De ober begeleidt me naar een tafeltje op het strand. Ik bedank hem en plof neer. Mijn voeten doen pijn van het rondstruinen vandaag. Niet veel later brengt Joseph, de ober – want zo staat te lezen op zijn naamplaatje – een kaarsje om het gezelliger te maken.
‘Something to drink miss? Some wine, champagne?’
‘I”ll have a white wine, thank you so much’.
Hij knikt en loopt weg. Ik kijk naar het beeld voor me: een prachtige zonsondergang, een koppeltje dat verliefd hand in hand loopt, een mama met haar dochtertje en een grijs omaatje dat een grapje maakt met haar man.Ik zie hoe het jong koppeltje vol vertedering met hun puppy speelt. De puppy is net even te enthousiast en struikelt over zijn lompe pootjes. Ik giechel. De warme wind speelt met mijn haren en ik sluit even mijn ogen. De zeelucht prikt in mijn neus terwijl ik voel hoe de laagstaande avondzon mijn huid omarmt. Het doet me goed. Tel Aviv is een verborgen juweel: zo mooi, zoveel cultuur en zoveel lekker eten. Ik kom hier graag, hier kom ik tot rust. Op dat moment komt Joseph aan met mijn glas wijn.
‘Thanks, Joseph!’
Er zijn geen woorden in de wereld die beschrijven hoe graag ik iedereen soms wil meenemen in mijn reiskoffertje
Hij kijkt me verbaasd aan maar denkt dan aan zijn naamplaatje, tikt er even op en loopt dan weer weg. Even later drukt hij het menu in mijn hand, maar ik weet intussen al wat te bestellen en geef hem de kaart netjes terug. ‘For me the Hummus dish please’. Ik nip aan mijn wijn en geniet van de frisse en fruitige smaak. Ik kijk naar de lege stoel naast me en ik voel een kleine steek in mijn buik. Niet alles is goud wat blinkt. Kijkend om me heen besef ik hoe graag ik dit mooie moment wil delen met mijn vrienden, lief en familie. De zee die rustige golven maakt terwijl de zon steeds lager zakt, gelukkige mensen overal die samen genieten, lachen, plezier maken. Momenten zoals deze zijn er om te koesteren.
Er zijn geen woorden in de wereld die beschrijven hoe graag ik iedereen soms wil meenemen in mijn reiskoffertje zodat ik die momenten samen kan beleven. Vaak kom ik thuis met een hele hoop verhalen die ik wil vertellen en delen. ‘Je moet echt eens meekomen, je zou het fantastisch gevonden hebben’. Maar het blijft meestal bij een lach en een belofte.
Eenzaamheid is geen uitzondering in dit beroep
Het contrast tussen mijn twee werelden is dan ook groot. Het ene moment dans ik door de nacht op een rooftop bar in New York, een dag later zit ik aan de koffietafel bij oma in klein België. Verhalen over mijn avonturen worden met een glimlach ontvangen maar de echte belevenis zit enkel in mijn herinneringen.
Eenzaamheid is geen uitzondering in dit beroep. Je beleeft veel samen met collega’s maar elk gaat zijn eigen weg na de trip. Sommige zie je pas terug na enkele weken, enkele jaren of gewoonweg zelfs nooit meer. Het kan moeilijk worden na een tijd. Er zijn momenten dat je in de plaats van op safari te gaan liever op het verjaardagsfeestje van je nichtje had willen zijn. En als je een slechte dag hebt, zijn je naasten soms wel heel erg ver weg…
Ik neem de laatste hap van mijn avondmaal, drink mijn wijntje leeg en vraag mijn rekening. Ik denk aan thuis en haast me terug naar het hotel. Ik heb nog net genoeg tijd om een paar uurtjes te slapen vooraleer ik opnieuw in het vliegtuig sta. Terug naar het echte leven, waar ik thuis ben, want dit is meer waard dan duizend avonturen samen als je deze helemaal alleen beleeft. Ik kan niet wachten.
