Winter in Ibiza. Het klinkt een beetje als een contradictio in terminis, maar het bestaat wel degelijk. Winter in Ibiza is uniek, omdat het eigenlijk niet enkel over het jaargetijde gaat, maar gebruikt wordt om de volledige periode te beschrijven die geen zomer is. Ibiza leeft immers al decennia van het zomerseizoen en dat is hier het enige dat telt. Al de rest is parking, zouden we in mijn vorige heimat Antwerpen gezegd hebben.
De winter in Ibiza telt een goede vijf maanden en beslaat dus ook een stukje herfst en lente: van november – Halloween is het startsein – tot einde maart, half april. Dan gaan normalerwijze de eerste clubs en hotels weer open, op zijn beurt het startsein voor de zomergekte. Maar niet in Coronatijden, natuurlijk. Door de pandemie is er volgens bovenstaande normen immers nooit een zomer geweest in 2020. Oké, van half juni tot half augustus gingen de deuren weer open voor toeristen en leek het eiland even op te leven, maar dat bleek achteraf bekeken niet meer dan een schijnzwangerschap. Zonder die traditionele ijkmomenten was het voor ons als eilandbezoekers dan ook even zoeken naar dat typische wintergevoel. We vonden de parking niet, omdat we er nooit afgeraakt waren.
Gelukkig kwamen de weergoden en Murphy te hulp. In december sloeg het weer plots om: een paar hevige donderstormen, enkele potente stortbuien en dito rukwinden die de appelsienen letterlijk van de takken bliezen, wezen ons erop dat het wel degelijk ook wintert in Ibiza. Maar nog typischer: zodra de winterzon zich in de vooravond terugtrekt, daalt de gevoelstemperatuur hier sneller dan de coronacompetentie van de gemiddelde regering. We leerden het al snel uit ondervinding: wie zich niet beschermt tegen die meteorologische mep krijgt de koude niet meer uit zijn botten. In concreto betekent dat: àltijd een extra trui of zelfs jas bij de hand hebben als je uithuizig bent of tijdig stevig beginnen te stoken in huis. Het was hier dat onze vriend Murphy zijn kans schoon zag, want de eerste echte winteravond zaten we al te rillen als een vibrator met Parkinson op de sofa omdat onze centrale verwarming het niet deed. De oorzaak werd snel gevonden: de boiler was in zee gegaan met Murphy. Perfecte timing. In België was dat euvel snel opgelost geraakt: gewoon de loodgieter van dienst bellen en die vervolgens veel te veel betalen voor zijn dringende noodinterventie. Maar in mañanaland bestaan die laatste twee woorden niet, wisten we intussen, waardoor de vrees voor een wekenlange ijstijd in Casa Cop ons nog meer deed beven.
Take that thing your wife uses to dry her hair en blow on the enchufes, quick solution!
Een rondje bellen naar bevriende Ibiza-anciens bracht gelukkig soelaas: Juan Carlos Fontanero werd door enkele vrienden naar voren geschoven als de meest betrouwbare loodgieter van het eiland en na slechts zes telefoontjes en dertien ongelezen whatsappberichtjes gaf hij zowaar echt thuis. “No worry, my friend. Ik kom zeker een van de dagen langs!”
Ik antwoordde dat ik hoopte dat dat al dé volgende dag was, want dat we bij gebrek aan functionerende boiler ook geen warm water hadden om te douchen en dus niet tot zonsondergang zouden moeten wachten om te beginnen rillen. Een beetje druk zetten dus, en met succes want drie dagen later stond – symbolisch bij valavond – de besnorde bolle vijftiger, euh, alreeds voor onze deur. “No worry, friend, we fix this.”
Wat volgde was een perfect script voor Echt Antwaarps Theater. Juan Carlos brak in zijn enthousiasme al na twee minuten een versleten kraan aan de boiler af, waardoor het water in het rond spoot. Kletsnat en hevig vloekend riep hij dat we snel de hoofdkraan moesten afsluiten, die zich uiteraard volledig volgens Spaanse bouwtraditie ergens ver weggestoken in een vergeten opberghok bevond. Tegen dat we die gevonden hadden, waren Juan Carlos én het boilerhok compleet ondergelopen, inclusief de eveneens volledig naar Spaanse bouwtraditie onbeschermde stopcontacten die daar niet thuishoren. Gevolg: kortsluiting en stroom weg in het hele huis. In België zouden we dan gewoon de specifieke zekering afzetten tot het overstromingsgevaar geweken was, maar dat was wederom zonder de Spaanse bouwtradities gerekend: slechts één zekering voor het hele huis en die sloeg natuurlijk altijd opnieuw af wegens kortsluiting-door-watersnood.
“No worry, amigo. We moeten eerst de boilerkast en die stopcontacten droogmaken!”, riep een al iets minder enthousaste, kletsnatte Juan Carlos, nadat hij een nieuwe kraan geïnstalleerd had. “Maar het wordt donker en ik heb mijn vrouw beloofd voor donker thuis te zijn, dus ik kom morgen wel terug.” Nog voor we iets konden inbrengen, zat hij al in zijn bestelbusje. Bij het wegrijden gaf hij gelukkig nog wel een gouden tip mee: “Take that thing your wife uses to dry her hair en blow on the enchufes, quick solution!” Dat een haardroger stroom nodig heeft om de stopcontacten droog te blazen, vergat hij gemakkelijkheidshalve. Na alweer een kille nacht gevolgd door een nog koudere ochtenddouche, belde hij ons de volgende ochtend weer vol enthousiasme: “Everything dry now? No worries, amigos. We fix this. Ik kom zo snel mogelijk.”
Om te kunnen functioneren moet die heroine door zijn aderen jagen
Dat laatste bleek opnieuw net voor valavond te zijn, wat onze hoop op een definitieve oplossing binnen de beperkte tijd voor zijn domestieke avondklok een fikse deuk gaf. Maar hij begon er meteen aan. Hij haalde allerlei producten tevoorschijn en riep ons op appel: “Wat ik nu ga doen, is gevaarlijk, maar het werkt fantastisch. Ik ga jullie waterleiding propermaken door er een zuurvloeistof door te jagen. Zorg ervoor dat alle kranen in het huis dichtgedraaid zijn, want je wil dat bijtend goedje niet op je meubilair of nog erger, op je lijf krijgen.” En toen begon de Juan Carlos Theatershow pas echt. Terwijl hij gewapend met een emmer en een dweil één voor één al onze kranen opende om het in onze buizen gepompte zuur met alle kalk en andere verstroppende vuiligheid te laten wegstromen, gaf hij met veel bravoure een lezing Loodgieterij-op-z’n-Spaans.
“Eigenlijk is dit pure rock-‘n-roll, amigos. Je moet zo denken: jullie huis is Keith Richards van de Rolling Stones. Om te kunnen functioneren moet die heroine door zijn aderen jagen. Zonder injectie kan die geen drie noten gitaar spelen, maar hop: de spuit erin en (speelt luchtgitaar) I can’t get no sa-tif-facsjon! Rock-‘n-roll! Zo gaat dat ook met jullie waterleiding. Kijk maar! (draait badkamerkraan open) Can get no sa-tif-facsjooooon!”
Sindsdien beginnen we in het kalkvrije Casa Cop elke dag weer met een warme douche en kruipen we na zonsondergang knus in de sofa met een dankzij een perfect functionerende boiler ronkende centrale verwarming op volle toeren. Dat ik telkens aan de Rolling Stones moet denken als ik een kraan opendraai, neem ik er met plezier bij.
