Ik ben ze écht kotsbeu.
De oeverloze resem goede voornemens.
Iedereen slaat je er vrolijk en – vooral – ongevraagd halfdood mee en dan liefst nog voor de klok het nieuwe jaar mag inluiden.
Alsof het voor zijn op “de-31-december-deadline” het ultieme bewijs is van hoe bewust en geopinieerd je door het leven gaat.
Of men gaat heerlijk lopen zeiken over wat er allemaal mis ging dit jaar en hoe dit écht wel beter moet – en kan- in het nieuwe.
Zucht.
De oplijsting van 365 goede en slechte dagen tergt ieder medium waar ogen, oren en verstand aan te pas komen.
Al heb ik soms steeds meer vragen bij dat laatste.
– Ja, u leest dat goed. –
Want ik lees vooral veel luide meningen en oorverdovende opinies en ben daar absoluut géén fan (meer) van.
Iedereen doopt zichzelf maar al te snel – en zeker te graag – om tot prediker des Onheils (of Hoop en Openbaringen) en de rest van de meute roept steeds hard “hoera!” om dan vervolgens ieder woord te vergeten dat met veel vuur afgeschoten werd en snel weer tot de orde van de dag over te gaan.
Profetie werkt namelijk niet meer .
Ook niet in 2020.
Niemand wacht nog op een Messias, een deus ex machina of een guru met een fake bescheidenheidscomplex.
Maar ook de indigestie aan koude feiten, verhitte meningen, of lauwe voornemens die de afgelopen dagen jouw en mijn scherm terroriseerden gaan ons ook niet bekeren tot een beter mens.
Want dat betekent dat je uit je kot moet komen en dingen doen.
Betere mensen “doen” dingen.
In stilte.
Zonder de nood aan hun “five minutes of fame” op het podium van het collectieve Goede Voornemen.
Geen enkel woord dat in me opkomt, beschrijft de ironie van de afgelopen kerstdagen
Ik zit ondertussen in Gent aan de koffie terwijl deze gedachte door het geroezemoes van een overvolle koffiebar heen door mijn – inmiddels – punthoofd flitst.
De koffie is een welkome troost voor de stroom aan “flarden 2019” die de eerste dagen van dit jaar als een op los geslagen kleuter door mijn gedachten racet.
Je weet wel, zo eentje die euforisch loopt te kirren op een fiets zonder pedalen en in volle extase niet kijkt waar die heen trottert.
Met soms alle gevolgen vandien.
En ook de feuilletine van chocola, die écht wel lekker is, krijgt mijn “2019-kleuter” gek genoeg niet van haar racebaan.
De zaak zit inmiddels even propvol als mijn hoofd.
Misschien krijg ik daarom al dagen geen woord uit mijn ziel geperst, bedenk ik me.
Want “Als het potvast zit, kan er kan niets meer bij en dus ook niets meer uit.”
Een uitspraak die zo uit de mond van Johan Cruijff zou kunnen komen.
Geen enkel woord dat in me opkomt, beschrijft de ironie van de afgelopen kerstdagen en de intense veranderingen die “mijn” 2019 soms best wel overhoop gooiden.
En, oh Ellende, ook als ik écht ga graven vind ik amper een verhitte mening, lauw voornemen of koud feit in de archieven van mijn geheugen dat ik delen wil.
“It doesn’t change things, you know.”
Het liefst zouden we die irritante halve meter van dat fietske meppen
Want terwijl iedereen “hoera!” loopt te scanderen aan de voet van het podium van de zoveelste alternatieve denker en redenaar cum laude die misschien en zeker “ook” een aanzet kan geven in het veranderen van vastgeroeste denkpatronen, terwijl heel veel mensen in stilte “zijn” en “doen”, en daarmee ook echt dingen veranderen, hoe klein ook, is het gek genoeg de kleuter op zijn fietske zonder pedalen die de zin van het leven het mooiste weergeeft.
Maar die zien we niet meer fietsen.
En als we hem of haar zien, is het een vervelend jengelende jochie, een tuttelende truttelmuts, of een ongeleid projectiel dat niet zo moet genieten van het leven umsonst.
Want wat heeft dat voor zin?
Waar gaat dat heen?
Het liefst zouden we die irritante halve meter van dat fietske meppen.
Heel hard.
Paf!
Tegen die knikker aan!
Want hij of zij doet wat de meesten verloren zijn onder de berg goede voornemens en het juk van het “moeten” en het “excelleren”, het “presteren” en “het verschil willen maken”.
De kleuter leeft nu.
Gewoon.
Zonder meer.
Zonder dat grote mensenplan.
Dàt.
En geniet van al wat komen gaat, te ontdekken valt en niet “voorzien” of “aangekondigd” is.
Ik denk dat ook ik wat vaker op dat fietske zonder pedalen mag kruipen in 2020.
Ga ik heel hard kirren en in volle extase als een ongeleid projectiel door het leven trotteren.
En af en toe mensen van hun podium meppen.
Paf!
Tegen de knikker!
Om dan liefdevol dat fietske zonder pedalen aan te reiken en hen zo weer te doen genieten van waar het leven zo stilletjes aan dood gaat in een volwassen mensenleven.
Dat goede voornemen.
Take Five espressobar
Voldersstraat 10
9000 Gent
www.take-five-espressobar.be
