,” zegt hij, terwijl hij een driehoek in mijn boekje tekent en de drie lagen manvolk beschrijft die er op de markt zijn. “De jacht op de high-profile, self-made man – liefst nog intelligent, knap, emotioneel toegankelijk, grappig en sportief – is een ware oorlog geworden.” Gevolg: deze mannen jagen niet meer en de vrouwen gaan zich nog té vaak in onnatuurlijke bochten wringen die hen vaak meer schaden dan baten. In mijn seminaries ga ik hier duidelijker op in. Ik ben ook een mindset-coach dus ik ga echt wel de diepte in.”
Als ik na veel wetenschappelijke weetjes doelbewust vraag naar de liefde in digitale tijden zijn we het snel al roerend eens met mekaar.
“Tja, wat kan ik zeggen. Vroeger moest je echt moeite doen om een vrouw of man te benaderen. Te krijgen én te houden. Op de persoon afstappen, een gesprek aanknopen. Door je eigen barrières heen. Je had meteen een vibe, een gevoel. En een min of meer eerlijke eerste respons van de ander. Nu kan je in een mum van tijd honderden tegelijk een bericht sturen. Je voordoen als een persoon die je niet bent. Veilig vanachter je schermpje. Zonder dat je weet wat het geeft als je mekaar in levende lijve ziet.”
Als ik vraag of social media verantwoordelijk is geworden voor een tsunami aan breuken, denkt hij even.
“Er wordt inderdaad niet écht meer gevochten voor een relatie. Dat is wel een tendens. Het gaat eventjes mis en hoppa, één klik op de knop, één gesprek met side-kicks, of sympathisanten en de rest is geschiedenis. Social media verleidt je om de handdoek te vlug in de ring te gooien en je te storten op een nieuw iemand. Die hele virtuele wereld doet je ten onrechte geloven dat er steeds beter te krijgen is, waardoor je vaak niet meer ziet wat je hebt.”
3.
“Vaak gaat het op een eerste date al mis. Vrouwen moeten terug leren om mysterieuzer te zijn.”
Ik stuiter.
“Open zijn is toch geen crime?” zing ik met opgetrokken wenkbrauwen.
“Neen, natuurlijk niet. Maar als je van dag één alles prijsgeeft, dat is écht niet aantrekkelijk. Zeg op een eerste date dat je een serieuze relatie wilt of kinderen, en er gaan bij de meeste mannen honderd alarmbellen af.”
Ok. Dat volg ik.
“Ik leer de vrouwen in hun kracht te staan. Te gaan voor een man die hen optilt naar een hoger niveau. En ja, daten kan je leren. Het is een spel dat, als je het goed speelt, je aan de juiste man kan helpen. Al haat ik het woord spel. Dat klinkt alsof je de mensen voor de gek houdt. Dat bedoel ik niet. Ik leer je de kunst begrijpen van het aantrekken en de regels van het afstoten. Wees vooral jezelf, maar leer je grenzen kennen en trekken. En last but not least, de juiste man gaat niet op je jagen. Dat is trouwens klinkklare onzin, dat cliché dat mannen op vrouwen moeten en willen jagen. Mannen joegen op wild, niet op vrouwen. We zijn ondertussen iets anders gewired dan het cliché van de stinkende oermens met de knuppel die je half lam geslagen in zijn grot sleurt. Een juiste man, een man met de juiste intenties zal je uitnodigen, die gaat niet jagen op je.”
Een paar dagen later zit ik thuis achter mijn pc.
Ik krijg niets op papier.
Hoe moet ik in godsnaam zoveel wijsheden, statistische feiten en wetenschappelijke kennis in een column gieten?
Ik besef ook plots dat ik dé hoofdvraag niet gesteld heb en verzend een bericht.
Want “de leve is door, anders da gaat nie.”
4.
“Angelo, last question. Wat is ware liefde voor jou?”
Drie uur later krijg ik een schitterend antwoord:
“Ware liefde zijn voor mij twee mensen die een relatie hebben waar de fundering GEVEN is. Twee mensen die mekaar naar een hoger niveau tillen. De focus mag nooit op het nemen liggen. En indien er andere behoeften zijn, of komen, door de loop van de jaren heen, dat er dan de veilige ruimte is om daar over te praten zodat het intern, of extern opgelost kan worden.”
Ik heb geglimlacht, Angelo, toen ik dit las, dus dank voor je wijsheden, je vuur, je openheid en het delen van wie je bent.
En ik moet vandaag dan ook spontaan denken aan de stadsleuze van Genk als ik op de verzendknop van de mailbox klik en beslis mijn verdriet achter me te laten.
Want het is die leuze die mijn hart stilletjes weer aan mekaar lijmt. Die me doet bulderen van het lachen en de pijn verzacht en die – oh grote grap – uit Genk komt, city der shtijlmakers. Die, als je alles gegeven hebt, en niets nog intern of extern opgelost kan worden, je zegt niet te lang te treuren om wat je verloren hebt, en los te laten wat ooit zo dichtbij leek te zijn.
Want “de leve is door, anders da gaat nie.”
Angelo Kostakis
www.mindengineer.be
Brasserie Wheel’s
Rootenstraat 8
3600 Genk
