Yara Al-Adib startte enkele jaren geleden het cateringbedrijf From Syria with Love, waar zij Syrische vluchtelingen aan het werk zet. De vrouwen komen uit de meest verschillende windstreken van het uitgestrekte en door oorlog uiteengereten land, en hebben naast hun nieuwe vaderland nog een andere passie gemeen: de liefde voor koken en lekker eten. From Syria with Love bracht die goesting samen in een bedrijfje dat gerechten levert voor gezelschappen van 15 tot 500 mensen. Daarnaast kun je in hun vestiging in Antwerpen op donderdag en vrijdag gerechten afhalen en worden allerlei workshops georganiseerd. Midden januari kwam daar een nieuwe stap bij: de pop-up MinALBI, wat ‘uit het hart’ betekent, in het centrum van Mechelen.
Waarom opende je uitgerekend in Mechelen een pop-uprestaurant?
Ik werd gecontacteerd door Mest, een Mechelse vzw die start-ups begeleidt en helpt. De verantwoordelijke van die organisatie was mijn collega in het designbureau waar ik destijds werkte. Mechelen heeft een locatie die het gedurende drie maanden ter beschikking stelt van initiatieven zoals het onze. Dat was een droom die uitkwam. Ik ben een sociaal ondernemer, ik droomde er al lang van om naast het cateringbedrijfje in Antwerpen ook op andere plekken in België iets te doen met het concept, waarbij Syrische vluchtelingen, huisvrouwen hun kookkunsten tonen aan de buitenwereld. Het is belangrijk om Antwerpen te blijven koesteren, we moeten erover waken dat we de Antwerpenaar kunnen blijven dienen met onze takeaway. Maar dit was een fantastisch idee, dat ik niet zomaar kon naast me neer leggen. Het stond in mijn sterren geschreven.
Had je dat ondernemersbloed altijd al in je?
Ik studeerde af als grafisch designer in Beiroet en toen vertelde ik mijn moeder al dat ik nooit voor iemand anders zou willen werken. Dat gevoel versterkte nog na mijn masterstudies in Milaan. Ik verliet Syrië toen ik zeven was. Vader was kapitein op zee, en we verhuisden naar Koeweit. Syrië was onze zomerbestemming. Dat veranderde natuurlijk allemaal in 2015.
Kon je vroeger als jonge vrouw wel zelfstandige initiatieven nemen in Syrië?
Ik vond van wel. Ik zag eigenlijk nooit grenzen noch limieten. Ik dacht nooit aan wat er fout kon gaan, alleen maar aan wat er goed zou kunnen gaan. Dat is altijd al een beetje mijn levensvisie, mijn leitmotiv geweest. Het vallen hoort bij het opstaan, en vice versa.
Je hebt een Arabisch temperament, en dat werd nog een beetje aangescherpt in Italië.
I have a chilli up my arse, dat is correct. (hilariteit)
Waar komt die drive vandaan?
Ik ben zo opgevoed. Ik kom uit een regio waar je niet kunt terugvallen op de regering of een sociaal systeem. Je moét voor jezelf opkomen als je iets wilt bereiken in je leven. Mijn ouders hebben mij liberaal maar toch met een bepaald doel opgevoed. Je moet jezelf gooien, je moet het zélf doen. Mama trouwde toen zij zestien was. Zij had die kansen allemaal niet.
België is een zeer systematisch land. Je moet in het systeem passen
Je hebt From Syria with Love en nu ook MinALBI opgebouwd met ‘female empowerment’ in het achterhoofd. Wanneer kreeg dat concept precies vorm?
Ik ben nu net vier jaar in België. Ik werkte voor Deloitte als consultant en werd uitgenodigd in Seraing om het sociale weefsel van die stad te bestuderen en verbeteren. Ik sprak Arabisch én was sociaal designer, dat was een voordeel. Ik zag in die periode het aantal Syrische vluchtelingen toenemen. Ik hoorde het accent, ik zàg ze. In de trein, op het perron. Zij wisten niet dat ik Syrische was. Ik hoorde de moeders jammeren over de moeilijke integratie, zij voelden zoveel gewicht op hun schouders.
Is België een moeilijk land om te integreren?
Ja. En zeker voor oudere mensen. Je ziet een wederzijdse foute perceptie. De Belgen denken dat de Syriërs hen niet moeten, en omgekeerd. België is een zeer systematisch land. Je moet in het systeem passen. Het was voor mij al zo hard. Hoe moest het dan wel niet voor die moeders zijn?
Hoe komt dat? Waarom zijn wij zo anders?
Niemand durft de eerste stap te zetten. Ook wij niet. De meeste van onze chefs komen uit de dorpen. Dat zijn erg eenvoudige mensen, die bovendien ook nog met een perceptieprobleem zitten. ‘De Belgen zijn niet vriendelijk.’ Ik heb hen gezegd dat dit project hun gedachten en ook hun leven zou veranderen. Als je Belgen leert ‘lezen’, dan zijn het de vriendelijkste mensen. Weet je wat er grappig is? Ik ken geen volk ter wereld dat zo graag experimenteert als het over eten gaat. Maar in zowat alle andere dingen zijn Belgen zeer gesloten.
Eten is dan ook een van de enige dingen die we overal ter wereld gemeen hebben. We genieten overal van voedsel.
Ik dacht destijds ook aan naaien, handwerk, verstellen. Als project. Maar neen, eten was dé manier. Dit project zou naar de scholen moeten gaan en daar besproken worden. Als voorbeeld voor integratie.
Wat is je ambitie met MinALBI in Mechelen?
Dat het een plek wordt waar de verschillende gemeenschappen samen de tafel delen en met elkaar praten. Ik wil de twee culturen samenbrengen. En dat gebeurt door middel van eten en drinken. De chefs komen zoals gezegd uit verschillende dorpen. Je papillen maken dus een reis door de levant. Iedereen gebruikt andere specerijen, de falafel of biryani smaakt op donderdag dus soms net iets anders dan op dinsdag. En ’s avonds gaan we events en workshops organiseren. En op zaterdagen een brunch.
Wat is je favoriete gerecht?
I’m hard to please when it comes to food. Haha. Ik ben vegetarisch. Toen ik een kind was, vroeg moeder me in de keuken te komen kijken. ‘Ik ga later nooit voor mijn man koken,’ riep ik. Maar moeder zei dat ik die kennis op een dag zou nodig hebben. En ze kreeg gelijk. Vanuit haar hart. MinALBI.
Yara Al-Adib ontving van ons de trofee als culinary personality of the year, een keramieken kunstwerk gemaakt door Tineke Wancour van Olha.
Info en boekingen: www.fsyriawlove.com
