De laatste koffie
‘Moet je niet eens op zoek gaan naar een hippe koffiebar?’, glimlacht hij vanonder zijn eeuwige pet.
‘Voor je blog.’
‘Ja, nu je het zegt’, kir ik fijntjes terwijl ik hem vrolijk aankijk.
Na twee dagen zalig rond zijn hals te hebben gehangen, besef ik plots dat die gedachte niet één keer bij me opgekomen is.
Want ik zit een roze bubbel.
En ik geniet.
Intens.
Ondertussen loodst hij me met weinig woorden door de stad waar hij ooit zo graag woonde.
Ik neem het allemaal gretig in me op.
De straten, het geroezemoes, geuren, kleuren, de waaier aan passanten en de wirwar aan winkeltjes, zijn verhalen en de flarden aan flashbacks die hij mondjesmaat maar oh zo veelzeggend met me deelt.
Barcelona.
Het is niet de eerste ontmoeting, maar deze keer voel ik de stad.
In iedere vezel.
Door hem.
Vandaag betrap ik me erop dat ik me steeds dichter tegen hem aanklamp.
Mijn veel te kleine hand om zijn grote slanke duim gedraaid en mijn lijf zo dicht mogelijk tegen die van hem gedrukt.
Het is een hel met zeven zaligheden, verliefd zijn.
Ik loop er bij als een dolgedraaide bakvis en dat blijkt vertederend entertainment te zijn voor de vele passanten.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik ze stiekem staren naar zoveel puberaal rom-comgehalte maar het boeit me niet.
De wereld is een roze bubbel en ik deel hem met iedereen!
Het besef dat dit onze laatste dag samen is, hakt er meedogenloos in
Bon…een koffiebar.
‘Hier!’, roep ik enthousiast.
Hij volgt me naar binnen.
Hippe pasteltinten heten ons welkom en de Dalla Corte machine staat trots te pronken op de houten grenen bar.
De barista kijkt me geamuseerd aan als hij iets later vraagt hoe ik mijn cappuccino wil.
Blijkbaar sta ik al enige tijd als een dwaas te dagdromen.
‘With a single shot’, mompel ik snel. ‘And an americano, please.’
Ik glimlach maar mijn maag draait vierkant.
Het besef dat dit onze laatste dag samen is, hakt er meedogenloos in.
‘Ok! Plaatsbeschrijving!’, roep ik nog veel te luid in een poging de vierkantigheid te negeren.
‘Tja’, hoor ik hem zeggen.
‘Wéér heel scandinavisch hé, ’ antwoord ik magertjes.
Ik kijk hem aan.
En ondanks de puike latte art, de duidelijk aanwezige know-how en het aanbidden van de regels der koffiekunst, voelt het niet echt gezellig aan.
Want er barst iets in mijn roze bubbel als ik van mijn cappuccino probeer te drinken.
Dààr zit ik dan.
Tot over mijn oren verliefd en meer dan half verloren.
Met hem.
Dé man met wie ik stiltes delen durf.
Aan de laatste koffie. Samen. En dààr, in Barcelona bij café Onna, schrijft mijn hart een blog over een stukje gedeeld verleden dat ik voor altijd dicht bij me dragen wil.
Tot ik – ooit – mijn allerlaatste koffie gedronken heb.
Door Coby Avgoustakis.
Onna BCN
Carrer de Santa Teresa 1
08012 Barcelona
onnacoffee.com
