Ik heb altijd een fascinatie voor Schotland gehad. Zo deed ik bijna al mijn spreekbeurten over Schotland in het middelbaar. Scotland, Schotland, L’Ecosse, ik ben er elke les mee afgegaan tot frustratie van mijn klasgenoten. Ondertussen kenden ze Schotland beter dan België. Ik ben er dan ook al een aantal keren geweest. In de Highlands, in Glasgow, in Edinburgh etc… Nu, ik heb 3 stiefkinderen, pluskinderen, meerwaardekinderen (bij deze doe ik een warme oproep aan de lezers van june. om een mooi, warm woord uit te vinden voor deze verhouding). In elk geval: de 3 zonen van mijn vriend. De arme stakkers moeten altijd maar onze reisverhalen aanhoren, dus ik dacht: we nemen jullie mee naar Schotland! Joepieeee! Even later: “Schotland, waar ligt dat juist?”
Zou het mogelijk een plesiosaurus kunnen zijn?
Dit mythische land, het land van de legendarische Schotse rebel en vrijheidsstrijder William Wallace die op het einde van de 13e en begin 14e eeuw tegen de dwingelandij van de Engelse koning Edward I in verzet kwam. Wallaces’ relaas werd schitterend vertolkt door Mel Gibson, nog voor hij aan de drank zat. Delen van Harry Potter werden in de Highlands opgenomen en je hebt er natuurlijk het wereldberoemde Monster van Loch Ness…
“Bestaat dit monster echt? Vroeg de jongste.” Ik zei “Natuurlijk!” in de hoop hen zo op een dagtrip door de grillige Highlands mee te krijgen naar het stadje Inverness, waarvan het grote meer Nessie zou herbergen. Maar nu eerlijk, de wetenschap is er nog niet uit. Het mysterie spreekt net zo tot de verbeelding als de vraag of er buitenaards leven is. Is Nessie slechts een mythe of zwemt er in het Loch Ness, het grootste meer van Schotland, echt een reptiel uit de tijd van de dinosaurussen? Zou het mogelijk een plesiosaurus kunnen zijn? We hebben Nessie in elk geval niet kunnen spotten, want de rit naar Loch Lomond was al een beetje te ver voor de hongerige kinderen. Voor mij geen probleem! Loch Lomond, dat in het hart van het Trossachs National Park ligt, is het grootste meer van heel Brittannië en volgens mij – en velen met mij – ook gewoon het allermooiste.
Het eerste Schotse nationale park barst van de mooie plekken die je kan verkennen. Wandel van de open weelderige landschappen in het zuidelijke gedeelte naar de uitgestrekte glens en rotsachtige pieken in het noorden en je zal meteen zien waarom geologen zo van deze regio houden. Na een deuggdoende maar pittige, winderige wandeling vertrokken we terug naar onze uitvalsbasis, het middeleeuwse Edinburgh.
Een van de ongelukkige zielen die dit ongelukkige lot moest ondergaan is ‘Wee Annie’
Boven Edinburgh, op een uitgedoofde vulkaan van 135 meter hoog, torent één van de pronkstukken van de stad: Edinburgh Castle. Binnen kun je de Great Hall met het bijzondere houten plafond en de harnassen en wapens bekijken, de Stone of Destiny en de Crown Room waar de kroonjuwelen van Schotland worden bewaard. Binnen de muren van het kasteel staat ook het oudste gebouw van Edinburgh: St. Margaret’s Chapel uit de 12e eeuw.
Het beklimmen van de uitgedoofde vulkaan Arthur’s Seat vond ik persoonlijk het mooiste om te doen in Edinburgh. Dat uitzicht! De zon brak door de wolken en reveleerde zo heel de stad. Naast een prachtig zicht over de stad zie je ook de omringende heuvels en het water van het estuarium Firth of Forth. Om de kinderen geïnteresseerd te houden vertelde ik een legende die over de stad verteld werd.
Begraven onder de Oude Stad van Edinburgh ligt een ondergronds labyrint van straten en kamers waar tal van vreemde fenomenen en spoken rondwaren, waaronder een spook dat over de hele wereld bekend is. Wanneer je de onheilspellende diepten van Mary King’s Close betreedt, kom je in de verdwenen wereld van de 17e eeuw in Edinburgh. Hier was ooit een levendige wijk waar handelaars hun waar verkochten, omgeven door de arme bevolking. Misdaad en zelfs moord waren aan de orde van de dag. Door de eeuwen heen werd de sluis geleidelijk weggedrukt door de gebouwen die vandaag op de Royal Mile staan. Maar dit was niet wat zijn ondergang veroorzaakte. Halverwege de 17eeeuw walmde een dodelijke plaag door de stad – de bubonische pest.
Volgens de stadslegende werd er toen een wanhopige poging gedaan om de besmetting te stoppen. De geïnfecteerde zielen werden in quarantaine opgesloten in ommuurde kluizen en aan hun lot overgelaten. Een van de ongelukkige zielen die dit ongelukkige lot moest ondergaan is ‘Wee Annie’, de geest van een ziekelijk jong meisje dat van haar familie werd gescheiden. Tegenwoordig is haar kamer gevuld met talloze poppen en teddyberen die vriendelijke bezoekers door de jaren heen hebben achtergelaten.
Tot zover de legende, Happy thoughts! Het geweldige aan Edinburgh is het feit dat je de stad hebt, de Highlands waar je zo instapt of rijdt én de zee op korte afstand. Zo gingen we een dagje naar North Berwick. Dé nieuwe foodie hotspot van Schotland, zo schreef “The Guardian”. Vroeger was het een oord waar bommatjes en masse gedropt werden per coach voor de highnoon tea, nu zijn er zelfs mensen die eerder naar North Berwick komen dan op restaurant te gaan in Edinburgh. Wij gingen voor fish & chips in The Herringbone omdat dat voor kinderen gewoon heel toegankelijk is, maar we hoorden dat Osteria (award winning) een geweldig restaurant zou zijn in North Berwick.
Edinburgh is kortom een geweldige stad, met of zonder kinderen. Je hebt de zee, de Highlands én de stad met al haar legendes en middeleeuwse overblijfselen. Bovendien zijn de mensen zo enorm vriendelijk, helemaal niet zoals men soms zegt: “Grumpy Scots”. Het weer blijft er ruig en onvoorspelbaar, maar Schotland kan ook prachtig warme zomers hebben, waarbij je in kilt over het strand kan paraderen.
Door Renske Vercammen.
Foto’s: Emanuel Parent.
Meer weten over Schotland? Bezoek visitscotland.com.
