Het is een trend van moeten. Maar ook een van durven. Lef hebben en ondernemen. Een restaurant is op dit moment niet langer de vaste plek waarvoor je verplicht in de auto, bus of trein moet. Sommige chefs hebben hun zaken scherpgesteld en bieden ook de lekkerbekken op 200 km afstand de mogelijkheid om van hun keuken te genieten. Het gebeurt op allerlei niveaus. Tweesterrenrestaurant Pastorale pakte al uit met foodboxen rond kerst en nieuwjaar, en met Valentijn. Die kon je in heel Vlaanderen thuisbezorgd krijgen. En op social media zie je elke dag wel kippenkramen en burgerkeukens opduiken. Slimme marketing, geboren uit noodzaak. De meeste restaurants zullen straks wel weer overschakelen naar wat ze écht goed doen, gastvrijheid bieden en mensen ontvangen. Maar ook de opkomst van de zogenaamde dark kitchens zet aan tot nadenken. Het is echt niet onmogelijk meer om thuis het hele gezin te laten genieten van hun respectieve smaken en goestjes. Sushi? Curry? Friet? Veggie? Kan binnenkort allemaal samen geleverd worden. Als je in een stad als Antwerpen of Gent woont tenminste. Kleinere dorpen zijn voorlopig nog dark zones voor dark kitchens.
Peppe Giacomazza is een van de bekendste Italiaanse chefs in Vlaanderen. We kennen de guitige, goedlachse, immer mengtaaltjes koutende Limburger van kookprogramma’s op Njam en ook in kranten en tijdschriften maakt hij geregeld zijn opwachting met gerechten en recepten. De Italiaanse keuken leent zich gewillig voor ’s mans fratsen, en er hangt altijd wel een sfeertje van vakantie op je smart tv. Maar Giacomazza is ook een uitstekend ondernemer. Met Peppe’s delivery bedient hij elke week een groot stuk van Vlaanderen. Op vrijdag vooral in West- en Oost-Vlaanderen, maar er is ook een route in Vlaams-Brabant, op zaterdag Brussel en Antwerpen, op zondag de kust, het Meetjesland en de noordkant van Vlaanderen, en ook nog Limburg, de Kempen en het Hageland. Je moet met andere woorden al in een vreselijke uithoek van het land wonen om niét te kunnen genieten van de zonnige Italiaanse keuken.
Het gerecht van Peppe had een soortgelijke werking op ons gemoed. Het was een bordje zomer in de winter
Wij proefden een Parmezaanse box van Peppe en ontvingen een feestelijk uitgedoste doos met twee eenvoudig op te warmen en samen te stellen gerechten. Het Consorzio del Prosciutto di Parma zorgde voor Parmaham en kaas, en Peppe maakte met plezier de overstap van zijn Siciliaanse roots naar Parma.
Eerst was er hartverwarmende anolini in brodo met Parmaham, een kom dampende bouillon waarin de met stoofvlees gevulde ravioli zachtjes werden opgewarmd. We werkten af met snippers Parmaham en wat vers gesnipperde kruiden. Het tweede gerecht bestond uit tortelli d’Erbetta, ook weer een typische bereiding van de stad Parma, waarbij behoorlijk wat boter en onchristelijk veel parmezaan de hoofdrol wegkapen. In Parma bestaat een uitdrukking voor dit gerecht, maar vergeef ons als we niet meteen het lokale dialect kunnen ontcijferen: ‘longh col so covvi, tgniss sensa vansaj, foghè in t al buter e sughè col formaj’. De Parmezanen – de inwoners, niet de kaas – eten dit gerecht traditioneel op de avond van 23 juni, ter ere van Johannes. Het is daarbij de bedoeling dat gewacht wordt tot de eerste dauwdruppels van de vroege ochtend, omdat die naar verluidt een miraculeuze werking zouden vertonen.
Het gerecht van Peppe had een soortgelijke werking op ons gemoed. Het was een bordje zomer in de winter. Fraai al dente, duivels smeuïg en met een hoeveelheid parmezaan waarvan je instant een rondje door de straat danst. Dauwdruppels of niet.
Door Toni De Coninck.
Check de website van Peppe’s delivery om het menu van de week te kennen. Deze week is dat bijvoorbeeld vitello tonnato, trofie pesce spada, panna cotta en een fles wijn, kostprijs €59 voor 2 personen.
Meer info over Parmaham via deze link.
