De hongerige burger moet voor zijn koninginnenhap en steak tartaar de deur uit.
Toegegeven, we vonden het hele pop-upprogramma maar niks. VTM bracht jaren geleden met ‘Mijn Restaurant’ echt vernieuwende televisie, waarbij de nadruk meer op de kookprestaties dan op de human interest lag. Maar het water bleek voor veel restaurants te diep en de investeringen te hoog, en dus greep de commerciële omroep naar een voorzichtiger format met shiny happy people en de occasionele huilbui of keukenruzie.
Nele Smet en Jan Hendrickx hadden hun concept van meet af aan juist ingeschat: nostalgie doet het goed. Er wordt steeds minder écht gekookt in Vlaanderens huishoudens. De hongerige burger moet voor zijn koninginnenhap en steak tartaar de deur uit. Toen we een jaar of twee geleden op Facebook de vraag naar een nostalgisch kookboek lanceerden, kregen we honderddertig reacties, van tonijn met perzik over waterige blikasperges in beenham tot ouwerwetse krokettensnijders.
Nu goed, zo’n vaart loopt het natuurlijk niet in Meme Gusta – ik blijf het een geweldige naam vinden –, al kunnen we toch smakelijk lachen om het kommetje rauwe bloemkoolroosjes met een mok cocktailsaus dat bij respectievelijk de negroni, cava en kir royal wordt geserveerd. Die twee laatste apero’s worden overigens in een heuse coupe geschonken, het staat naar verluidt weer chique dat te doen.
Alleraardigst is overigens ook het onlangs vernieuwde interieur, met een bric-à-brac van oude en nieuwe vondsten, die op een of andere wijze toch allemaal bij elkaar lijken te passen. Blikvanger is de mosterdgele chesterfield, aan de voet van een monumentale trap die verkeerdelijk naar het toilet lijkt te leiden. Het restaurant zit behoorlijk vol die vrijdagmiddag, er zijn eindeseizoensfeestjes aan de gang, en naast ons klinken een moeder en dochter op een vast onberispelijk rapport.
Maar dat is het natuurlijk met grootmoeders keuken: je weet dat de porties groot zijn, en je bestelt dus geen voorgerecht of dessert.
Omdat we ervan uitgaan dat de bestelling op zo’n drukke middag wel eens erg lang op zich kan laten wachten, doen we ons uit het menu met small bites een wachtbordje met rauwe ham, coppa van brasvarken en boerensalami (€ 12). Dat hapt lekker weg, en bij écht grote honger hadden we waarschijnlijk ook nog de kroketjes van gekonfijte eendenbout (€ 9) geproefd.
Maar dat is het natuurlijk met grootmoeders keuken: je weet dat de porties groot zijn, en je bestelt dus geen voorgerecht of dessert. Vier van de voorgerechten kunnen daarom ook als hoofdgerecht worden besteld, mits enkele euro opleg: de toast met champignon, de garnaal- of kaaskroketten en de karnemelkstampers. Prijzen variëren dan van 17 tot 20 euro, en dat is in de regel ook zo voor de ‘echte‘ hoofdgerechten. Met uitzondering van de paling in ’t groen, die kost dertig euro. En de suggestie van de dag: ossenhaas van West-Vlaams Rood, aangeleverd door Hendrik Dierendonck, die op de rekening uiteindelijk 28,5 euro blijkt te kosten.
Bij het koninginnenhapje en de handgesneden steak tartaar klinkt aan de andere kant van de tafel goedkeurend gegrom, en ook de vuistdikke steak is saignant (‘dat doen we hier standaard, mijnheer’), de béarnaise fluwelig en zurig zoals het hoort, de frieten correct en de bijhorende salade (veel te) overvloedig. Ik spoel het rode West-Vlaamse vlees weg met een verfrissend hoprijk l’Arogantebier.
Twee minpunten in een voor het overige volstrekt vlekkeloze middag: het brood is minder lekker dan het hippe broodzakje doet vermoeden en – pun intented – al die vlekken op de wijnkaart ogen gewoon vies.
