Tomeloze bewondering heb ik voor jongelui die alle conventies overboord gooien en tegen de economische tijdsgeest in een nieuwe zaak starten. In Gent waren er de voorbije paar jaar een aantal. Ambitieuze zaken als de Vitrine, de Superette, Publiek, J.E.F., geesteskinderen van de Flemish Foodies. Maar ook schuchtere initiatieven als Wunderbar, Alix Table & Jardin d’Amis en Alberte. Gent heeft wel wat schade in te halen. Dat een aantal van die restaurants zich op plekken bevinden waar aan stadsontwikkeling wordt gedaan, is geen toeval. Het is in de buurt van het station Gent-Dampoort of aan de Dokken vast een stuk goedkoper huren dan in de Kuip.
Alberte is de speeltuin van Phil en vriendin Inge, en een kleine zus van Het Gouden Hoofd, dat eerder al accolades verdiende. Het zoekt de gulden snede tussen dorpscafé en hipstertent, en heeft die op het vlak van aankleding en interieur ook gevonden. De mozaïekjes slingeren me met een ruk naar de dorpsslager, de tafels zijn zacht muntgroen, een kleur die me aan Perrier met munt en vakanties in Zuid-Frankrijk doet denken. Nog meer zon in de steunkleur: azuurblauw, al van bij de naam Alberte die je luid van op de dorpel toeschreeuwt.
Jammer genoeg wil de Gentse zon vandaag niet mee, en dus lunchen we binnen, op stoeltjes en krukjes die sommigen als ‘oncomfortabel’ ervaren. Dat begrijp ik: een uurtje lunch zonder ruggensteun gaat nog, maar ‘s avonds wil ik graag achterover leunen met een glas wijn in de hand. Phil en Inge ogen ontspannen. Er worden grapjes gemaakt, Inge rukt aan met een verrukkelijk glas gamay (€ 6,50) van het huis Julien Sunier, appellation Fleurie. Een natuurlijke wijn die als bourgogne wordt gevinifieerd om aan te tonen dat de wijnmakers in de Beaujolais het stilaan welletjes vinden met hun limonade-imago. Hoofdgerechten kosten veertien euro, soep en dessert telkens vier euro. Wie meer eet, doet profijt: de combinatie soep/hoofdgerecht maakt je €16,50 lichter, hoofdgerecht/dessert is €17 en de drie gerechten samen kosten nauwelijks €19. We vinden dat een koopje.
Het geheel smaakt origineel, is goed op smaak en charmeert door het lef waarmee de gerechten worden bereid en aangekleed.
Ik kies voor de optie hoofdgerecht met nagerecht, aan de overkant van de tafel wordt ingezet op soep en de vegetarische variant van het hoofdgerecht. Alberte speelt niet op safe: op mijn bord ligt een stuk petit nerf van rund, een zenuwstuk uit de schouder dat wel vaker gebraiseerd of gestoofd wordt. Phil bakt het bleu aan en laat het nog even sudderen in de rode wijn, alvorens het op te dienen met jonge prei, onherkenbaar romige polenta, broodkorstjes, slahart en pittige stukjes bleu d’Auvergnekaas, die langzaam oplossen in de jus van rode wijn. Nadien volgt verse aardbei, meringue en iets wat ik als granité van kriekbier herken. Op de kruk wordt tomatensoep met lavas geserveerd en een enorme portie bloemkool met cashewnoten en kappertjes, en ook weer jonge prei en hompjes kaas. Het geheel smaakt origineel, is goed op smaak en charmeert door het lef waarmee de gerechten worden bereid en aangekleed. Het zijn geen allemansvrienden. Alberte is driekwart jaar open en doet het goed, daar in de buurt vol kleur- en geurrijke Turkse bakkers en slagers. ‘De lunch is kalm,’ zegt Inge bij het buitengaan. Dat hoeft niet te verbazen. Het is vast een beetje wennen voor het zakelijke publiek. Voor de prijs hoef je het niet te laten. Nu nog wat meer verfijning op het bord brengen.
