Als ik welbeschouwd over de voorbije vier maanden nadenk, dan is het alles bij elkaar niet eens zo’n kwade periode geweest. Er is in ons gezin (touch wood) niemand ziek geworden, we hebben meer van de tuin genoten dan de vijf voorgaande jaren samen en we hebben van de gelegenheid gebruikgemaakt om june. weer een fikse upgrade te bezorgen. Zo ging vorige vrijdag nog onze webshop online. Zo’n crisis is ook een mentale loutering. Je zet de dingen op een rij, laat nieuwe mensen toe en neemt afscheid van een paar anderen die je het leven zuur hebben gemaakt. Never waste a good crisis. Het was sir Winston Churchill die het zei, als ik me niet vergis.
De eerste weken waren bijzonder heftig en chaotisch. Mijn partner, die kinderarts is, werd net als het andere zorgpersoneel overspoeld door een tsunami aan desinformatie en gebrekkige communicatie. Ik ben die dagen meer bezig geweest met vertalingen zoeken in het farsi en pashtoe voor de kinderen van asielzoekers dan met mijn eigen verhalen. Er waren geen mondkapjes beschikbaar voor de artsen, waardoor we al rond 15 maart zelf aan de slag gingen met de patronen die net daarna de norm zouden worden op maakjemondmasker.be. In een lab in Gent kocht ik 20 faceshields voor de afdeling pediatrie van het ziekenhuis. Dat moest wel, want de overheid deed het niet.
Ik ben doorgaans van het rustige, clemente type als het erover gaat de overheid te beschimpen, want ze deden ook maar wat hen in hun eigen vaart der volkeren plausibel leek. Maar een beetje gebrek aan voortschrijdend inzicht kun je hen natuurlijk wél verwijten, naast dat akelige karaktertrekje van de Vlaamse politicus dat ironie met gelatenheid en sarcasme verwart. Het is lastig om je bevolking een gebrek aan verantwoordelijkheid aan te praten als diezelfde overheid zonder de burgerbewegingen volstrekt nergens had gestaan in deze pandemie. Het is nodig dat iemand het zegt.
Het gaat om de beleving, het gevoel van gepamperd en in de watten gelegd te worden
Ik ging de voorbije week voor de eerste keer weer op restaurant. Niet één, niet twee, maar zelfs drie keer. Het leek me dat de meeste eethuizen behoorlijk goede zaken deden. In Brasserie Latem heerste de sfeer van de grote dagen. Gastheer Peter Van den Bossche had zelfs zwaar geïnvesteerd in een soort tuinrestaurant, waar je tafelt naast de kamado, onder een tentzeil dat ook een zomerse bui kan weerstaan. In Antwerpen vond je op donderdag maar met moeite een vrije plek op de Kaaien, en smulde ik van een smakelijke Spaanse hamburger met twee jonge mensen die me dierbaar zijn geworden. En op vrijdag genoot ik met een andere zielsverwant van de gastvrijheid in de overdekte binnenplaats van het fraaie concept dat August heet.
Ik keek er met een zekere ontroering naar het ritueel waarbij de ober aan tafel de steak tartaar aanmaakte, en wist meteen weer waar het om gaat in de gastronomie.
Op restaurant gaan draait niet alleen om lekker eten. Dat konden we de voorbije maanden zelf in huis halen. Het gaat om de beleving, het gevoel van gepamperd en in de watten gelegd te worden. Iemand draagt zorg van je en waarborgt je – als het goed gaat – enkele uren gastvrijheid en een professionele aanpak. Je drinkt wijn uit een mooi, gekoeld glas. Je bewondert de keramiek waarop de gerechten gepresenteerd worden. Je geniet van je gezelschap, wisselt informatie uit, je laaft je aan elkaars dromen, wensen, verzuchtingen, frustraties. De maaltijd en de tafel delen is een van de meest hoopgevende dingen die je met elkaar kunt doen. Wereldwijd. Ik ken geen stad of land waar niet van eten wordt genoten. En het voorrecht om dat samen te kunnen doen.
Geniet zonder mate en met maten
Dit is de laatste column op maandag voor het zomerreces. Ik wil van de gelegenheid gebruikmaken om de tienduizenden lezers en volgers te bedanken die ons door deze crisis hebben gesleept. Het was hartverwarmend om zien hoe we midden maart van de minst gelezen dag ooit 48 uur later op een nieuw dagrecord belandden. En hoe we op die manier van june. een volwaardig lifestyle platform hebben gemaakt. Reizen en eten zullen ook deze zomer en in de toekomst onze belangrijkste thema’s blijven. Eind deze week start nog een nieuwe reeks die perfect in de zeitgeist van duurzaam reizen is geschreven (#stayjuned). Er komt ook een nieuwe film online over een verrassend fijne stad in Vlaanderen. Ik zag al een voorproefje, en Renske schittert weer als vanouds.
We hernemen in juli ook onze podcasts, met échte reisverhalen uit eigen streek en land. Rond 15 juli starten we een groot Italië-dossier, dat de hele zomer en het najaar zal doorlopen. Al was het maar om een van onze favoriete vakantielanden een hart onder de riem te steken. Later op het najaar en in het begin van de winter gaan we podcasts in Oostenrijk maken. We kunnen nog niet alles verklappen, want er gebeurt élke dag wel iets nieuws en spannends op june. Neem even een kijkje in onze webshop, via deze link. Daar vind je de mooiste dingen voor thuis of op kantoor.
Ik wens jullie namens al de collega’s en medewerkers een fijne, veilige vakantie. Geniet zonder mate en met maten. Gebruik je gezond verstand. En #stayjuned.
Toni, Ingrid, Charlotte, Sharon, Tessa, Anastasia, Sophie, Bart, Trui, Coby, Laura, Renske, Emanuel en de anderen.
PS: De column op maandag is terug op 24 augustus.
