Oh Diksmuide, stad van de IJzer en diens toren, waar geweerschoten door de gang klinken ter nagedachtenis van de Groote Oorlog. De stad waar de meeste scholieren een bezoekje brengen om de herinnering aan de beruchte Dodengang levend te houden. Ik herinner me je nog heel goed. Als twaalfjarige was ik overrompeld door je brutaliteit en hardheid. Vandaag ben ik terug, en met even veel zin om bij te leren over je geschiedenis, maar vooral om op zoek te gaan naar je zachte plekken.
Aan het station huren we een fiets. Google Maps vertelt me dat ons doel op nog geen halfuur ver verwijderd is, dus ik heb er goede moed in. Na enkele minuten verdwijnen de drukkere wegen al achter ons en storten we ons in het onbekende. Een race over pas aangelegde fietswegen en tegen de wind. Enkele dorpskerkjes en vele bochten later zien we een nieuw dorp opduiken: Lampernisse. Het dorpje is op het eerste gezicht slechts enkele huizen groot maar de bouwstijl drukt meteen zijn stempel op de sfeer: mocht het mooi weer zijn, we waanden ons bijna in de Provence. In de schaduw van de kerk ligt de herberg In de Paardenhandel, een magnifiek authentiek gebouw met een trapgevel. De deur gaat open, daar staat de goedlachse Mareen, die ons meteen een vruchtensapje van de streek aanbiedt. “De cake zit nog in de oven,” glimlacht ze. De geur van vers gebak met kaneel waait zacht door de keuken. Wat een verwennerijen.
De herberg In den Paardenhandel biedt plaats aan groepen tot 20 personen. Het is dus de ideale plek om even aan het dagelijkse leven te ontsnappen met vrienden of voor een tripje met de familie. Ook kan de vakantiewoning opengesteld worden voor teambuildings, bedrijfsevenementen en workshops. De herberg beschikt namelijk niet alleen over acht slaapkamers, elk met een private badkamer, maar ook over een polyvalente ruimte met beamer in de nok van het gebouw. De keuken is tot in de puntjes ingericht en nodigt vriendelijk uit om iets lekkers te bereiden aan het industriële kookvuur. Bovendien is er naast het ruime salon en de eetplaats een gezellige speelhoek voor jongere kinderen met een uitgebreid scala aan gezelschapsspelen. Een kans om je te vervelen krijg je hier niet, zeker niet als je weet dat je je altijd even kan terugtrekken in de wijnkelder, waar heerlijke wijnen en streekbieren je staan op te wachten. Buiten staat de barbecue al klaar voor als de zon tevoorschijn piept en voor extra sfeer zorgt. Vandaag laat die zon het even afweten, dus wij trekken het wijde landschap in voor een wandeling.
Met het weetje dat Lampernisse het stilste dorpje van Vlaanderen zou zijn, kruipen we onder de wol
De Zannekinwandelroute strekt zich uit over de polders van Lampernisse, waar sloten en grachten de vele weilanden en akkers onverstoord aaneenrijgen. Zes en een halve kilometer lang waan je je door een beschermd landschap vol met archeologische restanten en middeleeuwse hoeves. Eerste stop: vakantiehuis De Oude School. Hoewel het gebouw geen kinderen meer maar families en vrienden op vakantie herbergt, laat diens geschiedenis niets aan de verbeelding over. Een speelplaats met een toiletgebouwtje en de schooldeur met het verwelkomende opschrift ‘gemeenteschool’ respecteren de magie van het voormalige dorpsschooltje. Ook deze vakantiewoning biedt plek aan liefhebbers van pure stilte, af en toe doorbroken door het geroep van een uil.
We vervolgen onze route. Het gure weer van de afgelopen uren heeft andere wandelaars van het pad weerhouden. De stilte dringt pas echt door nu. Wanneer de zon zijn weg door de wolken vindt, eisen de kleuren van het weidse landschap hun ware rol op. Verhoogde saturatie, zou Instagram schreeuwen. Vandaag straalt het gras naast het riet zonder filter, alsof het landschap ons nog eens moet bewijzen waarom het de naam “beschermd landschap” waardig is. De weg uit asfalt vloeit over in een grasveld, waar we verder gegidst worden door kleine grachten, over bruggetjes en langs de afgebakende weiden voor de West-Vlaamse koeien en paarden. Lampernisse heeft charme, bedekt met een laagje puurheid. Dat heeft de Zannekinwandelroute ons met eigen ogen laten ervaren.
Eens terug in de herberg kunnen we ons al snel verwarmen aan het haardvuur. Mareen en haar vriend toveren in een mum van tijd een heerlijk avondmaal op tafel. Bij een glaasje wijn uit de wijnkelder ontfutselen we de herkomst van de naam die de herberg draagt. “Vroeger werden de paarden vastgemaakt buiten,” zegt Mareen, wijzend naar de ijzeren ringen die nog steeds de muren rond de kerk decoreren. “Intussen konden de mensen hier iets drinken en handelden ze over hun goederen.” Mooi hoe geschiedenis met de eer mag strijken. Met het weetje dat Lampernisse het stilste dorpje van Vlaanderen zou zijn, en daarom ook een uitvalsbasis voor vele artiesten die op zoek zijn naar hun muze, kruipen we onder de wol. Want heerlijk slapen, dat is eenvoudig in dit heerlijk stille dorpje.
Het fenomenale contrast tussen het wereldse uitzicht op de ijzertoren en het groene uitzicht op velden, windmolens en grazend genietende koetjes
De vogels fluiten en de zon is vandaag van de partij. Beneden wacht Mareen met fruitsla, melk- en kaasproducten van de hoeve, heerlijke lokale broodjes en met een stralende lach. We doen krachten op voor onze komende fietstocht en wuiven de Paardenhandel gedag. Zo keren we terug naar het centrum van Diksmuide. Daar ligt immers het restaurant Water en Vuur, aan de Grote Dijk.
De voormalige veevoederfabriek duikt op uit het niets, een robuust karakter omwonden met klimop. Na een klein moment van verwondering voor de grootsheid van het pand begeven we ons naar boven. De geschiedenis van het gebouw is nog te bespeuren in de hoeken en kanten van het gebouw. Ten tijde van de Eerste Wereldoorlog deed het dienst als brouwerij, tijdens de Tweede Wereldoorlog een opslagplaats voor hooi en stro. Nadien werd het veevoederfabriek “De Polders”. De zakkenlift heeft zijn prominente plek behouden en ook het plafond in plankenbeton heeft zijn trots kunnen vrijwaren.
In het restaurant krijgen we elk een heerlijk vegetarisch gerechtje geserveerd. “Wij vonden het al bij onze oprichting belangrijk om ook vegetariërs een plek te bieden. Daarin heeft West-Vlaanderen nog niet zo veel aanbod.” De sapjes komen van zelfgeplukte vruchten, de groenten uit de tuin en van lokale boeren. Ook vlees, vis en melkproducten staan op de kaart en komen uit diezelfde hoeves. Tijl, de uitbater van het restaurant, leeft en serveert zijn maaltijden dus op het ritme van de seizoenen. “Sommige mensen eten hier elke keer een slaatje met kaaskroketjes, en toch ziet datzelfde slaatje er door de seizoensgroenten telkens wat anders uit.” Naast de overheerlijke maaltijden biedt Water en Vuur ook een ander hoogtepunt: het fenomenale contrast tussen het wereldse uitzicht op de ijzertoren en het groene uitzicht op velden, windmolens en grazend genietende koetjes.
Door Ine Desmet.
www.toerismewesthoek.be
www.indenpaardenhandel.be
www.waterenvuur.be
www.oudeschool.be
